เพทุบายร้ายรัก

บทที่ 1 พลอยพัดชา (2)

ลูกค้าสาวทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นยิ้มให้พร้อมกับบอกว่า

“เราเกิดวันอังคารเหมือนกันค่ะ เห็นน้องคนนี้บอกว่าพลอยที่เหมาะกับคนเกิดวันอังคารคือพลอยสีชมพู”

“ใช่ค่ะ พลอยสีชมพูก็จะมีทับทิมพม่า พิงค์แซฟไฟร์ พิงค์ทัวมาลีน พิงค์โทพาส พิงค์สปิเนล แล้วก็พัดพารัดชาค่ะ” เธอชี้ให้ลูกค้าดูจากในตู้เพราะสินค้าวางเรียงกันไว้ตามชนิดของพลอยนั้น ๆ

“ชื่อเพราะจังเลยค่ะ พัดพารัดชา” ลูกค้าสาวยิ้มพลางก้มมองแหวนจากในตู้ พลอยพัดชาเห็นว่าอีกฝ่ายดูสนใจแหวนพัดพารัดชาเป็นพิเศษ จึงหยิบออกมาจากตู้เพื่อให้ลูกค้าได้ดูใกล้ ๆ

“ใช่ค่ะ ชื่อเพราะมาก ความจริงแล้วพัดพารัดชาเป็นไพลินนะคะ ปกติเนี่ยเราจะเห็นแต่ไพลินที่เป็นสีน้ำเงินหรือสีฟ้าใช่ไหม แต่ไพลินชนิดนี้มีสีชมพูอมส้ม บางที่เขาก็จะเรียกว่าไพลินสีกลีบบัวค่ะ ซึ่งจัดว่าเป็นไพลินสีที่หายากที่สุด ยิ่งถ้าเป็นพลอยดิบที่ไม่ผ่านการเผาหรือการปรับปรุงคุณภาพก็ยิ่งหายากมาก ๆ ค่ะ”

“โห แสดงว่าราคาแรงเอาเรื่องสินะคะเนี่ย” ลูกค้าสาวมองแหวนพัดพารัดชาที่เล็งเอาไว้ตาละห้อยเมื่อทราบถึงความพิเศษของมัน

“ความจริงแล้วราคาของพัดพารัดชามีหลายเรตค่ะ บางเม็ดก็แพงกว่าเพชรอีก บางเม็ดราคาก็อยู่ในระดับกลาง ๆ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเนี่ย ทุกอย่างเราคุยกันได้นะคะ พลอยอยากให้คุณลูกค้าเลือกแบบหรือดีไซน์ที่ถูกใจก่อนดีกว่า ส่วนเรื่องราคาเราค่อยมาคุยกันทีหลังเนอะ” ประโยคหลังพลอยพัดชาทำทีเป็นเอามือป้องปากพูดเสียงเบาจนสองสาวที่เป็นลูกค้ายิ้มกว้าง

“แต่เราชอบวงนี้นะ ดีไซน์สวยดี ดูมินิมอลน่ารักดีละ ขอดูวงนี้หน่อยได้ไหมคะ” ลูกค้าอีกคนหนึ่งพูดขึ้น

“ได้ค่ะ วงนี้เป็นพิงค์แซฟไฟร์ ตัวพลอยจะอยู่ที่ 0.45 กะรัต เล่นไฟดีมากเลยนะคะวงนี้” พลอยพัดชาหยิบแหวนวงนั้นวางให้ลูกค้าบนถาดผ้าสักหลาด จากนั้นก็พูดต่ออีกว่า

“ตัวเรือนเป็นพิงค์โกลด์ 18K ค่ะ เพชรที่บ่าข้างเป็นเพชรแท้น้ำ 98 นะคะ ไม่ใช่เพชร CZ แน่นอนค่ะ ถ้าใส่ไม่ได้หรือไม่พอดีกับนิ้วก็สามารถปรับไซซ์ได้ไม่มีค่าบริการ แต่อาจต้องรอสินค้าประมาณห้าวันซึ่งคุณลูกค้าจะมารับเองที่ร้าน หรือจะให้ทางเราส่งทางไปรษณีย์ไปให้ก็ได้”

ในที่สุดพลอยพัดชาก็ขายแหวนพัดพารัดชากับพิงค์แซฟไฟร์ไปได้อย่างละวงรวมถึงสร้อยข้อมือพัดพารัดชาอีกหนึ่งเส้น หญิงสาวยิ้มแก้มแทบปริเพราะสินค้าสามชิ้นนั้นรวมราคาแล้วเกือบหนึ่งแสนบาท

พลอยพัดชาดูเวลา เห็นว่าเลยบ่ายโมงไปแล้วแต่ตนยังไม่ได้กินข้าวกลางวันจึงคิดจะสั่งมากินที่ร้านแทนเพราะไม่มีอารมณ์ไปนั่งกินข้าวคนเดียว ขณะที่เธอกำลังจะหยิบโทรศัพท์มาสั่งข้าว ประตูร้านก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน ครั้นพอหญิงสาวหันหน้าไปมองก็ต้องเบิกตากว้าง

“อุ๊ยตาย นึกว่าสาวสวยที่ไหนเสียอีก ที่แท้ก็แม่ซุปตาร์คิวทอง แม่นางร้ายเบอร์หนึ่งนี่เอง ทำไมวันนี้ถึงว่างมาหาเพื่อนหาฝูงได้ยะ” พลอยพัดชายิ้มกว้างเมื่อเพื่อนสนิทอย่างนิ้ง นลินทราแวะมาเยี่ยมหาถึงที่ร้าน

“แหม ฉันก็ต้องคิดถึงหล่อนน่ะสิยะถึงได้แวะมา ถ้าไม่คิดถึงฉันไม่แวะมาหรอกย่ะแถวนี้น่ะ รถติดบรรลัย”

นลินทราเบ้ปากเมื่อพูดถึงการจราจรย่านใจกลางเมือง เจ้าตัวนั่งบนเก้าอี้สตูลยกสูง ก่อนหันไปยิ้มหวานให้พนักงานทุกคนในร้านอย่างเป็นกันเอง จากนั้นก็พูดกับพลอยพัดชาว่า

“ไปหาอะไรกินกันดีกว่า ตั้งแต่เช้าฉันยังไม่กินข้าวเลยเพราะตื่นมาก็สิบโมงกว่าเข้าไปแล้ว”

“วันนี้แกว่างทั้งวันเลยรึเปล่า เย็นนี้ไปหาอะไรดื่มแล้วฟังเพลงเพลิน ๆ กันดีไหม” พลอยพัดชาเห็นว่านานทีเพื่อนสนิทจะแวะมาหาเพราะอีกฝ่ายเป็นนักแสดงคิวทองที่มีผลงานต่อเนื่องตลอดทั้งปี จึงอยากใช้เวลากับนลินทราให้มากหน่อย

“ได้สิไม่มีปัญหา วันนี้กับพรุ่งนี้น้าจินนี่ให้ฉันพักได้เต็มที่เลย”

นลินทรายักคิ้วให้ ซึ่งน้าจินนี่ที่พูดถึงก็คือจินตวาตี ผู้จัดการส่วนตัวที่มีเด็กนักแสดงในสังกัดหลายสิบคน และยังเป็นน้าแท้ ๆ ของพลอยพัดชาอีกด้วย

“เฮ้อ จะว่าไปแล้วฉันก็ไม่ได้เจอน้าจินนี่มาเป็นอาทิตย์แล้วนะเนี่ย คิดถึงจังเลย” พลอยพัดชาถอนหายใจแผ่วเมื่อนึกถึงผู้เป็นน้า

จินตวาตีเป็นสตรีข้ามเพศ อีกฝ่ายคร่ำหวอดอยู่ในวงการบันเทิงมาร่วมสิบกว่าปีในฐานะแมวมองฝีมือดี และผู้จัดการส่วนตัวของนักแสดงชื่อดังหลายคน รวมทั้งนลินทราด้วย พลอยพัดชาตกอยู่ในความดูแลของจินตวาตีตั้งแต่ขึ้นชั้นมัธยมสี่ เพราะบิดามารดาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทั้งคู่ หญิงสาวจึงรักและผูกพันกับผู้เป็นน้าไม่ต่างจากแม่แท้ ๆ คนหนึ่ง

“น้าจินนี่งานเยอะมากแก นี่ขนาดว่าจ้างคนมาดูแลดาราแต่ละคนเพิ่มแล้วนะ แทบจะประกบหนึ่งต่อหนึ่งแต่น้าจินนี่ก็ยังหัวหมุนอยู่ ช่วงนี้กำลังเทรนเด็กใหม่สองคนติวเข้มเรื่องการแสดงกันน่าดู” นลินทราพูดไปตามที่ตนรู้มา

“แหม ใครจะเหมือนแกล่ะยายนิ้ง ลอยลำแล้วนี่ น้ำตาสั่งได้ สายตาเวลาจิกนางเอกแต่ละทีนี่เหมือนโกรธกันมาแต่ชาติปางก่อน”

พลอยพัดชาพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายเดินออกมาจากด้านหลังตู้โชว์สินค้าแล้วพยักหน้าให้เพื่อน นลินทราจึงลงจากเก้าอี้สตูลมายืนบนพื้นแล้วหยิบโทรศัพท์ยื่นส่งให้พลอยพัดชา

“เดี๋ยวสิแก ถ่ายรูปให้ฉันก่อน ฉันจะเอาไปลงไอจีแล้วแท็กร้านแก”