ทะลุมิติมาเป็นภรรยาสุดร้าย ในปี1979

บทที่ 12 หย่าขาด

"ครับพี่เขยขอบคุณมากครับที่ให้ผมกับแม่ไปอยู่ด้วย" หนิงฮุ่ยหมินยิ้มดีใจที่พี่เขยยอมให้เขาและแม่ไปอยู่ด้วย

"ขอบใจมากนะซีเฉิน" ฟู่เจียจิ่นยิ้มด้วยความดีใจ ต่อให้ไปลำบากเธอก็พร้อมที่จะไป

"ฮุ่ยหมินนายไปเรียกหัวหน้าหมู่บ้านมาที่นี่หน่อย บอกว่าแม่ต้องการที่จะหย่าและนายต้องการที่จะตัดขาดจากบ้านหนิง และไปกับแม่ และที่สำคัญตามชาวบ้านที่เป็นชายหนุ่มมาสักสิบคน บอกว่าพี่มีของที่จะให้ พาเสี่ยวลู่ไปด้วยนายยังเดินไม่ถนัดใช่ไหม" หนิงเหมยจูบอกกับน้องชาย เสี่ยวลู่เมื่อได้ยินแม่บอกว่าให้ไปกับน้าชายคนนี้ที่แม่เรียกว่าน้อง หนูน้อยจึงปีนลงมาจากตักของพ่อก่อนจะวิ่งไปจูงมือน้าชายคนใหม่ด้วยรอยยิ้ม

"ไปค่ะน้าฮุ่ย หนูจูงน้าไปเอง" เสี่ยวลู่เอียงคอบอกด้วยท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู หนิงฮุ่ยหมินเองก็อดยิ้มไม่ได้ ก่อนจะพยักหน้าและยอมให้หลานสาวตัวน้อยจูงมือออกไป

"กลับมานะไอ้ฮุ่ยหมิน ฉันบอกให้แกกลับมา ส่วนเธอฉันไม่มีทางหย่าแน่นอน คิดจะทิ้งฉันเหรอไม่มีทาง" ด้วยความเห็นแก่ตัวเพราะถ้าหากเขาหย่าจากขาดฟู่เจียจิ่น เขาจะเอาเงินที่ไหนใช้อีกทั้งค่าใช้จ่ายในบ้านนั้น ภรรยาคนนี้เป็นคนจัดการ ส่วนแรงงานที่บ้านก็มีเพียงภรรยาและลูกชายคนนี้เท่านั้น ทำให้หนิงฮวนเกิดความไม่ยินยอม แต่ต่อให้ตะโกนเสียงดังแค่ไหนหนิงฮุ่ยหมินและเสี่ยวลู่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน และเดินไปโดยไม่เหลียวกลับมามอง

"แม่คะ สินเดิมแม่ยังอยู่ใช่ไหม ที่หนูถามไม่ใช่ว่ายากจะได้ แต่ถามเพื่อให้แม่นำไปด้วย ไม่ควรปล่อยเอาไว้ให้คนอื่นเอามาใช้ ฮุ่ยหมินยังต้องเรียนอีกหลายปี แล้วน้องยังต้องแต่งภรรยาอีกเก็บไว้ให้น้องยังมีประโยชน์เสียกว่า"

"มีลูกยังมีอยู่ แม่ตั้งใจเก็บไว้ให้ลูกกับน้อง" ฟู่เจียจิ่นรีบพยักหน้าบอกลูกสาว เธอยังมีเงินสินเดิมแอบเก็บไว้หลายพันหยวน ส่วนเงินกองกลางบ้านหนิงนั้นเหลือไม่ถึงห้าร้อยหยวน เธอนั้นไม่คิดที่จะเสียดายเงินกองกลางนี้เลยถ้าแลกกับอิสระของเธอและลูกชายเธอต่อให้ไม่ได้ส่วนแบ่งเธอก็ยอม

"แล้วบ้านหลังนี้ของใครคะแม่" หนิงเหมยจูนั้นรู้อยู่แล้วว่าบ้านนี้นั้นเป็นบ้านของตระกูลหนิง แต่เท่าที่จำได้ส่วนที่ต่อเติมออกมานั้นแม่เธอเป็นคนใช้เงินสินเดิมต่อเติมให้ และทุกอย่างในบ้านแม่ก็เป็นคนสั่งทำและจ่ายเงินด้วยตัวเอง

"ที่ดินตรงนี้เป็นของต้นตระกูลบ้านหนิง แต่ส่วนที่ต่อเติมเป็นเงินของแม่ รวมทั้งของใช้ต่างๆ ด้วยแม่เป็นคนจ้างให้ทำ เหมยจูถามทำไมเหรอลูก"

ฟู่เจียจิ่นถามกลับอย่างไม่เข้าใจ แต่พอเห็นแววตาของลูกสาวและรอยยิ้มที่แสนจะเจ้าเล่ห์ทำให้เธอเข้าใจได้ว่าหนิงเหมยจูต้องการจะทำอะไร แม้แต่ตงซีเฉินเองที่นั่งฟังอยู่บนรถเข็นเขายังเข้าใจในสิ่งที่ภรรยาต้องการ ก่อนจะมองซ้ายมองขวา ตอนนี้เริ่มมีชาวบ้านมามุงดู เมื่อเห็นเด็กชายคนหนึ่งเขาจึงเข็นรถไปหาแล้วคุยบางอย่างก่อนจะส่งเงินให้ห้าเฟิน เด็กชายคนนั้นตาเป็นประกายก่อนจะวิ่งหน้าตั้งไปทำตามอย่างที่ได้รับมอบหมายมา

หนิงฮุ่ยหมินและเสี่ยวลู่ใช้เวลาไม่นานมากจึงกลับมาพร้อมกับหัวหน้าหมูบ้านและผู้เฒ่าที่ชาวบ้านนับถืออีกหลายคนเพื่อมาเป็นพยานในการหย่าร้างและแยกบ้านในครั้งนี้ รวมไปถึงพ่อเฒ่าหนิงบ้านรองที่มีศักดิ์เป็นอาของหนิงฮวนมาด้วยเหมือนกัน

"เกิดอะไรขึ้นหนิงฮวน ทำไมฮุ่ยหมินไปตามฉันบอกว่าเจียจิ่นจะหย่าขาดจากนายและตัวเขาจะขอทำหนังสือตัดขาดกับนายล่ะ" คงป๋ายหัวหน้าหมู่บ้านคงถามทันทีเมื่อมาถึง ก่อนหน้านี้ไม่มีวี่แววว่าฟู่เจียจิ่นจะหย่าขาดจากสามี

"ใครบอกว่าฉันจะหย่า ฉันไม่หย่า นายพาทุกคนกลับไปได้แล้ว นี่มันเรื่องในครอบครัวคนอื่นไม่ต้องมายุ่ง" หนิงฮวนพูดอย่างไม่พอใจ ก่อนจะบอกให้ทุกคนกลับไป แต่กลายเป็นฟู่เจียจิ่นที่ร้องบอกทุกคนที่มาว่าเธอจะหย่าและจะไปอยู่บ้านลูกเขยพร้อมกับลูกชาย

"ฉันต้องการหย่าค่ะหัวหน้าหมู่บ้านคง และฉันต้องการสินเดิมของตัวเองกลับไปด้วย ฉันทนมามากพอแล้ว"

"ใช่ครับลุงหัวหน้าหมู่บ้าน ผมกับแม่จะไปอยู่กับพี่ใหญ่ จะไปจากบ้านหลังนี้ ช่วยทำเรื่องตัดขาดให้ผมและทำหนังสือหย่าให้แม่ด้วยครับ" หนิงฮุ่ยหมินจึงบอกด้วยอีกคน ยังไงวันนี้เขาและแม่ต้องไปจากบ้านหลังนี้ให้ได้

"แน่ใจแล้วใช่ไหมหลานสะใภ้ว่าเธอต้องการหย่ากับหนิงฮวนจริงๆ" พ่อเฒ่าหนิงบ้านรอง ถามย้ำกับหลานสะใภ้อีกครั้ง ถึงแม้ว่าเขากับหนิงฮวนจะเป็นอาหลานกันแต่เขาไม่เคยเห็นด้วยกับบ้านใหญ่หนิงเลย ตั้งแต่พี่สะใภ้กดดันให้หลานสะใภ้คนนี้ยินยอมรับภรรยารองให้กับสามี ถ้าตอนนั้นฟู่เจียจิ่นไม่ยินยอมมีหวังหนิงฮวนหลานชายไม่เอาไหนของเขาคงได้รับโทษพร้อมกับหวยซินไปแล้ว

"แน่ใจค่ะอารอง ฉันต้องการที่จะหย่าจริงๆ ในเมื่อหมดใจมานานแล้วไม่รู้จะฝืนอยู่กันไปทำไม ก่อนหน้านี้ที่ฉันยอมและทนมาตลอดเพราะไม่อยากให้เหมยจูกำพร้าและตอนนั้นฉันกำลังมีฮุ่ยหมินอีกคนเลยไม่ต้องการให้ลูกทั้งสองรู้สึกว่าขาดอะไรไป ทำให้ฉันต้องทนและยอมมาตลอด ตอนนี้ลูกๆ โตกันหมดแล้ว ฉันคิดว่าควรจะหย่าให้มันจบๆ ไป หวยซินจะได้เป็นภรรยาแบบเต็มตัวเสียที จริงไหมหวยซิน เธอต้องการเป็นภรรยาหลวงมาตลอดไม่ใช่เหรอ" ฟู่เจียจิ่นยืนยันหนักแน่นเมื่อเห็นว่าภรรยาอีกคนของสามีเดินกะเผลกออกมาพร้อมลูกสาวเธอจึงได้หันไปถาม พ่อเฒ่าหนิงบ้านรองได้ยินก็พยักหน้าเห็นด้วยในสิ่งที่หลานสะใภ้คนนี้ของเขาพูด

"แต่ยังไงฉันก็ไม่หย่า เธอคือภรรยาของฉันฟู่เจียจิ่น" หนิงฮวนพูดอย่างไม่ยินยอมเขาไม่เห็นว่าภรรยาอีกคนเดินออกมาและกำลังมองเขาด้วยความน้อยใจ

"หย่าหรือไม่หย่านั้นไม่ได้ขึ้นอยู่กับพ่อตานะครับ อยู่ที่แม่ยายคนเดียว ในเมื่อพ่อตาเอาภรรยารองเชิดหน้าชูตา แต่ปล่อยให้ภรรยาหลวงและลูกๆ ต้องเจ็บช้ำน้ำใจ เรื่องนี้หากจะแจ้งความยังไงพ่อตาก็ผิด อีกทั้งถ้าพ่อตาไม่ยินยอม แม่ยายสามารถฟ้องร้องได้นะครับ ไม่เชื่อลองถามพ่อเฒ่าแต่ละคนในหมู่บ้านดูว่าเรื่องแบบนี้ยึดถือกันมาหลายรุ่นแล้ว ต่อให้ภรรยาคนแรกจะยินยอมให้สามีตัวเองมีภรรยาคนอื่น แต่เมื่อไหร่ที่ภรรยาโดนเอารัดเอาเปรียบ หรือถูกปฏิบัติให้อยู่ใต้อำนาจภรรยารองของสามี ภรรยาหลวงสามารถฟ้องร้องได้ครับ"

แม้ว่าชาวบ้านทั้งหลายอาจจะไม่รู้ว่ากฎหมายตรงนี้มีจริงอย่างที่ตงซีเฉินพูดหรือเปล่า แต่เรื่องที่สามีเห็นภรรยารองดีกว่าแล้วข่มเหงภรรยาแรกนั้นมันผิดและจะโดนประณามนั้นเรื่องนี้ยึดถือกันมาหลายรุ่นหลายสมัยแล้ว หนิงฮวนได้ยินดังนั้นก็หน้าซีดยิ่งกว่าเดิมเขาลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง แต่ทว่าในใจนั้นเขาเองก็เกิดความไม่ยินยอม แต่พอหันกลับไปมองภรรยารักอย่างหวยซินตาแดงเขาจึงกัดฟันพูดว่ายอมหย่าออกไป

"ได้ อยากจะหย่าฉันก็หย่าให้ แต่ไม่ใช่เพราะว่าฉันกลัวหรอกนะ ฉันไม่อยากให้หวยซินเสียใจและเธอจะได้เป็นภรรยาเพียงคนเดียวของฉันก็เท่านั้นเอง"

"คุณจะหย่าเพราะเหตุผลอะไรฉันไม่สน ฉันขอแค่แม่ละน้องหลุดพ้นจากที่นี่ก็พอ ลุงหัวหน้าหมู่บ้านรบกวนทำหนังสือหย่าและหนังสือตัดขาดด้วยนะคะ ฉันและครอบครัวจะได้กลับบ้านกันเสียที"

หนิงเหมยจูไม่ได้สนใจว่าผู้ชายตรงหน้าจะหาเหตุผลอะไรมาโต้แย้งขอแค่แม่ได้หย่าก็พอ แต่ความสนุกและความสะใจสำหรับเธอไม่ใช่เรื่องหย่าหรือเรื่องตัดขาดจากบ้านหนิง แต่เหตุการณ์หลังจากนี้ต่างหากที่เธอต้องการ คอยดูเถอะฉันจะเอาให้พังและไม่เหลือเลยทีเดียว

********************