บทที่ 3
เสียงที่ดังแทรกเข้ามาทำให้บทสนทนาระหว่างอัญชัญกับลัคณาหยุดลงในทันใด และเมื่อทั้งสองหันกลับไปก็เห็นธนินเดินยิ้มเข้ามาหาพร้อมทั้งเอ่ยขึ้นว่า
“ทำไมยังไม่เอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องล่ะกี้ เห็นเมื่อกี๊สาว ๆ ยืนกันอยู่หลายคน กำลังทำความตกลงอะไรกันอยู่หรือเปล่า?”
“เปล๊า...พวกเราคุยกันเฉยๆ” อัญชัญรีบออกรับ “นี่ไง เราสองคนกำลังจะกลับห้องพักกันก็พอดีแทนเรียกนี่ไง”
“ใช่ๆ...พวกเรากำลังจะไปห้องพักกันน่ะแทน”
ลัคณาตอบเสริมแบบไม่ค่อยเต็มเสียงแต่ก็ไม่ได้เป็นที่สังเกตของธนินว่ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น เขาล้วงมือในกระเป๋ากางเกงและยิ้มอ่อนโยน
“แทนเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องเมื่อกี๊ ที่พักที่พวกรุ่นพี่จัดไว้ให้สบายมากๆ มีหน้าต่างมองเห็นวิวน้ำของเขื่อนนี่ด้วยล่ะ กี้ชอบหรือเปล่าล่ะ ที่นี่สวยมากนะ เห็นไหมว่าถ้ากี้ไม่มาร่วมกิจกรรมก็คงเสียดายแย่”
“เออเนอะ น่าเสียดายจริง ๆ อ่ะถ้าไม่ได้มาที่นี่” อัญชัญอีกนั่
