“นายครับ”
“อย่าเพิ่งไปนะครับ...”
ธนพัฒน์ขมวดคิ้ว พูดว่าอะไรนะครับ...
“อยู่กับผมก่อน...”
คราวนี้เลขาได้ยินชัด หัวเราะคิกคักเพราะเขาละเมอถึงอภิสราแน่นอน ว่าแล้วก็ปลุกเขาให้ตื่นด้วยการเปิดม่านรับแสงแดดยามสาย ไม่รู้ที่สิบโมงแล้วยังไม่ตื่นนี่เป็นเพราะเมาเหล้าหรือเมารักกันแน่
“พัฒน์!” อลันลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย หยิบหมอนมาปิดหน้าอย่างอารมณ์เสีย กำลังฝันหวานก็โดนปลุกซะนี่
“ครับ ผมเอง” เขาพูดพร้อมกับยื่นน้ำดื่มให้เจ้านาย
“เข้ามาตอนไหน”
“สิบนาทีก่อนหน้านี้ครับ”
“แล้ว... ตาไปโดนอะไรมา” เขาสังเกตเห็นรอยช้ำที่เบ้าตาของผู้เป็นเลขา
“อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ”
“สงสัยจะเมามาก ไม่งั้นคงไม่ต้องให้คนอื่นมาส่งฉัน”
“ขอโทษครับ แต่นายท่าทางจะเมากว่า น้อยผมก็มาทำงานทันเวลานะครับ”
“เออ เมาจริง เดี๋ยวฉันตามลงไป ขอบคุณมากที่มาปลุก” อลันพูดจบก็ลุกจากที่นอนพร้อมกับคว้าโทรศัพท์มือถือติดมือไปด้วย
“ครับ แต่ท
