ทะลุมิติมาเป็นภรรยาสุดร้าย ในปี1979

พัชราสตั้นท์เกิร์ลสาวสวย เธอเป็นเด็กกำพร้าโตมาด้วยสองขาของตัวเอง แต่ก็ไม่เคยลืมว่าตัวเองนั้นโตมาจากที่ไหน ทุกครั้งที่มีค่าจ้างหรือได้เงินจากการทำงาน พัชราหรือพัชจะแบ่งเงินให้บ้านเด็กกำพร้าเสมอ ทำให้เธอไม่ได้มีเงินเก็บมากมาย ทรัพย์สินที่ได้จากน้ำพักน้ำแรงคงจะเป็นคอนโดที่เธออยู่ตอนนี้กับรถยนต์อีกหนึ่งคันที่ใช้สำหรับเดินทางไปทำงาน เธอนั้นมีคนรักที่คบหากันมาตั้งแต่เรียนมหาลัย ทั้งสองคนตกลงกันว่าอีกสองปีค่อยแต่งงานกัน ไม่ว่ากฤษณ์ต้องการอะไรขอแค่เอ่ยปากพัชราก็จะคอยหามาให้ ถึงแม้ว่าเธอจะมีคอนโดเป็นของตัวเองและผ่อนหมดแล้ว แต่เธอก็ยังคงต้องผ่อนคอนโดของคนรักและรถที่เขาใช้อยู่ แต่เธอก็ไม่โง่พอที่จะซื้อหรือผ่อนเป็นชื่อของคนรัก ทรัพย์สินทั้งสองอย่างยังคงเป็นชื่อของเธอเอง   วันนี้เธอเลิกงานเร็วเพราะคิวของนางเอกที่เธอต้องแสดงแทนนั้นยกเลิกไป ทำให้ตอนนี้เธอว่างจึงเลือกที่จะไปหาคนรัก ช่วงนี้เธอได้รับข่าวสารมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และยังมีผู้ประสงค์ดีหรือร้ายไม่รู้ส่งภาพคนรักและเพื่อนสนิทที่เรียนมหาลัยมาให้ ทั้งสองคนเดินจูงมือขึ้นคอนโดหลายครั้ง และเหมือนเช่นวันนี้ที่เธอได้รับภาพนั้นอีกแล้ว "เก๋วันนี้ว่างหรือเปล่า" พัชราถามเพื่อนสนิทสตั้นท์      เกิร์ลอีกคนที่ทำงานด้วยกัน "ว่างสิ ว่าแต่แกมีอะไรหรือเปล่า" เก๋เพื่อนสนิทอีกคนในอาชีพถามด้วยความสงสัย "ฉันจะชวนไปคอนโดของพี่กฤษณ์สักหน่อย ฉันได้ภาพพวกนั้นมาอีกแล้ว แกดูสิ" พัชรายื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนดู เก๋มองแล้วตาโต ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ไอ้วีเหรอ "แกใจเย็นๆ นะโว้ยไอ้พัช ไอ้วีมันกล้าหักหลังเพื่อนขนาดนี้เลยเหรอ แกก็ช่วยมันมาเยอะ ยิ่งไอ้กฤษณ์หากมันทำจริงฉันว่ามันไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว เชี้ยแบบนี้เลิกไปเถอะ มันคงจะอ้างอีกแหละว่ามันพลาดมันเหงา เพราะแกไม่ยอมมันเสียที" ไม่ใช่ว่าแฟนของพัชไม่เคยทำผิด แต่ไม่รู้ว่าเพื่อนของเธอยอมได้ยังไง หากเป็นเธอนะเลิกไปนานแล้ว "บางทีคนเรามันก็มีความอดทนนะ ฉันเข้าใจผู้ชายมันต้องเรื่องอย่างว่า ในเมื่อฉันยังไม่พร้อมที่จะให้ กฤษณ์ต้องการก็ไปหาจากที่อื่น แต่ไม่ใช่กับเพื่อนสนิทของพวกเราแบบนี้ ในเมื่อกล้าที่จะทำ ทั้งสองคนก็ต้องพร้อมรับผลของการกระทำทั้งหมด" "พัชฉันถามจริง แกรักไอ้กฤษณ์มันรึเปล่า ทำไมดูเหมือนแกไม่มีความรู้สึกดีๆ ให้มันอีกแล้ว" เก๋มองไม่เข้าใจ ถ้าหมดรักทำไมไม่เลิกให้มันจบๆ ไป มีดารานักแสดงตั้งหลายคนตามจีบ พัชราเพื่อนของเธอ แต่ยายนี่ไม่สนใจใคร บางทีก็มีนักธุรกิจมาชอบมาตามจีบมันยังไม่สน แต่กลับมาปักใจไอ้รุ่นพี่กฤษณ์ที่คบกันมาตั้งแต่เรียนมหาลัย ไม่รวยไม่ว่า ทำงานแต่ละที่ไม่เคยเกินสี่เดือน แถมยังมาเป็นภาระเพื่อนของเธออีก "ถามว่ารักไหม ฉันตอบแกไม่ได้เหมือนกันว่ะเก๋ แต่ถ้าถามว่าตอนนี้ตัดใจได้ไหม คงตอบว่าร้อยเปอร์เซ็นต์ ก่อนเลิกขอจัดหนักสักรอบ ไม่งั้นฉันจะชวนแกมาด้วยทำไม ฉันเอาแกมาห้ามไม่รู้เหรอ กลัวว่าจะหนักมือไปทั้งสองคนนั้นจะตายเสียก่อน" พัชราหันมาหัวเราะร่า ถ้าถามว่ารักไหม เธอคงจะตอบว่าหมดใจไปนานแล้ว ดีเหมือนกันตัดขาดครั้งนี้เธอจะขายคอนโดขายรถเก็บเงินเข้ากระเป๋าสบายใจเฉิบดีกว่า "อ้าว พาฉันมาเป็นกรรมการหรอกเหรอ นึกว่าจะให้ร่วมด้วย ถ้าไอ้วีมันกล้าหักหลังแก ฉันก็ขอสักตุบสองตุบก็แล้วกัน ยิ่งวันนี้เลิกกองโดยยังไม่ได้ทำงานคันไม้คันมือเหลือเกิน" เมื่อพูดจบสองสาวได้พากันหัวเราะลั่นรถ ขับรถมาไม่นานทั้งสองก็มาถึงที่หมาย พัชราเดินขึ้นลิฟต์มาชั้นสิบสาม เมื่อมาถึงหน้าห้องเธอจึงไขประตูเข้าไป และไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงครวญครางของทั้งสองคน สงสัยคงจะรีบมากห้องนอนก็ไม่ได้ปิด พัชราจึงเปิดโทรศัพท์โหมดวิดีโอแล้วยื่นมือไปอัดภาพไว้โดยที่ตัวเธอนั้นไม่ได้มอง แต่เชื่อเถอะทั้งภาพทั้งเสียงชัดแจ๋ว เธอยืนถ่ายประมาณสิบนาที คิดว่าได้ทั้งหน้าตาและท่าทางครบหมดแล้ว จึงเดินมานั่งรอกับเก๋ ทั้งสองคนนั่งเล่นเกมกันอย่างมีความสุข ไม่ได้สนใจเลยว่าในห้องนอน ทั้งสองคนเริ่มบรรเลงเพลงรักกันอีกครั้งแล้ว จนในห้องพายุรักสงบลง สองสาวก็เล่มเกมจบพอดี กฤษณ์พันผ้าขนหนูมาผืนเดียวเดินออกมากินน้ำ แต่สายตากลับเห็นคนรักและเพื่อนของเธอส่งยิ้มมาให้ "พัช มาได้ไงไหนบอกว่าวันนี้มีงานไม่ใช่เหรอ" กฤษณ์ถามเสียงสั่นพร้อมกับหน้าซีดจนพัชราอดยิ้มมุมปากไม่ได้ "มาเกือบสองชั่วโมงแล้ว ว่าแต่เสร็จแล้วใช่ไหม เราจะได้คุยกัน" พัชราไม่มีท่าทางว่าจะเสียใจกลับส่งยิ้มหวานไปให้ "มันไม่ใช่อย่างที่พัชคิดนะ" "พี่กฤษณ์ขา ไหนบอกว่าจะมาเอาน้ำไงคะ ทำไมออกมานานจังเลย วียังกินพี่ไม่อิ่มเลยนะคะ หรือว่าวันนี้พี่ยอมแพ้แล้ว" วีณาหรือวีเพื่อนสนิทของทั้งพัชราและเก๋ สุนิสา เดินออกมาด้วยน้ำเสียงยั่วยวน แต่พอเห็นเพื่อนสนิททั้งสองคนนั่งอยู่ที่โซฟา วีณาไม่มีท่าทางตกใจแต่กลับเดินไปคล้องแขนของกฤษณ์อย่างผู้ชนะ กฤษณ์เองพยายามแกะมือของวีณาออก เพราะเขายังไม่ได้เคลียร์กับคนรัก แต่ในใจนั้นคิดว่าคนอย่างพัชรายังไงก็ต้องยอม ผู้หญิงคนนี้ง้อไม่ยาก "เอาล่ะ ในเมื่อออกมาพร้อมหน้าพร้อมตา แบบนี้ เราก็มาคุยกันเสียที พี่กฤษณ์ช่วยเก็บของออกไปจากที่นี่ด้วยนะ เก๋แกไปหากุญแจรถให้หน่อย ฉันจะเอารถไปขายเหลืออีกสองงวดก็ผ่อนหมดแล้ว ไปปิดที่เหลือแล้วได้เงินก้อนมาฉันจะพาแกไปเที่ยว" "จัดไปเพื่อนรัก แกน่ารักที่สุดเลย" สุนิสารับคำเพื่อน ก่อนจะรีบเดินไปหยิบกุญแจรถในห้องนอนและเอามายื่นให้เพื่อนรักของเธอ "พัช พัชทำแบบนี้หมายความว่ายังไง พัชจะไล่พี่แล้วยังยึดรถของพี่ได้ยังไง คอนโดพี่ก็ช่วยผ่อนเหมือนกันนะ" "เหรอ ผ่อนเท่าไหร่ต่อเดือน เดือนละห้าร้อยเดือนละพันว่างั้น แต่ไม่ว่าจะช่วยเท่าไหร่ แต่อย่าลืมว่าคอนโดและรถนั้นชื่อฉัน ทุกครั้งพี่ก็ให้เงินสดตลอด แล้วมีหลักฐานอะไรว่าพี่ช่วยผ่อน" "ส่วนเธอยายวี เงินที่เธอยืมฉันไปเจ็ดแสนช่วยคืนมาด้วยภายในสามวัน ไม่งั้นฉันแจ้งความ อย่าลืมนะว่าแกทำสัญญาและเอาบ้านของน้าชายแกมาค้ำไว้ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าน้าชายแกจะรู้เรื่องหรือเปล่า แต่มีทั้งสัญญาและคลิปเสียงที่ฉันอัดไว้ รับรองคุกอย่างเดียว ถ้าคิดว่าฉันทำอะไรไม่ได้ก็ลองดู" "แกทำแบบนี้หมายความว่ายังไงยายพัช เราเป็นเพื่อนรักกันไม่ใช่เหรอ" วีณาเมื่อคิดเรื่องหนี้สินและโฉนดบ้านที่แอบขโมยของน้ามาเธอกลัวจนตัวสั่น "แกกับฉันคงไม่ใช่เพื่อนกันมานานแล้ววี แกอย่าคิดว่าภาพของแกและพี่กฤษณ์ที่ส่งมาในเครื่องฉันนั้น ฉันจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น แต่ที่ฉันปล่อยผ่านฉันอยากรู้ว่าพวกแกทั้งสองคนจะมีจิตสำนึกบ้างไหม แต่เปล่าเลย ยังเลือกที่จะทำผิดซ้ำซากเหมือนเดิม ในเมื่อแกไม่เห็นฉันเป็นเพื่อน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเห็นแกเป็นเพื่อนเช่นกัน อย่าลืมนะฉันให้เวลาแกสามวันเท่านั้น" พัชราบอกเสียงเรียบ เธอไม่โกรธแต่ขยะแขยงมากกว่า ส่วนวีณาเมื่อได้ยินคำพูดทั้งหมดจึงพุ่งเข้าไปหาพัชราจนลืมไปว่าเพื่อนสนิทคนนี้ของเธอนั้นทำงานอะไร