บทที่ 1 พลอยพัดชา (3)
1133 คำ
จากนั้นก็หันไปหาพนักงานในร้านแล้วพูดเสียงแหลมอย่างตอนที่ตนรับบทนางร้ายเวลาเล่นละครด้วยท่าทางทีเล่นทีจริงว่า
“ไหนคะไหน ในร้านนี้สร้อยเส้นไหนแพงสุด จัดมาให้ฉันหน่อยสิ เร็ว ๆ เข้าอย่าให้องค์แม่ต้องลง”
พนักงานพากันหัวเราะคิกคักเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายมักชอบเล่นแบบนี้เสมอ เมื่อหันไปมองพลอยพัดชาแล้วเห็นเจ้านายพยักหน้าอนุญาต จึงไขตู้แล้วหยิบเอาชุดทับทิมล้อมเพชรขึ้นมาหนึ่งชุด ซึ่งประกอบไปด้วยสร้อยคอ แหวน และต่างหู แต่นลินทราหยิบแค่สร้อยคอกับแหวนขึ้นมาสวมเท่านั้น เพราะขี้เกียจถอดต่างหูที่ตนใส่อยู่
นางร้ายเบอร์หนึ่งโพสท่าให้เพื่อนถ่ายไปหลายภาพ เสร็จเรียบร้อยก็ถอดสร้อยกับแหวนวางคืนไว้ที่เดิม จากนั้นก็พากันเดินออกจากร้าน
“แกอยากกินอะไร หรือจะกินที่ไหนดีล่ะ” พลอยพัดชาหยุดเดินเพราะอยากรู้จุดหมายปลายทางก่อน
“ไปกินร้านพี่ออยแถวเอกมัยละกัน วันก่อนฉันเข้าฉากกับเขาแล้วเขาให้นามบัตรไว้น่ะ เขาเปิดภาพในโทรศัพท์ให้ดูด้วยนะ ร้านเขาแต่งน่ารักมากเลยแก ฉันคิดว่าแกต้องชอบแน่เลย ไปรถฉันนะจอดไว้ในโรงแรมน่ะ”
“ได้เลย ถ้าอย่างนั้นวันนี้เราสองคนก็ไปแรดกันได้ทั้งวันเลยน่ะสิ นี่ยายนิ้ง ถ้าคืนนี้แกเมาหนักมากก็ไปนอนคอนโดฯ ฉันนะ ฉันจะขับรถแกเอง ส่วนรถฉันก็เอาจอดไว้ที่โรงแรมนี่แหละเพราะมันไม่หายหรอก”
“จัดไปค่ะเพื่อน”
สองสาวเดินคุยกันไปพลางหัวเราะไปพลางจนกระทั่งขึ้นมานั่งบนรถของนลินทรา หัวคิ้วของพลอยพัดชาขมวดมุ่นทันทีเมื่อเห็นสภาพภายในรถยุโรปยี่ห้อดังจึงบ่นให้เพื่อนอย่างอดไม่ได้
“นังนิ้ง! นี่มันอะไรเนี่ย ทำไมรถแกมันรกแบบนี้ แกช่วยให้เกียรติตราดาวสามแฉกที่ติดอยู่หน้ารถแกหน่อยได้ไหมอีบ้า ดูสิเนี่ยทั้งเสื้อผ้า รองเท้า เศษกระดาษอะไรวุ่นวายไปหมด”
“เออน่า แกอย่าเพิ่งมาเจ้าระเบียบใส่ฉันตอนนี้เลย มานั่งเร็ว ฉันมีเรื่องจะเม้าท์” นลินทรารวบกระดาษหลายปึกซึ่งเป็นบทละครที่ตนใช้ท่องเอาไปไว้ที่เบาะหลัง พลอยพัดชาจึงขึ้นไปนั่งได้
หลังจากที่รถออกตัวไปได้สักพัก นลินทราก็เริ่มพูดเรื่องสำคัญให้เพื่อนฟังทันที
“พลอย พี่พัฒน์กลับมาจากเมืองนอกแล้วนะแก”
“พัฒน์ไหนอีกวะ” พลอยพัดชาทำหน้าสงสัย นลินทราจึงใช้นิ้วจิ้มขมับอีกฝ่ายไม่แรงนัก
“แฟนเก่าแกไงเล่า ที่นังสนิมมันแย่งไปน่ะ” นังสนิมที่พูดถึงก็คือกนกลดา ซึ่งมาจากคำว่านุ่มนิ่มสนิมสร้อย อันเป็นบุคลิกของอีกฝ่ายที่เรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้
ทั้งพลอยพัดชา นลินทรา และกนกลดาเคยเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันมาก่อน นลินทราเองก็เคยเข้าประกวดเวทีต่าง ๆ ของมหาวิทยาลัยเช่นเดียวกัน จึงทำให้สนิทสนมกับพลอยพัดชามาตั้งแต่นั้น ยิ่งการที่ตนได้มาเป็นดารานักแสดงที่มีชื่อเสียงจากการแนะนำของพลอยพัดชาเพราะมีน้าเป็นแมวมองและผู้จัดการมือทอง ทั้งสองคนก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้น และก็ทำให้ทั้งคู่มีคู่ปรับคนเดียวกันนั่นคือกนกลดา
“อ๋อ กลับมาแล้วหรือ หอบลูกหอบเมียกลับมาด้วยรึเปล่าล่ะ”
น้ำเสียงของพลอยพัดชาไม่มีความตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อยเมื่อได้ยินชื่อของรพีพัฒน์ แฟนเก่าที่เคยคบหากันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย
“แกก็พูดไป พี่พัฒน์เขายังโสดย่ะ ฉันบังเอิญได้เจอพี่เขาตอนไปโชว์ตัวโพรโมตละครเรื่องใหม่ที่ห้างน่ะ เขาถามถึงแกด้วยนะ ถามใหญ่เลยล่ะว่าตอนนี้แกยังเปิดร้านจิวเวลรี่ที่เดิมรึเปล่า มีแฟนรึยัง ถามนั่นถามนี่สารพัด ฉันว่าพี่เขาดูดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยนะแก จะไม่ลองเป่าถ่านไฟเก่าให้คุขึ้นมาหน่อยหรือ”
“ไม่ล่ะ แกก็รู้จักนิสัยฉันนี่ยายนิ้ง ถ้าฉันคิดหันหลังให้ใครแล้วฉันก็จะไม่หันกลับไปมองอีก”
พลอยพัดชาตอบไปตามที่ตนคิด กับผู้ชายที่เคยหลอกลวงเพื่อคบซ้อนกับผู้หญิงอีกคน ผู้ชายที่โลเลไม่รู้จักพอแบบรพีพัฒน์นั้น เธอบริจาคให้กนกลดาไปแล้วเพราะเห็นอีกฝ่ายอยากได้นักเธอจึงยกให้ แล้วทำไมเธอต้องเอาของบริจาคพรรค์นั้นกลับคืนมาด้วยเล่า ผู้หญิงรูปสวยรวยทรัพย์อย่างเธอไม่มีทางเก็บของเก่าขึ้นมากินแน่นอน!
“ฉันรู้ย่ะ แต่เขากลับมาคราวนี้ฉันว่าพี่เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะ หนุ่มหล่อมาดสุขุมสมกับนักธุรกิจใหญ่เจ้าของน้ำอัดลมยี่ห้อดัง สาว ๆ ต้องตอมกันหึ่งแน่เลย” ครั้นพอนลินทราพูดถึงตรงนี้ พลอยพัดชาก็หัวเราะออกมาทันทีแล้วพูดต่อ
“เดี๋ยวนะแก ตอมกันหึ่งนั่นแมลงวันตอม...” เธอพูดกลั้วหัวเราะ อีกฝ่ายจึงหัวเราะตามไปด้วย
“ไม่รู้ว่ะแก ฉันว่าลองคบดูก็ไม่เสียหายนะพลอย ดีกว่าที่ต้องมาวิ่งไล่ตามอีพี่ธามขี้เก๊กนั่นตั้งเยอะ แกก็หลงรักมาราธอนดีจริง ๆ ตั้งหลายปีมาแล้วไม่คิดจะมูฟออนบ้างหรือ”
ได้ยินเพื่อนพูดแทงใจดำ พลอยพัดชาก็ได้แต่ถอนหายใจแผ่ว
“คิดสิ ทำไมจะไม่เคยคิด แต่เวลาเจอหน้าเขาทีไรฉันก็ตัดใจไม่ได้สักที”
“ฉันถึงได้บอกไงว่าแกควรจะต้องหาใครสักคนมาทำให้เลิกเพ้อถึงเขาได้แล้วล่ะ”
“ไม่เอาฉันไม่ชอบ ถ้าฉันจะคบใครสักคนฉันก็ต้องลืมพี่ธามได้หมดใจก่อน ถ้าฉันคบกับคนอื่นทั้งที่ยังรักพี่ธาม มันก็ไม่ต่างอะไรกับหลอกเขาน่ะสิ”
“งั้นก็ตามใจหล่อนเถอะ รักไปให้เต็มที่เลย รักไปจนกว่าความรักมันจะจางหายไปเองละกัน” นลินทราทำหน้าง้ำพลางส่งค้อนมาให้วงโต
“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละนิ้ง แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันก็รักแกมากกว่าทุกคนเลยนะ” พลอยพัดชาเอนศีรษะไปซบต้นแขนเพื่อนอย่างออดอ้อน แต่นลินทรากลับแค่นเสียงใส่ด้วยความหมั่นไส้
- ผู้เขียน
