“คุณอยู่คนเดียวเหรอ” อลันเอ่ยถาม เมื่อรู้สึกว่าบ้านหลังนี้เงียบเหงาผิดปกติ
“ค่ะ”
“พ่อกับแม่คุณอยู่ต่างจังหวัดเหรอ”
“เปล่า เสียแล้วเมื่อสองปีก่อน”
“ผมเสียใจด้วยนะครับ” อลันส่งยิ้มให้กำลังใจ
“ขอบคุณค่ะ” อภิสรายิ้มตอบ พร้อมกับยกจานอาหารไปที่โต๊ะ
“คุณไม่เหงาเหรอ อยู่บ้านหลังใหญ่คนเดียว เป็นผมนี่ผมเหงามากเลยนะ กลัวผีด้วย”
“ฉันมีคอนโดห้องเล็ก ๆ อยู่ใกล้ร้าน ก็ไป ๆ กลับ ๆ บ้านหลังนี้ แต่ช่วงหลัง ๆ ฉันชอบอยู่ที่นี่มากกว่า”
“ทำไมล่ะครับ อยู่ใกล้ ๆ ก็เดินทางสะดวกดีไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่ แต่คอนโดให้ความรู้สึกไม่เหมือนที่นี่ ที่นี่ทำให้ฉันรู้สึกมีชีวิตชีวา มีต้นไม้ มีปลา มีดอกไม้”
“ถ้ามีผมด้วยก็จะดีมาก เพราะบ้านคุณยังขาดผู้ชายดี ๆ อย่างผม”
“ตกลงว่าคุณมาหาฉันทำไมกันแน่ ถ้ายังลืมใครไม่ได้ก็อย่าเอาฉันไปแทนที่ ฉันไม่อยากเป็นตัวแทนของใคร คุณเข้าใจหรือเปล่า” อภิสราบอกในสิ่งที่เธอคิด
“ผมไม่ได้คิดจะเอ
