หลังจากนั้นธนาธิปพาหญิงสาวแวะรับประทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารซึ่งอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยออกไปไม่ไกลนัก ตลอดทางขากลับหัวใจกุลญาดาแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ต่างกับชายหนุ่มซึ่งปล่อยตัวตามสบายและดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ อยากถามเหมือนกันว่าเขาอารมณ์ดีเพราะเรื่องอะไร แต่กลัวคำตอบที่ได้รับจะไม่เป็นอย่างหวัง หรือต่อให้เป็นอย่างที่ใจแอบหวัง เธอยิ่งไม่รู้ว่าจะปั้นหน้าอย่างไรให้ดูปกติที่สุด
‘อาหวง’ …หวงอย่างนั้นหรือ แค่คำพูดไม่กี่คำกับกุหลาบดอกเดียว ทำไมถึงพาให้คิดไปไกล หัวใจวุ่นวายได้ถึงขนาดนี้
เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน ความอ่อนหวานในหัวใจก่อตัวขึ้นตั้งแต่วันแรกที่ได้พบ ผู้ชายใจดีของเด็กหญิงอายุสิบแปดย่างสิบเก้า กุลญาดาไม่เคยลืมเลือน ความประทับใจในตัวราชนิกุลหนุ่มแทรกอยู่ในทุกอณูของหัวใจเนิ่นนาน มารู้ตัวอีกทีสาวน้อยในวันนี้ก็ ‘รักเขา’ จนไม่มีสายตาเหลือไว้มองใครได้อีก
แล้วเขาล่ะคิดอย่างไรก
