แสงแดดที่ทอดผ่านรอยแยกของม่านหน้าทองหรูเข้ามาแต้มผิวกายนั้นบ่งบอกให้รู้ว่าขณะนี้ไม่ใช่ยามเช้าที่หล่อนควรจะตื่นนอนแล้ว แต่มันน่าจะเลยเถิดมากไปกว่านั้นหลายชั่วโมงเลยทีเดียว ร่างอรชรผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันทีเมื่อได้สติ และก็อดเจ็บแปลบในส่วนลึกของเรือนกายไม่ได้ ก็เมื่อคืนทั้งเขาและหล่อนไม่ได้หยุดพักกันเลยนี่น่า มันก็สมควรแล้วล่ะที่จะเจ็บระบมแบบนี้
มือบางยกขึ้นลูบเส้นผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเองให้เข้าที่อย่างรีบร้อนเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ ไม่มีทางเป็นวินซ์ไปได้แน่เพราะหากเป็นคนๆ นั้นป่านนี้กระชากประตูเปิดเข้ามาแล้วล่ะ ไม่มีทางมายืนเคาะให้เสียเวลาแบบนี้หรอก
“เอ่อ ใครคะ...”
“โซฟีค่ะ ขออนุญาตเข้าไปนะคะ”
ลมหายใจถูกผ่อนออกจากกลีบปากอิ่มที่ยังไม่คลายชอกช้ำแผ่วเบา พร้อมๆ กับความโล่งอกที่แล่นเข้ามาสิงอยู่ในหัวใจ
“เข้ามาเถอะจ้ะ” สิ้นเสียงอนุญาตของหล่อนร่างบอบบางของโซฟีก็ก้าวเข้ามา ในมือของสาวใช
