เพี้ยะ!
“พี่อ้อม!” พนักงานในร้านเกือบสิบชีวิตร้องออกมาด้วยความตกใจ ทุกคนกรูเข้ามาดูอาการ แต่อภิสราก็ห้ามไว้
“หุบปาก! เป็นแค่ผู้จัดการร้านกระจอก ๆ อย่ามาสะเออะยุ่งเรื่องคนอื่น ฉันจะบอกให้เจ้าของร้านไล่แกออก”
“จะไล่เจ้าของร้านออกจากร้าน ตลก! พี่อ้อมนี่แหละเจ้าของร้าน” เจนจิราชี้แจง พี่สาวแค่ไม่อยากให้เด็กในร้านรู้สึกกดดันเวลาทำงาน การบอกใครต่อใครว่าตัวเองเป็นผู้จัดการจึงเหมาะสมกว่า
“พอแล้วเจน ไม่ต้องพูด” อภิสราพูดไปก็ลูบหน้าตัวเองไปด้วย แสบ ๆ คัน ๆ นี่สินะรสชาติของการถูกตบหน้า ไม่เคยโดนมาก่อนเลย
“สมน้ำหน้า” กัญจิรายังไม่สำนึก เห็นอีกฝ่ายเจ็บก็สะใจ
อภิสราละมือจากแก้มของตัวเอง โดนตบน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ไม่ชอบที่โดนเยาะเย้ย แบบนี้ต้องเอาคืน ไม่ใช่ไม่อยากสู้กลับ แต่ชอบใช้สมองมากกว่าใช้ความรุนแรง ทว่าขาก็ก้าวตรงไป จ้องตากัญจิราไม่กะพริบ
“อย่าเข้ามา!”
“ทำไม! ตบคนอื่นได้ แต่ไม่กล้าโดนตบคืนเหร
