เพราะมัวแต่ซึมซับรสหวานหอมของ จุมพิต จากสามี กว่าจะรู้สึกตัวอีกที เบนจามินก็หายไปเสียแล้ว!!
สิ่งที่เธอทันได้เห็นคือ...แผ่นหลังเหยียดตรงของเบนจามินหายลับไปทางประตูหน้าของโบสถ์ เขาผลักบานประตูบานใหญ่ จนแสงสว่างจากภายนอกสาดแสงเข้ามาภายใน ก่อนจะหายไปพร้อมกับเสียงกึงก้องของประตูหนาหนักที่งับงับลงมา
“เบนจามินๆ ลูกจะไปไหน?” เสียงของเพ็ญแขตะโกนก้อง แต่ก็ทำได้เท่านั้น เมื่อลูกชายตัวดีหายลับไปเสียแล้ว
แบบนี้ก็ดีแล้วนี่...เธอต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม? ต้องรู้สึกปวดแปลบแบบนี้ด้วยเล่า ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน? เธอก็ไม่เคยเป็นที่ต้องการของใคร ไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายที่ตัวเองรัก...
“ไอ้บ้านั่นฉีกหน้าแกยัยตะวัน ไอ้หมอนั่นมันจงใจ!!” มือเย็นเฉียบไม่แพ้เธอ มีสองมือเอื้อมมาจับไว้ เมื่อหันกลับไปมองจึงเห็นว่าขายกายของตัวเองมีเพื่อนรักยืนอยู่เคียงข้าง ทั้งพรรณาและมษยา
“ไม่เป็นไรมษ พรร แค่นี่ก็พอแล้ว เราต้อ
