บทที่ 2
เสียงกราดเกรี้ยวของพิมพ์พิณทำให้ลัคณาหน้าชาส่วนอัญชัญถึงแม้จะรู้เรื่องแต่แรกหากหล่อนก็ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่พิมพ์พิณพูด
“อ๊าว! ตายละ...จริงเหรอเนี่ย...หูย...ฉันไม่รู้เรื่องนี้จริง ๆ เลยนะเนี่ย นี่ฉันตกข่าวเหรอ ว่าเพื่อนสาวของฉันจะมีเสน่ห์มัดใจรุ่นพี่จอมทัพที่สาวกรี๊ดทั้งมหาลัยได้”
“ทำไมหล่อนไม่ถามเพื่อนของหล่อนดูล่ะอัญชัญ ถามสิว่าหล่อนหน้าด้านขนาดไหน ขนาดที่วิ่งแร่ไปให้ท่าพี่แจ็คถึงคอนโด แอบลักกินขโมยกินของคนอื่นมันสนุกนักหรือไง”
“ฉันไม่ได้...”
“อย่ามาปฏิเสธนะ!”
พิมพ์พิณหันไปแหวใส่ลัคณาที่พยายามจะแทรกขึ้นมาเพราะอยากบอกเหตุผลแต่อีกฝ่ายไม่ยอมฟังเสียง พิมพ์พิณโพล่งใส่อย่างเผ็ดร้อน
“เธอมันร้ายกาจ ทำตัวเป็นเด็กเรียบร้อยคิดว่าใส่แว่นทำหน้าเอ๋อ ๆ แล้วฉันจะไม่รู้ทันความแร่ดของหล่อนรึไง คืนนั้นที่ผับฉันยังเจ็บใจไม่หาย ฉันเสียหน้ามากรู้ไหมที่พี่แจ็คบอกว่าเธอพักอยู่ที
