ตอนที่ 6...
1173 คำ
“ลังที่เหลือเบา ๆ นะคะ ข้างในเป็นจานค่ะ”
เมื่อแสงตะวันทักทายท้องฟ้าในวันต่อมา อภิสราเร่งมือทำงานแต่เช้า ตามนัดหมายของอลันที่สั่งให้ลูกน้องมาขนของต่าง ๆ ขึ้นไปเตรียมการที่ห้องจัดเลี้ยงด้านในตึก
เธอจัดการทุกอย่างจนเสร็จก็ตามขึ้นไปข้างบนเพื่อควบคุมงาน จัดแจงว่าอะไรต้องอยู่ตรงไหน ผ่านไปหลายชั่วโมง ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง ภาพถ่ายพรีเวดดิ้งของทั้งคู่ที่เดินทางไกลไปถ่ายถึงประเทศฝรั่งเศสและอังกฤษวางตกแต่งอย่างสวยงาม ระบบไฟ แสงสีและเสียง มีช่างฝีมือดีกำลังขนย้ายชุดเครื่องเสียงมาติดตั้ง จะเหลือก็เพียงแต่เจ้าของงานเท่านั้นที่ต้องมาถึงที่นี่เมื่อสองชั่วโมงก่อน แต่เขากลับยังไม่ปรากฏตัวและติดต่อไม่ได้
“ถ้าติดต่อคุณอลันไม่ได้ ลองติดต่อคุณกัญจิราดูไหมคะ” อภิสราเสนอความเห็นกับเลขาของอลัน
“ติดต่อไม่ได้ทั้งคู่เลยครับ ผมลองแล้ว โทรไปที่บ้านคุณอลัน เด็กที่บ้านบอกว่าไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“เดี๋ยวคงมามั้งคะ อาจจะไปทำธุระอย่างอื่น”
“ครับ ถ้ามีปัญหาตรงไหน แจ้งผมได้นะครับ เดี๋ยวผมจะรายงานคุณอลันให้”
“ค่ะ ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวลงเอาไปเอกสารที่ร้านสักครู่นะคะ” อภิสราพูดจบก็แยกตัวออกมา ทว่าต้องตกใจเมื่อเข้ามาในร้าน ก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะกันจากกลางร้าน
“คุณกัญจิรา...”
“โผล่หัวมาแล้วเหรออีตัวดี” กัญจิราหันมาหาอภิสราอย่างโกรธแค้น เธอต้องคิดบัญชีแค้นทุกคนในร้านนี้ให้สาแก่ใจ ที่เป็นต้นเหตุให้เธอมีปัญหากับอลัน
“อีตัวดี?” อภิสราทวนคำพูดของกัญจิรา คำนี้ทำให้เข้าใจสาเหตุที่กัญจิราโวยวาย
“ใช่! เป็นเพราะพวกแก พวกแกทุกคนเอาเรื่องฉันไปบอกอลัน เขาถึงได้ยกเลิกงานแต่งงานกับฉัน”
“ยกเลิกงานแต่ง?”
เมื่อกัญจิราพูดจบ เสียงซุบซิบของพนักงานก็ดังขึ้น จนอภิสราต้องส่งสายตาห้ามปรามทุกคน
“ฉันไม่รู้ว่านะคะว่าคุณสองคนมีปัญหาร้ายแรงแค่ไหน แต่ขอความกรุณาคุณกัญจิราช่วยสงบสติและใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ สิ่งที่คุณทำอยู่ มันรบกวนลูกค้าท่านอื่นที่กำลังใช้บริการในร้านของเราค่ะ”
“ดีซะอีก! ลูกค้าจะได้รู้ว่าพวกเธอมันขี้นินทาขนาดไหน พวกแกทำชีวิตของฉันพังพินาศ ทุกอย่างที่ฉันสร้างมา มันพังเพราะปากพวกแก”
“อย่าชี้หน้าด่าลูกน้องของฉันนะคะ ถ้าจะด่าก็ด่าฉันคนเดียว”
“ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าแกเป็นคนบอกอลันว่าฉันท้อง”
“แล้วเขาบอกคุณว่ายังไงล่ะคะ แต่ฉันเดาว่าเขาคงไม่ได้บอกคุณว่ารู้มาจากไหน คุณเลยต้องมาตะโกนตามหาความจริงที่นี่” อภิสราส่งสายตาเชือดเฉือนให้กัญจิรา กว่าจะมีวันนี้ไม่ใช่ง่าย ๆ ต้องทำงานหนัก ลงทุนลงแรงให้ร้านมีชื่อเสียงและได้รับความไว้วางใจ เธอต้องปกป้องร้านและเด็กในร้านเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง
“ถ้าไม่มีข้อมูลที่ถูกต้อง ก็อย่ามากล่าวหากันลอย ๆ แบบนี้นะคะ ไม่อย่างนั้นทางร้านคงต้องโทรแจ้งตำรวจว่ามีคุณเข้ามาสร้างความวุ่นวาย การกล่าวหากันมั่ว ๆ จนร้านเกิดความเสียหายและเสื่อมเสียชื่อเสียง ฉันมีสิทธิ์ฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายจากคุณได้”
“อย่าเอากฎหมายมาอ้าง ฉันรู้ว่าแกอยากจับอลันเหมือนอีพวกผู้หญิงคนอื่น ฉันรู้ว่าแกอยากแย่งเขาไปจากฉัน”
“ฉันมีพฤติกรรมเหมือนที่คุณเคยทำเหรอคะ คุณถึงมองฉันได้ทะลุปรุโปร่งขนาดนี้”
“แก!”
“ฉันขอความกรุณาให้คุณกัญจิราช่วยออกจากร้านฉันด้วยนะคะ ลูกค้าท่านอื่นเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่องมากพอแล้ว เชิญค่ะ” อภิสราเดินไปเปิดประตู ผายมือเชิญให้เธอออกไป ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่อลันกำลังจะเดินเข้ามาในร้านพอดี
“อลัน! อลันคะ” กัญจิรารีบวิ่งเข้าไปกอดเขา แต่อลันดึงอ้อมแขนของกัญจิราออก แล้วเดินเข้าไปในร้าน เขาทำเหมือนเธอเป็นอากาศ ไม่มีตัวตน
“ผมต้องการยกเลิกงานแต่งงาน”
“ค่ะ” เจนจิรารับคำสั่งแทนเจ้านาย ที่กำลังผลักไสไล่ส่งคนเจ้าปัญหาออกจากร้าน และการที่อลันทำแบบนี้ มันแปลว่าเด็กในท้องของกัญจิราไม่ใช่ลูกของเขา พนักงานทั้งร้านเลยหน้าซีดเผือดไปตาม ๆ กัน ทั้งสงสารอลัน เห็นใจว่าที่เจ้าสาว และที่เป็นห่วงที่สุดคือเด็กในท้อง
“คุณไม่เคยใจร้ายแบบนี้กับแป้งเลยนะคะ เรื่องนี้เราปรับความเข้าใจกันเหมือนทุกครั้งไม่ได้เหรอคะอลัน”
“จัดการให้ผมด้วยนะครับ ขอโทษที่ทำให้พวกคุณเสียเวลา จะคิดค่าเสียหายอะไรเพิ่มเติมก็เขียนรายละเอียดมาเลยนะครับ” เขารู้ว่าทุกคนเหนื่อยและทุ่มเทกับงานนี้มาก และเขาก็ไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“อลัน...”
“รบกวนคุณอ้อมตามผมขึ้นไปคุยรายละเอียดที่ห้องทำงานด้วยนะครับ” อลันเดินมาคุยกับอภิสรา เขาไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธออย่างคนรักเก่าที่น้ำตาคลอเบ้า แต่มีหรือที่กัญจิราจะปล่อยไปง่าย ๆ ทันทีที่เขาก้าวขา เธอก็ดังเขากลับมาราวี โหวกเหวกส่งเสียงดังลั่นร้านอีกครั้ง
“ทำไมคุณต้องให้นังนี่เข้าไปที่ห้องทำงานของคุณด้วยคะ ปกติคุณไม่ยอมให้คนนอกเข้าไปยุ่งวุ่นวาย”
“เพราะผมรำคาญคุณไง แล้วผมมีจิตสำนึกมากพอจะให้เกียรติลูกค้าคนอื่นของร้าน” อลันตอบด้วยน้ำเสียงเลือดเย็น มองกัญจิราอย่างรังเกียจ
“คุณไม่เคยมองแป้งด้วยสายตาแบบนี้ คุณหลงนังนี่ใช่ไหม!”
“อย่าให้ผมต้องรู้สึกแย่กับคุณไปมากกว่านี้เลยนะ ออกไปจากที่นี่ได้แล้ว คนอื่นเขาจะทำมาหากิน”
“คุณปกป้องมันเหรอ คุณเชื่อที่มันใส่ร้ายแป้งไม่ได้นะอลัน อีผู้หญิงคนนี้มันไว้ใจไม่ได้”
เขาพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย มัวแต่โทษคนอื่นจนลืมว่าตัวเองเป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมด
“วันนี้ผมได้รู้จักคุณเยอะกว่าที่ผมรู้จักมาสามปีอีกนะ คุณแสดงละครเป็นคนดีต่อหน้าผมได้เก่งมาก”
“ฉันไม่อยากจะยุ่งเรื่องพวกคุณหรอกนะคะ แต่ถ้าจะทะเลาะกันจริง ๆ ไปทะเลาะกันที่อื่นได้ไหมคะ” อภิสราทนอยู่เฉย ๆ ไม่ได้แล้ว เธอยืนนิ่ง ๆ ให้กัญจิราใส่ร้ายจนหมดความอดทน แต่ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง นอกจากลูกค้าคนอื่นจะเสียเวลา กัญจิราก็จะประจานตัวเองไม่เลิก
- ผู้เขียน
