อลันรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างจากคำพูดของอภิสรา มันทำให้เขารู้สึกดีที่สุดตั้งแต่เกิดเรื่องร้าย เธอขอโทษเขาทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำผิดอะไรผิดด้วยซ้ำ คิดแล้วก็เซ็ง เซ็งแล้วก็น้ำตาคลอ เขานั่งสมน้ำหน้าตัวเองอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่เมื่อคำพูดของอภิสราดังขึ้นในหัวอีกครั้ง เขาก็เห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูด
สามปีที่เขาคบหาดูใจกับกัญจิรา มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาอยากทำ แต่ยังไม่มีโอกาสได้ทำ และมันก็คงจะถึงเวลาที่เขาจะกลับมาทำเพื่อตัวเองบ้าง เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หยิบถังขยะที่มีกรอบรูปแห่งความทรงจำติดมือไปที่หน้าห้อง
“ป้า... ทิ้งครับ”
“ทิ้งถังขยะด้วยเหรอคะ”
“ทิ้ง แล้วหาใบใหม่มาให้ผม”
“ค่ะ”
“ขอบคุณครับ” เขายื่นมันให้แม่บ้าน ถังขยะใบนี้กัญจิราเป็นคนเลือกให้ มันจึงควรไปอยู่ให้ไกลหูไกลตา แต่ยังไม่ทันจะได้กลับเข้าห้องทำงาน เสียงเลขาของอลันดังขึ้น ก่อนจะตามด้วยเสียงเหนื่อยหอบของเขา
“นายครับ เกิดเรื่องแล้วคร
