พอเห็นว่าเธอลืมตาเขาก็คว้าเธอเข้าไปกอด...แนบแน่น ปลายจมูกโด่งเป็นสันเคลียคลออยู่กับข้างแก้มเนิ่นนาน
“ฉันนึกว่าจะเสียเธอไป” ดินไม่อาจปิดกั้นความหวาดกลัวของตัวเองได้เลย ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของเขาแสดงออกชัดเจนว่าเมื่อครู่เขารู้สึกเหมือนตัวเองจะขาดใจเสียหายได้ แค่คิดว่าเขาช่วยเธอช้าไปก็ถึงกับต้องจูบเจ้าของขมับอิ่มซ้ำแล้วซ้ำอีก “ขอบคุณ...ขอบคุณที่กลับมา”
ตาลหวานได้แต่นิ่งงัน ดวงตากลมโตจ้องใบหน้าชื้นๆ ของเขาก่อนจะค่อยๆ ขยับมือลูบไล้ เธอคลี่ยิ้มด้วยความซึ้งใจ
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ...ไม่เป็นไรจริงๆ”
“ฉันรู้...ฉันรู้แล้ว”
เธอมองเห็นความเสียใจของเขาเพียงชั่วครู่ ก่อนจะค่อยๆ หลับตาพริ้มในยามที่ริมฝีปากอุ่นจับทาบทับลงมาเคลียคลอกับปากนุ่มของเธออย่างอ่อนหวานในคราแรกก่อนจะเพิ่มเป็นร้อนแรงขึ้นตามลำดับ เขาจูบเธอราวกับกลัวว่าจะไม่ได้จูบเธออีกต่อไปแล้ว แถมมือไม้ที่คอยกอดเธอไว้นิ่งๆ ก็เริ่มขยับไล้ไปตามจุดอ
