EP3 คนเอาแต่ใจ
1395 คำ
“ไอ้เวหา ไอ้ศิลา มาช่วยกูเร็ว” เสียงกระซิบ มือกวักเรียกเพื่อนที่กำลังจะเดินออกไปจากห้อง ให้กลับเข้ามา
“อะไรของมึง? วางน้องกูลงแล้วก็รีบออกมาสิวะ” เสียงเวหาพูดด้วยความหงุดหงุดทั้งที่ยังไม่ได้หันมามองเพื่อน
“กูออกไปไม่ได้ กลับมาช่วยกูก่อน”
เมื่อความหวังพยายามเรียกให้เพื่อนกลับมาช่วย และไม่อยากให้คนที่อยู่ใกล้ริมฝีปากรู้สึกตัว หากแต่เสียงกระซิบที่ว่าเบา กลับทำให้สาวน้อยที่เคยหลับใหล ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หัวใจที่เคยนิ่งสงบกำลังเต้นแรงอย่างไม่มีสามเหตุ ลมหายใจร้อนกระทบหน้ากันและกัน ดวงตากลมโตจ้องใบหน้าคมคายที่อยู่ห่างจากเธอเพียงปลายสันจมูก น้ำลายหนืดถูกกลืนลงคอด้วยความยากลำบาก เสียงหัวใจของเขาดังขึ้นเรื่อย ๆ แม้แต่เธอเองก็เหมือนจะได้ยินเสียงของมันเช่นกัน
“อะ อบอุ่น ครับ! ปะ ปล่อยมือออกจากคอพี่ก่อนนะครับ ดะ เดี๋ยวพี่ให้ไอ้เวหากับไอ้ศิลาเข้ามาอยู่เป็นเพื่อน” เสียงนุ่มกระซิบ ตะกุกตะกัก หวังให้มือเล็กได้คลายออก
“ไม่เอา!”
“เวรละสิ!” เสียงอุทานของเวหาดังขึ้น ก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้ามาในห้อง
“อบอุ่นคะ ปล่อยมือจากคอไอ้กรก่อนนะครับคนดี พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่พาไปแข่งรถด้วย โอเคไหม?” เวหารีบเข้ามาช่วย สายตาคมเพ่งระยะห่าง ระหว่างหน้าน้องสาวกับเพื่อนด้วยใจลุ้น
“พี่เวหาพูดจริงนะคะ ถ้าอย่างนั้นอบอุ่นขอนั่งรถไปกับพี่กรแค่สองคนนะคะ”
“ตกลงครับ พี่จะขับรถไปกับอบอุ่นแค่สองคน” เสียงเข้มตอบทันทีที่ข้อเสนอของสาวน้อยพูดจบ ใบหน้าแดงก่ำ ร้อนผ่าวราวกับมีไฟมาส่องหน้า ลมหายใจที่เคยโล่งตอนนี้กำลังถูกกลั้นไม่ให้สูดกลิ่นกายของเธอเข้าในปอด เม็ดเหงื่อซึมเต็มหน้าผาก
สิ้นคำมือเล็กก็ค่อยๆคลายออกอย่างว่าง่าย ริมฝีปากเล็กยิ้มหวาน หลับตาพริ้มเข้าสู่ห้วงนิทราของการหลับไหลเหมือนต้องมนต์สะกด
“เชี้ยยย~ กูพูดปากแทบฉีกไม่ฟังกูสักคำ มึงพูดแค่คำเดียวเสือกทำตามง่ายๆซะงั้น ลำเอียงฉิบหาย!” ศิลาพูดพรางมองคนที่กำลังลุกขึ้นยืน แล้วหันมายิ้มเย้ยยักคิ้วทำหน้ากวนประสาท
“กูบอกแล้วว่ากูหล่อ น้องอบอุ่นเลยชอบกูมากกว่าพี่ชายอย่างพวกมึง หึ! หึ!” สิ้นคำ ชายตัวใหญ่ก็เดินออกไปพร้อมรอยยิ้ม ทิ้งให้เพื่อนฝาแฝดมองตามด้วยความหมั่นใส้
…เช้าวันต่อมา
ตึก! ตึก! ตึก!...
...อากาศเย็นในยามเช้าของวันหยุดปลายสัปดาห์ เสียงฝีเท้าเล็กดังถี่วิ่งลงจากบ้านชั้นสอง สาวน้อยตัวเล็กใบหน้าตื่นตระหนก ดวงตากลมเบิกโพรง ดูลนลานก่อนที่เสียงนั้นจะมาหยุดอยู่หน้าโรงจอดรถ หยดน้ำไสไหลซึมออกมาจากดวงตาเศร้าไหล่เล็กขยับสั่นตามแรงสะอื้นในลำคอ
“คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” เสียงทุ้มของลุง คนขับรถประจำบ้าน เอ่ยถามเจ้านายตัวเล็กด้วยความเป็นห่วง
“ไปแล้วใช่ไหมคะ? ทำไม? ทำไมไม่มีใครรออบอุ่นเลย” เสียงสั่นเครือจากคนตัวเล็ก ดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำใส
“ใครครับ? ใครที่ไม่รออบอุ่น บอกพี่มาซิ เดี๋ยวพี่จะจัดการมันให้” เสียงนุ่มจากอีกมุมของโรงจอด ทำให้สาวน้อยที่กำลังร้องไห้รีบหันไปมอง
“พี่กร อึก! อึก! T-T” ชื่อของชายหนุ่มถูกเรียกดัง ตามด้วยเสียงสะอื้นเล็ก จากที่จะหยุดหยดน้ำตากลับเปิดทางให้น้ำใสไหลออกมาเป็นทาง
“ร้องไห้ทำไมครับ? ไม่ร้องนะครับคนดี ถ้าขี้แยแบบนี้ เดี๋ยวไอ้เว กับไอ้ศิ จะหาว่าพี่รังแกอบอุ่นได้นะ” ร่างสูงเดินเข้าใกล้ ดึงร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก มือหนาลูบผมเบาๆด้วยความเอ็นดู
แก้มใสแนบกับแผงอกหนา นอกจากเสียงหัวใจของเขา เธอยังได้ยินเสียงของหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน
“แล้วพี่ศิลา กับพี่เวหา ละคะ?”
“ไปรอที่สนามแล้วครับ”
“แล้วทำไมพี่กรถึงยังอยู่ล่ะคะ?” ใบหน้าเล็กผละออก แหงนมองใบหน้าคมคายที่กำลังยิ้มให้
“ก็พี่สัญญาแล้ว ว่าจะพาอบอุ่นไปด้วย พี่ก็ต้องรอสิครับ จริงไหม?” คิ้วหนาเลิกสูง มองหน้าจิ้มลิ้มตรงหน้า แววตาอบอุ่นของเขาทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นระริก ใบหน้าแดงเรื่อหลบสายตา
รถขับออกจากบ้านหลังใหญ่ มุ่งหน้าไปยังสนามแข่งที่มีกลุ่มเพื่อนรออยู่
“พี่กรคะ!”
เสียงเล็กเรียกชื่อคนหลังพวงมาลัย ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะหันมายิ้มให้กับคนตัวเล็ก
“พี่กร”
“หื้ม ว่าไงครับ” คิ้วหนาเลิกสูง เหลือบมองคนตัวเล็กที่กำลังยิ้มแป้นจนตาหยี อยู่ข้างๆ
“พี่กร พี่กร พี่กร”
“คราบบบ”
เสียงเล็กเรียกตลอดทาง ขณะที่เจ้าของชื่อก็ได้แต่อมยิ้มขานรับคำเรียกด้วยความเต็มใจ
........
สนามแข่งรถขนาดใหญ่ ผู้คนหลายร้อยมารวมตัวกัน ที่จอดรถด้านนอกแน่นขนัดไม่ต่างจากคลังเก็บรถมือสอง เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม เร่งเครื่องเป็นจังหวะ พริตตี้สาวสวยหลายสิบคนยืนโปรโมทด้านหน้าบล็อก นักแข่งทั้งหน้าเก่าและหน้าใหม่ต่างแวะเวียนเข้าไปขอถ่ายรูปกับพวกเธอไม่เว้นว่าง
ทั้งสองเดินแหวกผู้คนเข้าไปรวมกับคนอื่นๆ ที่กำลังเตรียมตัวรออยู่ในห้องสำหรับนักแข่งหลังสนาม ปกติการจะเข้ามาในห้องนี้ถ้าไม่ใช่ทีมงานหรือตัวนักแข่งเอง จะไม่มีสิทธิ์หรือได้รับอนุญาตให้เข้ามาโดยเด็ดขาด แต่สำหรับคนตัวเล็กถือเป็นข้อยกเว้น
“น้องครับ ที่นี่เข้าไม่ได้นะครับ” เสียงเข้มจากด้านหลังเรียกตามเด็กสาวพร้อมดึงชายกระโปรงของเธอไว้
“ทะ ทำไมคะ” คนตัวเล็กหันกลับมามองด้วยความตกใจ ด้วยที่เคยมาเป็นครั้งแรก เธอจึงไม่รู้ว่าต้องทำตัวแบบไหน
“มีอะไร?” เสียงเข้มดังออกมาจากในห้อง ร่างสูงเดินออกมายืนขนาบข้างคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้ามึนงง แววตาเข้มมองการ์ดของสนาม ก่อนจะเหลือบมองคนตัวเล็กที่มาด้วย
“ก็น้องผู้หญิงคนนี้กำลังจะเข้าไปในห้องพักของนักแข่งนะสิครับคุณกร แต่คุณกรไม่ต้องห่วงนะครับผมกำลังจะรีบพาเธอออกไป” เสียงรายงานติดขัดก้มหน้า ไม่กล้าจะสบสายตาผู้เป็นนาย
“ทำไมต้องพาออกไป อบอุ่นมากับผม” เสียงเข้มตอบชัดโอบไหล่มนพาเด็กสาวเดินเข้าไปในห้อง
“พี่กรเท่ห์มากค่ะ”
ภายในห้องแต่งตัวมีหนุ่มๆหลายคนที่กำลังเตรียมจะออกไปแข่ง ทุกสายตาต่างหันมามองเธอเป็นตาเดียว
“เฮ้ย! พวกมึงมองเชี้ยอะไร นั้นน้องกู” เสียงเวหาดังมาจากล็อคเกอร์อีกฝั่ง ก่อนจะเดินเข้ามากอดน้องสาวตัวเล็กเข้ามาแนบกาย ใบหน้าเข้มขรึมทำให้ทุกคนรีบหันกลับ
“มึงพาน้องกูเข้ามาทำไมวะไอ้กร มึงก็รู้ว่ามีแต่ผู้ชาย” ศิลาที่เพิ่งเดินเข้ามาพูดเสริม พรางมองเพื่อนสนิทด้วยสายตาไม่พอใจ
“หรือมึงจะปล่อยให้อบอุ่นนั่งอยู่ข้างนอกกับไอ้หนุ่มๆข้างนอกนั้น”
“อบอุ่นขอมาเองค่ะ ข้างนอกอากาศร้อน แถมคนก็เยอะ อบอุ่นไม่อยากนั่งอยู่คนเดียว” เสียงอ้อนเล็ก มองตาปริบๆทำให้พี่ชายถอนหายใจพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้ากันด้วยอย่างจนปัญญา
ไม่นานกลุ่มเพื่อนที่เหลือก็เดินเข้ามาสมทบ ด้วยที่เป็นผู้หญิงตัวเล็กเพียงคนเดียวในนั้น เธอจึงได้รับการดูแลไม่ต่างจากเจ้าหญิง ซึ่งเธอเองก็ชอบมันไม่ใช่น้อย
“อบอุ่นอยู่ในห้องนี้ไปก่อนนะครับ เดี๋ยวพวกพี่ต้องออกไปแข่งแล้ว” ศิลาวางมือบนหัวของน้องสาว มองดูคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้ามุ่ย
“ไม่เอา อบอุ่นจะออกไปดูพวกพี่แข่ง”
- ผู้เขียน
