EP6รุ่นพี่
1398 คำ
@นักศึกษา ปี2
หลายเดือนหลังจากเปิดภาคเรียน กิจกรรมรับน้องถูกโยนให้เป็นหน้าที่ของพวกผมโดยปริยาย ถึงกลุ่มผมจะไม่ใช้เด็กกิจกรรม แต่พอมีสาวๆอย่างน้องปี1มาล่อ ไอ้เพื่อนจอมหื่นของผมก็ขันอาสารับดูแลโดยไม่ปรึกษาสักคำ
“ไอ้กร มึงมานี้เลย แม่งนั่งมองเฉยๆทำไมวะ มาช่วยกันจัดแถวน้อง ๆ เร็ว”
“พวกมึงเป็นกรรมการ พวกมึงก็ทำเองสิวะ เกี่ยวอะไรกับกู” ผมนั่งอยู่ห่างๆ ไม่เข้าไปยุ่ง ช่วยไม่ได้ตอบอาสาไม่รู้จักถามพอทำงานยังมีหน้าจะเรียกใช้ สมน้ำหน้า
“หมั่นใส้ไอ้พวกเชี้ยนี้ฉิบหาย” เสียงแว่วดังมาจากด้านหลัง ทำให้คนที่นั่งอยู่หันไปมอง
“พวกมึงว่าอะไรนะ?” เสียงเรียบ พร้อมดันตัวลุกขึ้นยืน
“กูบอกว่ากูหมั่นใส้ไอ้พวกเชี้ยนั้น มึงมีปัญหาอะไร หรือว่ามึงเป็นขี้ข้ามัน ทำตัวกร่างไปทั่ว คิดว่าตัวเองเป็นใครวะ”
“หึ! เป็นผู้ชายแต่เสือกเรียนการโรงแรม อีกหน่อยคงใส่กระโปรงมาเรียน”
“มึงว่าอะไรนะ เป็นผู้ชายเรียนคณะนี้ไม่ได้หรือไงวะ?”
ใบหน้าคมกระตุกยิ้ม ดวงตาเข้มมองนักศึกษาต่างคณะตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
พรึบ!!
ฝ่ามือใหญ่ผลักไหล่ของชายตัวสูงจนร่างบางเล็กเซถอยห่าง
“มึงจะทำอะไร ถ้ามึงต่อยกู รับรองว่าเรื่องนี้ถึงหูผู้บริหารแน่”
“เอาสิ! ถ้ามึงคิดว่ามึงทำได้ก็ลองดู”
ผมกระชากคอเสื้อดึงร่างของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ การกระทำอาจดูป่าเถื่อนแต่สำหรับวิศวะ เรื่องแบบนี้มันก็คือศักดิ์ศรีของคณะ
“มีอะไรหรือเปล่า?” เสียงของศิลาดังขึ้นขัดจังหวะ เขากำลังเดินตรงเข้ามาดูเหตุการณ์แปลกๆที่กำลังเกิดขึ้น
“แค่เพื่อนต่างคณะเข้ามาทักทาย อย่าสนใจเลย”
ผมคลายมือออกจากคอเสื้อคนที่เพิ่งกวนประสาทเมื่อครู่ เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องบานปลายผมจึงรีบตัดบทไป เพราะถ้าศิลารู้เรื่อง จุดจบของไอ้สองคนนั้นก็เดาได้ไม่ยากถ้าไม่ถูกไล่ออกก็คงถูกหามส่งโรงพยาบาล
“มึงแน่ใจ?”
“เอ่อ”
“ไม่มีอะไรก็ดี พรุ่งนี้ตอนเย็นมีงานเลี้ยงที่บ้านกู เพื่อนๆไปกันหมด เหลือแค่มึงจะไปไหม?”
“มึงอยากให้ไปไหมล่ะ? ถ้าอยากกูก็จะไป” คำตอบพร้อมคำถาม ทำให้ศิลาถอนหายใจเดินกลับไปหาเพื่อนๆ ทำหน้าเบื่อโลกโดยไม่ตอบคำถาม
ช่วงเย็น รถหรูหลายคันขับตามกันออกมาจากมหาลัย มุ่งหน้าสู่บ้านหลังใหญ่ตามคำเชิญของเพื่อน
ภายในงานเลี้ยงที่บอกว่าเล็กๆ มันไม่ได้เล็กอย่างที่หลายคนคิดสักเท่าไหร่ ทั้งแขกเหรื่อที่มาร่วมงาน ดลตรีสดวงดังจากต่างประเทศที่เล่นอยู่กลางโถงบ้าน อาหารที่จัดวางเรียงกันหลายร้อยเมนู ร่วมไปถึงการตกแต่งราวกับเทพนิยาย
“พี่กร! พี่กรมาด้วยเหรอคะ อบอุ่นแนะนำให้รู้จัก คนนี้ชื่อโซ่ค่ะ เพื่อนอบอุ่นเอง” เสียงเล็กพร้อมการเข้าประชิดตัวเหมือนทุกครั้ง
“แหม ทักทายแค่พี่กร แบบนี้พวกพี่ก็เสียใจแย่สิครับ” เอกเอ่ยแซว พรางเหลือบมองคนตัวเล็กที่อยู่ในชุดกระโปรงสั้นฟูฟ่องเหมือนเจ้าหญิง
“สวัสดีคะ พี่เอก พี่กริช พี่ต้นกล้า หัวก็ไม่ล้านสักหน่อยทำไม่ขี้น้อยใจจังคะ” ทุกคนมองหน้าเอกก่อนที่เขาจะเอามือลูบหัวยิ้มแห้งๆให้กับสาวน้อย
“โอเคครับ แหม เล่นสูงเชียวนะ เพื่อนอบอุ่นชื่ออะไรนะครับ น่ารักจัง” เอกเปลี่ยนเรื่อง มองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ เด็กสาว
“น่ารักตรงไหน! ก็งั้นๆแหละ” เสียงเข้มดังแทรก ก่อนจะเดิกแหวกกลางวง เดินขึ้นไปบนห้องทิ้งให้เพื่อนๆมองตามด้วยความสงสัย
ผมมองตามศิลา ท่าทางแปลกๆ ของมันถึงไม่บอกผมก็พอรู้ว่าทำไม ปกติเรื่องผู้หญิงมันไม่เคยปฏิเสธแต่ครั้งนี้อาการมันผิดแปลกไปไม่เหมือนเดิม
“อบอุ่นโทรหา ทำไมพี่ไม่รับสายคะ ทักแชทไปก็ไม่ตอบแถมยังไม่อ่านด้วย” คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ยมองชายหนุ่มด้วยสายตาน่าสงสาร
“พี่ไม่ค่อยว่างครับ ช่วงนี้กิจกรรมเยอะ ไม่ค่อยได้รับโทรศัพท์”
“นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอคะ? ไม่ว่างเป็นปีๆเลยนะ”
“ไอ้กรมันมีแฟน เลยไม่มีเวลารับสายครับ” กริชพูดเบาๆเหมือนกระซิบ หากแต่การหยอกเย้ากลับทำให้คนตัวเล็กคิดจริงจัง
“ไม่มีทาง พี่กรเป็นแฟนอบอุ่น พี่กริชโกหก”
“จริงๆครับ พี่เป็นพยาน!” ต้นกล้าพูดเสริม เหลือบมองกรที่กำลังยืนกอดอก ถลึงตามองอยู่ข้างหลังคนตัวเล็ก
“ไม่จริง อบอุ่นไม่ให้พี่กรมีแฟน” ใบหน้าขึงขัง ดวงตากลมโตมองเพื่อนพี่ชายที่กำลังพูดเย้าแย่ด้วยอารมณ์หงุดหงิด ใบหูแดง ริมฝีปากบางเม้มแน่นกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
“พวกมึงพูดเหี้ยอะไร หุบปากไปเลย” เสียงเข้มด่าเพื่อนที่กำลังอมยิ้มด้วยความสนุก เท้าใหญ่เดินเข้ามาใกล้คนตัวเล็กก่อนจะจูงมือนิ่มพาเธอเดินหลบไปบริเวณด้านหลัง
“อย่าไปฟังพวกมันมากครับ ดูทำหน้าสิ บูดเบี้ยวม่น่ารักเลยนะ” คำพูดหยอกเย้า สบตากับสาวน้อยตรงหน้า
“พี่กรมีแฟน?” เสียงเล็กถามคนที่กำลังจับมือ ดวงตากลมโตเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง ให้คำตอบนั้นตรงกับสิ่งที่อยากได้ยิน
ริมสระน้ำด้านหลังของบ้านหลังใหญ่ ใบหน้าคมคายเผยรอยยิ้มกว้าง มองหน้าคนตัวเล็กอยู่สักพัก ก่อนจะหันไปยิ้มให้เพื่อนของเธอที่ยืนมองอยู่ไม่ไกล
“ไม่มีครับ” คำตอบสั้นๆ ทำให้สาวน้อยที่กำลังเศร้า มีรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง
“แต่! อบอุ่นห้ามพูดแบบนั้นนะครับรู้ไหม? เดี๋ยวคนอื่นจะมองอบอุ่นไม่ดี”
“พูดอะไรคะ?” คิ้วเล็กย่นเข้าหากัน มองหน้าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าด้วยความสงสัย
“ก็บอกว่าอบอุ่นเป็นแฟนพี่ไงครับ เราเป็นแฟนกันไม่ได้” ใบหน้าเรียบ พูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น
“ทะ ทำไมละคะ ก็อบอุ่นรักพี่กร อบอุ่นชอบพี่กร อบอุ่นจะแต่งงานกับพี่กร”
ผมมองคนที่กำลังพูดว่าชอบผมซ้ำๆ เธอยังเด็กมากและคงไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าคำว่ารัก ชอบ การแต่งงานมันหมายถึงอะไร
“หึ! ไว้โตกว่านี้ อบอุ่นจะเข้าใจมากขึ้นครับ ยัยตัวเล็ก!” พูดจบชายตัวโตก็เดินกลับเข้าไปในงาน ทิ้งให้สาวน้อยยืนมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความสงสัย
“ใครบอกว่าอบอุ่นไม่โต โต โตมากๆด้วย”
(อบอุ่น).. ตั้งแต่งานเลี้ยงวันเกิดคืนนั้น ฉันก็ไม่ได้เจอพี่กรอีก ถึงจะพยายามไปดักรอ แอบหาที่มหาลัย แม้กระทั่งให้พี่เวหากับพี่ศิลาชวนมาที่บ้าน พี่กรก็ไม่ยอมมา บอกว่าติดธุระไม่ว่างสารพัดเรื่องมากมายทุกวัน
“ทำอะไรเหรอ?” เสียงทักหวาน ถามคนที่กำลังนั่งกดโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเคลียด มือเล็กกำลังกดส่งข้อความหาใครบางคนอยู่นาน จนเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงข้ามรู้สึกผิดสังเกต
“ส่งข้อความหาพี่กร ไม่เจอเป็นเดือนแล้ว โทรไปก็ติดต่อไม่ได้”
“พี่เขาอาจจะติดธุระ หรือติดเรียนอยู่ก็ได้นะ”
คำพูดของโซ่ทำให้ฉันมีสติ เพราะพี่กรไม่เคยโกหกฉันเลยสักครั้ง และครั้งนี้ก็คงไม่ต่างกัน ในเมื่อเขาบอกว่าติดธุระ ติดงาน ติดเรียน ฉันก็ควรเชื่อใจแฟนของตัวเอง^^
“วันนี้เราไปหาพี่ศิลากับพี่เวหากันเถอะ!” เสียงเล็กเอ่ยปากชวน ทั้งที่รู้ว่ายังไงเพื่อนสนิทของเธอก็ไม่อยากไป
“น้า~ ไปเป็นเพื่อนอบอุ่นหน่อย แปปเดียวเอง สัญญาว่าถ้าเจอแล้วจะรีบกลับทันที” สาวนิ้วเรียวชูขึ้นแน่นหน้า พร้อมยิ้มหวาน
“เดี๋ยวนะ สรุปจะไปหาใครกันแน่ ผู้ชาย? หรือพี่ชาย? เอาดีๆ” โซ่หรี่ตามองเพื่อน ที่กำลังอมยิ้มหน้าแดงด้วยความเขิน
- ผู้เขียน
