EP5ความมุ่งมั่น
1609 คำ
หลังใช้เวลาตัดสินใจอยู่นาน ผมก็เลือกจะเรียนต่อ โดยเลือกคณะเดียวกันกับเพื่อนซึ่งแน่นอนว่าไปกันยกกลุ่ม ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมพวกเราถึงสมัครและสอบได้กันทุกคน เพราะทุกอย่างก็อยู่แค่ปลายปากกาเท่านั้น
ก้าวแรกของการเข้ามาอยู่ในรั้วของมหาลัย ความแตกต่างระหว่างนักเรียน ม.ปลาย กับการเป็นนักศึกษามันช่างต่างกันเหมือนคนละโลก ความอิสระ การใช้ชีวิต การตัดสินใจเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่ที่เราทั้งหมด
หลังพิธีรับน้องใหม่ ทั้งทางวิชาการและการรับน้องแบบวัฒนธรรมของคณะ กิจกรรมตามแบบแผนที่สืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่นก็ได้เสร็จสิ้นลง ผมกับเพื่อนออกมาดื่มฉลองต่อกับรุ่นพี่ โดยไม่สนใจสายตาของใครทั้งนั้น เพราะคงไม่มีใครอยากเข้ามายุ่งวุ่นวายกับพวกผมเท่าไหร่ ใครจะกล้าละครับก็ผู้สนับสนุนใหญ่ของที่นี่เป็นแม่ไอ้ศิลากับไอ้เวหานะสิ ทั้งอิทธิพลและชื่อเสียง แค่เห็นนามสกุลก็คงไม่มีใครไม่รู้จักพวกมันเป็นแน่
“กร วันนี้โมขอไปอ่านหนังสือที่คอนโดด้วยได้ไหมคะ พรุ่งนี้สอบเช้าโมกลัวตื่นไม่ทัน” เสียงหวาน ของนักศึกษาสาวต่างคณะที่กำลังนั่งเบียดเอ่ยถาม
“โห้ โมครับถ้าชวนขนาดนั้นก็บอกมันตรงๆเลย ว่าอยากเอา พูดเยอะเสียเวลา”
“ไอ้เอก หุบปากมึงไปเลย”
“จริงไหมครับน้องโม”
“คริ คริ แหมเอกก็! พูดแบบนี้โมก็เขินนะสิ” เสียงหัวเราะกระซิกท่าทางเขินอายของหญิงสาว บอกถึงสถานะของเขาและเธอได้เป็นอย่างดี
“กูว่าคงไม่ได้อ่านหนังสือหรอก คงได้อ่านอย่างอื่นแทน ฮ่า”
@คอนโด
ประตูเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างของหนุ่มสาวที่กำลังกอดจูบอุ้มกันเข้ามาในห้อง ตั้งแต่หน้าประตูจนมาถึงโซฟาใหญ่หน้าทีวี ชุดนักศึกษา ถอดทิ้งรายทางมาตามพื้น เหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าของคนทั้งสอง มือหนาบีบขย้ำเนินอกอวบ สัดส่วนโค้งเว้าผิวกายเนียนเรียบ เธอถูกจับหันหลังกดลงโซฟาในทันที
เพี๊ยะ!
ก้นขาวถูกฟาดบีบแรงจนมีรอยแดงเป็นริ้ว เรียวขาเล็กถูกจับแยก นิ้วหัวแม่มือกดบี้ร่องแคบจากด้านหลัง
“กร~ เอาเข้ามาเร็วๆสิคะ โมเสียวจนทนไม่ไหวแล้ว อือ~” เสียงหวานร้องขอบอกความต้องการของตนให้ชายหนุ่มรีบตอบสนองความอยาก ริมฝีปากเล็กกัดเม้นแน่นแอ่นก้นงอนรอด้วยความกระสันอย่างไม่อาย สายตาเย็นชามองมองกริยาของหญิงสาวด้วยความสมเพช ในขณะเดียวกันมืออีกข้างเดียวกำลังฉีกถุงยางแล้วครอบอาวุธประจำกาย ที่กำลังผงาดพร้อมออกสนาม
“แฉะแบบนี้คงอยากเอามากละสิ?” เสียงเข้มกระซิบเบา
“ก็กรทั้งใหญ่ทั้งยาว แถมเอาเก่ง เอาทน จะไม่ให้โมติดใจได้ยังไงละคะ” ใบหน้าหวานเอี้ยวตัวหันกลับมามองคนที่อยู่ด้านหลัง ยังไม่ทันจะได้เห็นใบหน้า ความจุกแน่นก็สวมแหวกเข้ามาในร่องแคบตรงกลางกายในทันที
อ๊ะ!!
“กรขา~~ ตึงไปหมดแล้ว อ้า~ เสียวจัง”
เอวหนาขยับเนินนาบก่อนจะเร่งจังหวะอัดกระแทกท่อนแข็งเข้าหาร่างเล็กตรงหน้าจนแทบลืมหายใจ เสียงครางหวานปนกับเสียงสวาทกระทบกันดังลั่น ห้องรับแขกเป็นสนามรักอันเร่าร้อนของทั้งคู่สมใจหมายแม้ว่ากิจกรรมกามจะดำเนินยาวนาน แต่ทว่าร่างกำยำกลับไม่แม้แต่จะมองใบหน้าหวานของหญิงสาวแม้แต่น้อย
ตับๆ ตับๆ
“กร เร็วอีก อ้า จะแตกแล้วกร อย่าหยุด อย่าหยุด อ้า~”
“ร่านมากล่ะสิ”
รสชาติความเสียวที่สองร่างกำลังลิ้มรส แม้ไม่ได้เกิดจากความรักแต่ก็เร่าร้อนแทบขาดใจ เสียงคราญครางของหญิงสาวดังก้องห้องโถงเล็ก เม็ดเหงื่อบนหน้าผากกว้างไหลซึม เสียงหอบกระเส่าประสานยาวนานจนกระทั่งถึงจุดหมายสมใจอยาก
อ่า อ้ะ อ้า~/อ้าส์~~
เสียงคำรามปนเสียงหวานประสานลั่น ร่างบางของหญิงสาวกระตุกซบหน้าลงกับเบาะอย่างหมดแรง
“แค่นี่ก็หมดแรงแล้วเหรอ?” เสียงเข้มเอ่ยถามพร้อมกับชักน้องชายออกจากร่องแคบ เขารู้ดีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดจากความรัก แต่มันเกิดจากความต้องการของร่างกายเท่านั้น
..........
ช่วงเย็นหลังลงช็อปผมกับเพื่อนออกมานั่งหน้าตึก ดูสาวๆคณะการบริหารและการจัดการ ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ทำไงได้ครับพวกผมก็เด็กผู้ชายทั่วไปเห็นสาวๆเซ็กซี่แล้วมันทำให้เรามีกำลังใจอยากมาเรียนก็เรื่องปกติ
“เฮ้ย! วันนี้ไปเที่ยวกันดีกว่าว่ะ ไหน ๆ ก็ไม่ได้ไปนานแล้ว กูอยากเปลี่ยนบรรยากาศ” เวหาเปิดประเด็นเรื่องพร้อมกอดคอศิลายิ้มเหมือนมีเล่ห์
“มึงแน่ใจว่าแค่เปลี่ยนบรรยากาศในการดื่ม”
“รู้เยอะนะมึงน่ะ” ศิลาพูดพรางเหล่ตามองผม
“แปลว่าเก็บสาวๆใน มอ หมดแล้วว่างั้น?” เอกถามมองหน้าเพื่อนอย่างสนใจอยากรู้
“ถามเชี้ยอะไรนักหนาวะ สรุปพวกมึงจะไปไหม? เรียนมาทั้งวัน เครียดๆแบบนี้ก็ต้องออกไปปลดปล่อยหน่อยสิวะ”
ผมกับเพื่อนมองหน้ากัน ก่อนพวกมันจะพยักหน้ารับตามคำชวนเหมือนทุกครั้ง ถึงเราจะออกไปด้วยกันและมีสาวๆเข้ามาร่วมด้วย แต่ไม่ใช่ว่าผมกับเพื่อนในกลุ่มจะเอาไม่เลือกนะครับ อย่างน้อยก็ผมคนนึงที่ไม่คิดจะทำ
@ร้านเหล้าหลังมหาลัย
โต๊ะของเรานั่งดื่มกันอยู่5-6 คน ถือว่าเป็นกลุ่มใหญ่มากเมื่อเทียบกับโต๊ะอื่น จึงค่อนข้างเสียงดังตามประสากลุ่มวิศวะ ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเราถึงมาที่ร้านใกล้มหาลัยทั้งที่ผับตัวเองก็มี มันอยู่ที่บรรยากาศของไอ้สองตัวนั่นแหละครับ
ไม่นานก็มีสาวๆเข้ามาขอร่วมโต๊ะ ก่อนเวหากับศิลา ดาวล่าประจำกลุ่มจะเดินออกไปหลังร้านกับสาวคนหนึ่งที่พวกมันถูกใจ ต้องบอกก่อนครับว่าไอ้เพื่อนของผมสองคนนี้มันเป็นคู่แฝดที่มีรสนิยมแปลกๆ คือชอบเอาผู้หญิงคนเดียวกัน และที่สำคัญคือเอาแบบไม่ซ้ำหน้า ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจำได้ยังไงว่าใครเคยหรือไม่เคย เพราะเวลาถาม มันก็บอกว่าจำไม่ได้สักครั้ง นั้นแหละครับที่ทำให้เพื่อนในกลุ่มยกให้มันเป็นดาวล่า
หลังจากคู่แฝดออกไปแล้ว ก็เริ่มตามด้วยไอ้กล้า ไอ้เอก แล้วก็ไอ้กริช จนสุดท้ายเหลือแค่ผมคนเดียวที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะ ผมนั่งดื่มเงียบๆคนเดียว แม้จะมีสาวสวยเข้ามาชวนผมก็เลือกที่จะปฏิเสธไม่ใช่ว่าไม่อยากนะครับ แค่รู้สึกว่ามันน่าเบื่อ ไม่นานไอ้พวกเพื่อนหื่นกามของผมก็ทยอยกลับมานั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกจนผมมองว่ามันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
“มัวแต่นั่งหนีบไข่อยู่ได้ เดี๋ยวท่อนำเชื้อก็แตกหรอกมึงไอ้กร ออกไปปล่อยทิ้งบ้างสิวะ ถุงยางก็มีมึงจะกลัวเหี้ยอะไรนักหนา” ศิลานั่งลงพร้อมทิ้งถุงยางลงบนโต๊ะ ข้างแก้วเหล้าของเพื่อนสนิท
“กูแค่ไม่ชอบ” เสียงเรียบ มองถุงยางบนโต๊ะด้วยหางตา
“ไอ้กร! ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนกัน มึงจะเอาหรือไม่เอาใคร มันก็เรื่องของมึง แต่อย่าเสือกยุ่งกับน้องกูเด็ดขาด” น้ำเสียงหนังแน่นสายตาจริงจัง เวหากับศิลากำลังจ้องหน้าผมแปลกๆ
“หึ! อะไรของพวกมึง ทำไมอยู่ ๆ เกิดหวงน้องสาวกับกูขึ้นมาซะงั้น ก่อนหน้านี้ก็เห็นฝากกูดูแลตลอด”
“นั้นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้น้องกูโตเป็นสาวแล้ว ยิ่งอบอุ่นบอกว่าชอบมึงกูก็ยิ่งเป็นห่วง กูไม่รู้หรอกว่าน้องกูชอบมึงแบบไหน แต่คนที่กูเตือนได้คือมึง! อย่าแม้แต่จะคิด ถึงจะเป็นเพื่อนกัน แต่ถ้ามึงคิดจะเอาปรียบหรือฉวยโอกาสกับอุบอุ่น รับรองว่าพวกกูไม่เอามึงไว้แน่”
ถึงจะยังไม่ได้คิดแต่ก็รู้สึกแปลกใจที่เวหากับศิลาคิดแบบนั้น ทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้รู้สึกแล้วก็ไม่เคยแสดงพฤติกรรมแบบนั้นกับอบอุ่นเลยสักนิด
“พวกมึงสองคนคิดมากไปหรือเปล่าว่ะ อบอุ่นก็เหมือนน้องกูคนนึง หรือกลัวกรรมตามสนอง”
“ว่าไง?” ศิลาจ้องหน้ารอฟังคำตอบ
“เอ่อ! เป็นเชี้ยอะไรวะ พูดเล่นกันอยู่ดีๆหาเรื่องกูซะงั้น ถ้าพวกมึงเมาแล้วก็กลับไปนอนเถอะ พลานคนอื่นไปทั่ว”
ผมตอบปัดๆเพื่อไม่ให้มีปัญหา เพราะรู้ดีว่าพวกมันหวงน้องสาวมากแค่ไหน แต่จะว่าไปตั้งแต่วันนั้นที่แยกกันที่สนามแข่ง ผมก็ไม่ได้เจออบอุ่นเลย นานๆจะมีทักแชทมาบ้างแต่ก็ไม่มีเวลาตอบ ผมไม่ได้ตั้งใจหลบหรือไม่สนใจแต่เพราะเป็นช่วงสอบ ทั้งกิจกรรมของมหาลัยทั้งธุรกิจที่บ้านทำให้ผมไม่ได้สนใจ
- ผู้เขียน
