บทที่14 คนของฉันก็เธอไง
การเข้ามาของคนทั้งสองมันทำให้ทุกคนที่กำลังพูดคุยกันอยู่พร้อมใจกันเงียบจนทำให้มาวินชักสีหน้าไม่ค่อยพอใจ
“กูเข้ามาแล้วพร้อมใจกันเงียบแบบนี้หมายความว่าไงวะ” คนประเภทไม่เก็บความรู้สึกอย่างมาวินเมื่อเขาไม่พอใจก็เลือกที่จะถามออกมาตรง ๆ
“ไม่มีอะไรหรอกมึงคิดมากไอ้วิน พวกกูก็คุยกันเรื่องทั่วไปไม่เกี่ยวกับมึง” ออสตินพูดยิ้มแต่รอยยิ้มของออสตินมันช่างกวนบาทาเบื้องล่างของมาวินเหลือเกิน
“วินไม่คิดจะแนะเพื่อนให้เรารู้จักหน่อยเหรอ” ข้าวฟ่างพูดกับมาวินแต่กลับจ้องมาที่ใบหน้าของอบิเกลพร้อมกับแสยะยิ้มออกมาเหมือนกำลังท้ารบมาที่อบิเกล ข้าวฟ่างก็พอรู้จักเพื่อน ๆ ของมาวินคนอื่น ๆ อยู่บ้างแล้วแต่เธอไม่ได้สนิทสนมอะไรมากแค่เจอกันแล้วก็มีทักทายกันบ้างตามมารยาท
“ถ้าเธอหมายถึงฉัน ฉันว่าอย่าแนะนำเลยเพราะเราคงไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำความรู้จักกัน” ในเมื่อเธอท้ารบมาทางสายตามีเหรอคนอย่างอบิเกล
