เธอเมินฉัน EP.4.2
863 คำ
“ฉันโกรธทุกคนนั่นแหละ โดยเฉพาะนาย! นายฝ่าฝืนคำสั่งของฉันเรื่องผู้หญิงคนนั้น มันเป็นงานง่าย ๆ นะนาวิน” พยัคฆ์โกรธ
“นายไม่มีเหตุผลเลย นี่ฉันกำลังทำสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อนายนะ”
“อะไรคือดีที่สุดสำหรับฉันนาวิน ผู้หญิงคนนั้นดูถูกฉันราวกับฉันไม่มีค่าอะไรเลยนะ เธอดูถูกฉัน! ฉันคือพยัคฆ์ ศศิวัตรเกียรติกุล และยังเป็นลาเทสต้าด้วย เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะทำให้ฉันอับอายต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ แล้วนี่นายยังมาบอกให้ฉันใจเย็นงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ ผู้หญิงคนนั้นต้องได้รู้ว่ายุ่งผิดคนแล้ว”
“นายกดดันเธอมากเกินไป ทำให้เธอต้องปกป้องตัวเอง” นาวินอธิบายอย่างใจเย็น
“ตอนนี้เป็นความผิดฉันงั้นเหรอ” พยัคฆ์จ้องนาวินด้วยความโมโห
“ฉันไม่ได้บอกว่านายผิดสักหน่อย แต่นายเป็นคนกระตุ้นเธอเอง แล้วก็ยังจะใจร้ายจะทำลายเธออีกงั้นเหรอ มันไร้เหตุผลมากนะ” นาวินหัวเราะเยาะ
“ฉันไม่ตลกนาวิน ยัยนั่นต้องโดนสั่งสอนบ้าง ไม่มีใครยุ่งกับพยัคฆ์ ศศิวัตรเกียรติกุล แล้วยังอยู่แบบสงบได้ นายไม่เห็นว่าเธอเย่อหยิ่งมากแค่ไหน รู้ไหมว่าเธอทำให้ฉันรำคาญ!” พยัคฆ์ยังคงพูดจาโผงผางต่อไป “เธอทำให้ฉันอับอายต่อหน้าแขก ฉันพยายามใจเย็นแล้วแต่เธอก็ยังเลือกที่จะเย่อหยิ่งและดื้อรั้น ปฏิเสธความปรารถนาดีของฉันอีก พอฉันใจดีเธอก็โอ้อวดใส่ ฉันจะสั่งสอนเธอให้หลาบจำ”
“ทำไมต้องสร้างปัญหาให้ผู้หญิงคนนั้นกับเพื่อน ๆ ของเธอเพียงเพราะจินนี่ไม่ได้ชุดเวรนั่นด้วยวะ นายไม่สนใจด้วยซ้ำว่าจินนี่ใส่ชุดงี่เง่านั่นแล้วจะเป็นยังไง” นาวินตะคอกกลับเมื่อพยัคฆ์ไม่ยอมฟังและยังไร้เหตุผลเช่นเดิม
“เธอเป็นแขกของฉัน และฉันต้องปฏิบัติต่อเธออย่างดี เพราะงั้นผู้หญิงคนนั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะทำให้ฉันหรือแขกของฉันอับอาย”
นาวินถอนหายใจอย่างพ่ายแพ้ เขามองพยัคฆ์ครู่หนึ่งด้วยไม่รู้จะทำอย่างไรกับอีกฝ่ายดี
“ฉันไม่เคยเห็นนายไร้เหตุผลขนาดนี้มาก่อนพยัคฆ์ ฉันเคยเห็นนายทุกอารมณ์นะ แต่นายไม่เคยเป็นถึงขนาดนี้ ฉันว่าสิ่งที่นายรู้สึกกับผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เพราะเรื่องชุดห่าเหวอะไรนั่นหรอก ถ้าให้ฉันเดาคงเป็นเรื่องที่มีผู้ชายอยู่ใกล้เธอต่างหากล่ะ ใช่ไหม คนที่เธอเกาะติดเหมือนแฟนหนุ่มนั่นน่ะ นายไม่ได้โกรธเธอหรอก แต่นายหึง” นาวินชี้ให้เห็นตามความเป็นจริง เขาแน่ใจว่าพยัคฆ์ได้ยินชัดเต็มสองหู แต่กลับเลือกที่จะไม่ตอบโต้
“ฉันไม่สนใจว่านายจะคิดยังไงนาวิน เอาเป็นว่าฉันเกลียดผู้หญิงคนนั้นและก็อยากรู้ภูมิหลังของเธอ นายไปทำงานง่าย ๆ นี้ให้ฉันซะ” พยัคฆ์พูดอย่างเย็นชา นาวินถอนหายใจอีกครั้ง
“พยัคฆ์... หยุดเถอะ!” เขาขอร้องอย่างหงุดหงิด
“ทำไมนายถึงต้องปกป้องเธอด้วย นายสนใจเธองั้นเหรอ” เมื่อเห็นความหงุดหงิดที่นาวินแสดงออก พยัคฆ์ก็ยิ่งสงสัยและหงุดหงิดมากกว่าเดิม นาวินอ้าปากค้างราวกับโดนปรักปรำ
“นายเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหมปืน นายเป็นอะไรไปเนี่ย!” นาวินตะคอกคืนเมื่อได้สติ
“ก็แล้วทำไมนายถึงปกป้องเธอล่ะ เธอเป็นอะไรกับนายงั้นเหรอ” เขาถามอย่างโกรธจัด
“ฉันไม่ได้สนใจเธอไอ้เวร... ไอ้เพื่อนชั่ว ทำไมนายถึงไร้เหตุผลขนาดนี้ ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปเถอะ อย่าไปยุ่งกับเธอเลย”
“ไม่ นายรู้จักพ่อแม่เธอไหม มีคนที่มีอิทธิพลและอำนาจมากปกป้องเธออยู่ใช่ไหม เป็นคนที่มีอำนาจมากกว่าตระกูลลาเทสต้างั้นเหรอ นั่นเป็นเหตุผลที่นายกลัวที่จะยุ่งกับพวกเขาเหรอ ถ้านายขัดขวางไม่ให้ฉันรู้เรื่องเธอละก็ งั้นฉันจะหาวิธีอื่นเอง” พยัคฆ์พูดเหมือนคนที่เสียสติไปแล้ว “ฉันจะจ้างนักสืบเอกชน”
“บอกฉันมาตามตรงเถอะว่านายอยากรู้ประวัติเธอเพราะต้องการแก้แค้นหรือเพราะสนใจเธอกันแน่ไอ้เวร” นาวินถามอย่างโมโหพลางสางผมจนยุ่งเหยิง คำถามง่าย ๆ นั้นทำให้พยัคฆ์ถึงกับหยุดเงียบไปในช่วงเวลาสั้น ๆ เพราะกำลังจมอยู่กับความคิดตัวเอง
“ไม่ใช่เรื่องของนายนาวิน รู้แค่ว่าฉันเกลียดเธอก็พอ” เขากัดฟันพูด
“อย่าปล่อยให้อารมณ์มาครอบงำจิตใจของนายสิปืน นายอาจจะเสียใจกับการกระทำของนายในภายหลังได้นะ ฉันขอเตือนในฐานะเพื่อน” นาวินอธิบายในขณะที่พยายามสงบสติอารมณ์ “นายนี่มันตัวร้ายที่สุดเลย ทำไมถึงทำตัวไร้เหตุผลขนาดนี้เนี่ย ถ้านายชอบเธอก็แค่จีบสิ ไม่เห็นจำเป็นต้องอ้างเหตุผลแก้แค้นอะไรนั่นเลย สิ่งที่นายทำอยู่มันจะยิ่งผลักไสเธอให้ห่างออกไปมากขึ้นนะ”
- ผู้เขียน
