พิมรักที่ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวซึ่งเป็นของอลันตัวเดียวห่อหุ้มร่างสาวอยู่ ยืนตัวสั่นเทาอยู่ที่หน้าประตูห้องนอน
ดวงหน้านวลแดงก่ำ ความอดสูแล่นพล่านอยู่ภายในอกอย่างอำมหิต
อลันที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างค่อยๆ หมุนตัวกลับมามอง ดวงตาสีฟ้าครามของเขาในยามนี้มืดลึกราวกับท้องทะเลกว้างยามราตรี
หล่อนอ่านอะไรในดวงตาของอลันไม่ออกเลย นอกจากความเลือดเย็นที่แสนน่ากลัว
มือเล็กที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวกำชายเสื้อเชิ้ตที่เขาออกคำสั่งให้หล่อนสวมใส่เอาไว้แน่น ภายในอุ้งมือชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดเหงื่อ
ยามที่ดวงตาสบประสานกัน ยามที่ได้จ้องมองเขาโดยที่มีแสงไฟจากเพดานห้องส่องกระทบมาจากด้านหลัง อลันก็ยิ่งไม่ต่างจากอสูรร้ายกาจที่น่าหวาดกลัว
“ปิดประตู แล้วก็เดินเข้ามาหาฉัน”
เขาเดินตรงไปที่เตียง พร้อมกับหย่อนกายลงนั่งบนขอบเตียง สายตาคมกริบยังคงจ้องมองมาตลอดเวลา
พิมรักบอกกับตัวเองว่ามันคือหน้าที่ที่หลีกเลี่ยงไ
