“เฮือกๆ จุกอะ...ลุงรอหน่อยก็ไม่ได้ให้หนูวิ่งตาม...” พรรณายืนหอบตัวโยน เธอเกาะราวรถเมล์จนแน่น เมื่อรถเมล์สาธารณะเริ่มเคลื่อนตัว
“รอคันหลังก็ได้ ไม่รู้จะรีบทำไม...ดูสิวิ่งจนเหงื่อซก” มษยาบ่นออดแอด
“สายสิย่ะหล่อน แกก็รู้ฉันมีเรียนคาบเช้ากับอาจารย์สุดโหด ไปไม่ทันฉันโดนหมายหัวแน่”
“มัวแต่โอ้เอ้...บอกให้รีบๆ ไม่ฟัง” ตะวันวาดพูดเสียงแผ่วๆ เพราะนาทีนี้เธอกับเพื่อนกำลังตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนบนรถเมล์ เมื่อเสียงของพรรณาเบาเสียที่ไหน
“นมพลับตำน้ำพริกอร่อยเหาะ มันหยุดปากได้ที่ไหนล่ะยัยตะวัน ฉันกลับเมืองไทยเมื่อไร...ว่าจะไปตบรางวัลให้ชุดใหญ่ๆ กับขอสูตรน้ำพริกทั้งหลายไว้ทำกินกันตาย”
“พอเถอะคนมองกันใหญ่แล้ว เดี๋ยวค่อยคุยกันสิ”
พรรณา มษยาเหลียวไปมองรอบๆ ตัวก่อนจะยิ้มแหยๆ เมื่อกำลังตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน มีทั้งหนุ่มหล่อวัยเรียน หนุ่มหล่อวัยทำงาน มันจึงทำให้เธอทั้งสามคนเงียบไปโดยปริยาย
“ถึงแล้วๆ โห!
