ตอนที่ 7

1712 คำ

หล่อนหนีบขาเข้าหากัน แต่เขาก็ผลักมันออก มองจ้องเนื้อนวลสีแดงฉ่ำวาววับไปด้วยหยาดน้ำใคร่ด้วยความพึงพอใจ “เธอคงไม่ค่อยได้ใช้งานมันนักสินะ ถึงได้ยังอยู่ในสภาพดีแบบนี้” “อ๊ะ... ซี๊ดดดด” เขาเอานิ้วยาวไสลึกเข้ามาข้างในกลีบนาง และตวัดน้ำหวานขึ้นไปดูดเลีย กายสาวร้อนฉ่าราวกับกำลังจับไข้สูง เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความทรมาน หล่อนอยาก... อยากให้เขาทำ... ทำอะไรก็ได้ให้คลายจากความอึดอัดนี้เสียที แล้วหลังจากนี้ หล่อนจะได้คุยธุระสำคัญเสียที “ได้... ได้โปรด... กิน... พิมเถอะค่ะคุณอลัน...” หล่อนอยากกัดลิ้นตายนักที่พูดแบบนั้นออกไป แต่หล่อนห้ามตัวเองไม่ได้ หล่อนกำลังร้อน กำลังคลั่ง และกำลังจะขาดใจตาย ถ้าอลันยังเอาแต่ยืนมองอยู่แบบนี้ โดยไม่... ไม่ทำอะไรสักที “ได้โปรด... อา...” อลันบอกตัวเองว่าเขาก็แค่อยากลงโทษผู้หญิงหิวเงินอย่างพิมรักให้สาสม และการที่เขาจับหล่อนลงโทษแบบนี้ก็เพราะความแค้น แต่... ทำไมร่างกายของเขากลับรู้สึกแตกต่างออกไปนะ ทำไมเขาถึงแกะสายตาจากอ***********งที่แสนสมบูรณ์แบบของพิมรักไม่ได้เลย สีแดงฉ่ำน่าเลียเหลือเกิน... และเขาก็อดที่จะรู้สึกเจ็บแค้นไม่ได้ เมื่อสมองจินตนาการไปว่า หกปีที่ผ่านมามีผู้ชายคนอื่นได้เห็นในสิ่งที่เขากำลังจ้องมอง กรามแกร่งขบแน่น ความหงุดหงิดระคนกับอีกหนึ่งความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยกำลังระเบิดตูมในอก “อ๊ะ... คุณอลัน เจ็บ...” จู่ๆ เขาก็ก้มหน้าลงมาซบกับอวัยวะเพศของหล่อน และกัดแรงๆ “เจ็บ... อื้อ... อา...” เขากำลังโมโหอะไร หรือว่าโกรธอะไรหล่อนกันนะ หรือว่านี่คือบทลงโทษของอลัน คงจะใช่... หญิงสาวนอนนิ่ง น้ำตาไหลริน อดทนต่อความเจ็บที่ถูกกัดอวัยวะเพศอยู่หลายวินาที จนกระทั่งอลันหยุดกัด และเปลี่ยนเป็นโลมเลียแทน ความรู้สึกเสียวซ่านจึงค่อยๆ กลับคืนมา “อ๊า... อา...” ลิ้นสากตวัดไล้เลียทุกซอกมุมของกลีบนาง ดื่มด่ำกับความหอมหวานราวกับหยาดน้ำผึ้งป่าอย่างลุ่มหลง อลันเลียไล้อย่างหื่นกระหาย เคราสากเสียดสีร้อนแรงจนสาวน้อยครางซี๊ดซ๊าดและเด้งร่อนสะโพกขึ้นตามติดอย่างไร้สติ “อู๊ยยยย อ๊า... อา...” ยิ่งพิมรักดิ้นเร่าๆ อยู่ใต้ปากใต้ลิ้นมากเท่าไหร่ อลันก็ยิ่งพึงพอใจ เขาทั้งดูดทั้งเลีย ก่อนจะดันนิ้วยาวเข้าไปในข้างโพรงสาว แน่น... อลันอดพิศวงกับสิ่งที่ปลายนิ้วสัมผัสไม่ได้ เมื่อภายในของพิมรักคับแน่น รัดนิ้วของเขาอย่างรุนแรง คล้ายกับว่าไม่เคยมีสิ่งใดเล็ดลอดผ่านเข้าไปข้างในมาก่อน หรือว่าตลอดหกปีที่ผ่านมา พิมรักไม่เคยมีใครเลย... มันน่าแปลกมากที่หัวใจของเขาชุ่มชื่น และความพึงพอใจก็ทวีความรุนแรงขึ้นจนแทบทะลุออกไปนอกโลก เขาลงลิ้นหนักหน่วงมากยิ่ง พร้อมกับขยับนิ้วที่เพิ่งจะดันเข้าไปข้างในได้สำเร็จเป็นจังหวะ ช้าๆ และร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ “ซี๊ดดด อ๊า... อา... เสียววว อ๊า...” ภาพสาวน้อยที่นอนดิ้นเร่าๆ ด้วยความเสียวซ่าน เสียงครางหวานดังกังวานทั่วทั้งห้องสมุด มันทำให้เขาย้อนคิดไปถึงเรื่องราวเมื่อหกปีก่อนไม่ได้ วันนั้นเขาก็ทำแบบนี้ เลียไล้จนพิมรักแตกระเบิดคาปาก ก่อนจะจับหล่อนเสียบแทง ใช่... เขาแทงหล่อนยับเลยทีเดียว จนหญิงสาวแทบเดินออกจากห้องสมุดไม่ไหว หึ... เขาจะทำมันอีก จะเอา... จะเอาพิมรักแรงๆ จนกว่าหล่อนจะขาดใจ “ซี๊ดดด อา... เสียววว คุณอลัน... หยุด... เลียก่อน อ๊า... อา... เสียววว ไม่ไหวแล้ว... อ๊า...” พิมรักดิ้นพล่าน ดวงหน้านวลแดงระเรื่อ ไฟร้อนๆ แผดเผาแรงกล้า สมองของหล่อนขาวโพลนคล้ายกับหิมะบนยอดหญ้า ยิ่งปลายนิ้วขยับเข้าออกถี่ระรัว ยิ่งปลายลิ้นโลมเลียไล้เม็ดเสียวหนักหน่วง หล่อนก็ยิ่ง... ยิ่งคล้ายกับกำลังจะระเบิด “ไม่... ไม่ไหวแล้ว คุณอลัน... ซี๊ดดดด อ๊ายยยย อ๊ายยยย...” หล่อนเกร็งกระตุก และหลั่งรินน้ำหวานออกมามากมาย แต่มันก็ถูกปลายลิ้นของอลันปาดเลียจนแห้งเหือดก่อนที่จะไหลรินเปื้อนโต๊ะไม้โบราณที่รองบั้นท้ายอวบอยู่ อา... นี่หล่อนยอมให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง... ขณะที่พิมรักกำลังรวบรวมสติของตัวเองอย่างยากลำบากอยู่นั้น อลันก็พุ่งความเป็นชายแทรกเข้ามาข้างในโพรงสาวโดยไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้า “อ๊ะ... อื้อ... อื้อ...” หล่อนสะดุ้งด้วยความตกใจ เจ็บแสบเล็กน้อย กับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนั้น “โอ้ววว... แน่น... รูเธอยังแน่นเหมือนเดิมเลย พิมรัก โอ้วววว... พระเจ้า... รูเธอตอดฉัน...” เจ้าของแท่งเนื้อหยุดชะงัก เขาครางกระหึ่ม ก่อนจะก้มลงมองดวงหน้าที่มีหยาดน้ำตาของหล่อนด้วยความพิศวง “หกปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยมีใครเลยสินะ” หล่อนควรบอกเขาว่าไม่ใช่ เขาเข้าใจผิด อลันจะได้ไม่หลงระเริง แต่กลับทำได้แค่เพียงเบือนหน้าแดงซ่านหนีจากสายตาของเขาเท่านั้น เสียงหัวเราะพึงพอใจของอลันดังขึ้นเมื่อหล่อนไม่ปฏิเสธ ก่อนที่เขาจะโยก... “อ๊า... อา...” “โอ้ววว... ข้างในเธอ... อบอุ่น... ยังอบอุ่นเหมือนเดิมเลยพิมรัก... โอ้วววว...” หล่อนเกลียดตัวเองที่ขยับสะโพกตามติดการเคลื่อนไหวเร่าร้อนของอลัน แต่เพลิงราคะที่กำลังแผดเผาจิตวิญญาณอยู่นั้นมันร้ายกาจจนหล่อนไม่อาจจะต่อต้านใดๆ ได้ “อ๊า... ซี๊ดดดด อ๊า... คุณอลัน... แรง... แรงอีกได้โปรด... อู๊ยยยย อ๊า...” ไม่มีอะไรน่าอับอายเท่ากับเสียงครวญครางของหล่อนในตอนนี้อีกแล้ว หล่อนเห็นรอยยิ้มหื่นกระหาของอลัน ยามที่สอดใส่เข้ามาล้ำลึกรุนแรง การกระแทกกระทั้นกระหน่ำเอ็นของเขาช่างทรงพลังบ้าคลั่งไม่ต่างจากการเสพสมของพญาสิงห์ “โอ้วววว... เสียวววว โอ้วววว ข้างในเธอ... หอยเธอตอดไม่หยุดเลย โอ้วววว...” ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญอีกแล้ว... ใช่... ไม่มีอะไรสำคัญอีกแล้วนอกจากการกระแทกกระทั้นของอลันเท่านั้น “แรงอีก... ได้โปรด... อ๊า... อา... อู๊ยยยย” เสียงขาของโต๊ะไม้ครางประท้วงยาวนาน ดังสอดประสานกับเสียงครวญครางของหล่อน และเสียงหอบหายใจกระชั้นของอลัน หล่อนรักความร้อนแรงของเขา รักการกระแทกดุดันดุเดือดของเขาจับใจ ยิ่งเขาบดคลึงชักเอ็นออกมาจนสุดลำ แล้วตะกุยเข้าไปใหม่ หล่อนก็ยิ่งเสียวจนมดลูกสั่นเทา “ซี๊ดดดด อ๊ายยยยยย...” และแตกระเบิดออกมาอย่างรุนแรงบ้าคลั่ง และไม่อยากให้เซ็กซ์รุนแรงของอลันจบสิ้นลงเลย “โอ้วววว... พระเจ้า... ตอดแรงจริงๆ โอ้วววว ฉัน... ฉันจะเสร็จแล้ว โอ้วววว” หล่อนอยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ หยุดเวลาเอาไว้แค่นี้ หยุดเอาไว้แค่ช่วงเวลาที่เขากับหล่อนกำลังเสพสุขกัน “อ๊ากกกกก... โอ้วววว” น้ำรักของเขาทะลักทลายเข้าสู่ซอกหลืบสวาทของหล่อนอย่างล้ำลึก และหล่อนก็รักที่จะกักเก็บมันเอาไว้ เพราะมันคือของขวัญของอลันนั่นเอง... หล่อนรักเขาเหลือเกิน... พิมรักลืมทุกสิ่งทุกอย่าง หล่อนหลับตาลงดื่มด่ำอยู่กับการมีเอ็นยาวของอลันฝังลึกอยู่ในร่างกายอย่างเป็นสุข จนกระทั่ง... อลันชักถอนแท่งเนื้อใหญ่ออกไป พร้อมกับถอยออกห่าง หญิงสาวจึงได้เผชิญหน้ากับความเป็นจริงอีกครั้ง ความเป็นจริงที่แสนโหดร้าย... “เลิกอ้าเถอะ เพราะฉันเสร็จธุระกับหอยเธอแล้ว” พิมรักรีบตะเกียกตะกายลงจากโต๊ะไม้อย่างน่าเวทนา หล่อนลงไปนั่งฟุบลงกับพื้นหน้าโต๊ะไม้โบราณ และร้องไห้สะอื้น เสื้อผ้าของหล่อนอยู่ใกล้ๆ กับฝ่าเท้าของคนใจร้าย ซึ่งไม่นานเขาก็ก้มลงเก็บและโยนมาให้ด้วยความเวทนา หล่อนกำเสื้อผ้าของตัวเองเอาไว้แน่น สะอื้นไห้ด้วยความเจ็บช้ำ “กางเกงในคงใส่ไม่ได้แล้วละนะ เพราะฉันฉีกขาดไปแล้ว” หล่อนทำได้แค่ก้มหน้าสะอื้นไห้ “แต่เธอคงไม่รู้สึกอะไรหรอกมั้ง ถ้าไม่ใส่กางเกงใน จริงไหมพิมรัก” หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขา มองคนใจร้ายด้วยแววตาตัดพ้อ “พิม... ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมคะ” “เอาสิ” เขาไหวไหล่น้อยๆ อย่างไม่แยแสอะไร ทั้งๆ ที่เขาเองไม่ใช่เหรอ ที่เพิ่งครางอยู่ในร่างของหล่อนยามที่สอดประสานกัน “แล้วรีบออกมาล่ะ เพราะฉันคงมีเวลาฟังธุระของเธอไม่นาน” พิมรักไม่ได้พูดอะไรออกมา นอกจากหอบกายหอบใจที่บอบช้ำของตัวเองเดินโซซัดโซเซเข้าไปในห้องน้ำด้วยสภาพน่าเวทนา “ฉันคงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ แล้วละพิมรัก” อลันมองตามเรือนร่างอรชรของพิมรักไปด้วยแววตาที่เปื้อนรอยยิ้ม “เพราะเธอทำให้ฉันรู้สึกสนุกเป็นบ้า...” ชายหนุ่มเลื่อนสายตาจากบานประตูห้องน้ำไปที่โต๊ะไม้โบราณ สถานที่ที่เขาใช้โรมรันกับพิมรักเมื่อครู่นี้ หยดน้ำหวานของหล่อนเปื้อนอยู่บนนั้น เขาก้าวเข้าไปหยุดใกล้ๆ รอยยิ้มยังคงเกลื่อนใบหน้า นิ้วยาวยื่นไปสัมผัสกับรอยเปื้อนบนโต๊ะไม้ ก่อนจะยกขึ้นมาเลีย “หวาน...” และดวงตาสีฟ้าครามก็เลื่อนไปมองที่ประตูห้องน้ำอีกครั้ง ก่อนที่เท้าใหญ่จะก้าวเดินเข้าไปหยุดยังที่สายตาจ้องมอง ไม่น่าเชื่อว่าความรู้สึกหิวกระหายของเขาที่มีต่อพิมรักในตอนนี้ จะมากกว่าเมื่อหกปีก่อนขนาดนี้ มือใหญ่เอื้อมไปจับลูกบิด ก่อนจะหมุนให้มันเปิดออก เขาก้าวเข้าไปภายใน จ้องมองเรือนร่างอรชรที่ยืนตัวสั่น และจ้องมองมาด้วยแววตาตื่นตระหนกอย่างพึงพอใจ “คุณอลัน...” “มา... ฉันช่วย...” ประตูห้องน้ำถูกดึงให้ปิดลง พร้อมกับเสียงครางกระเส่าของพิมรักที่ดังแทรกสวนขึ้นมาทันที “อ๊ะ... อย่า... คุณอลัน... ซี๊ดดด อา... อย่าค่ะ... พิม... พิม... ซี๊ดดดด อา...” และไม่ใช่แค่เสียงครวญครางอย่างเดียวเท่านั้นที่ดังกระหึ่มห้องน้ำ แต่เสียงเนื้อกระทบเนื้อก็ดังกังวานไม่แพ้กัน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more