คลั่งไคล้รักเมียลืม

“เกว! หนีไป! วิ่ง!” เกวลินได้ยินเสียงพ่อตะโกนใส่ท่ามกลางเสียงปืนที่ดังอยู่รอบทิศ ทว่าไม่มีทางไหนเลยที่เธอจะสามารถหลบหนีไปได้โดยไม่ถูกกระสุนที่บินมาจากหลายทิศทาง ทั้งที่เมื่อเช้านี้ทุกอย่างยังดูเงียบสงบอยู่เลยแท้ ๆ แต่แล้วระหว่างที่เธอกำลังฝึกซ้อมกับเด็กฝึกคนอื่นอยู่ จู่ ๆ ก็มีเสียงปืนดังขึ้น ตามมาด้วยศัตรูหลายสิบคนที่เข้ามาล้อมสนามฝึกไว้ พร้อมทั้งเสียงห่ากระสุนปืนซึ่งดังอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่เกวลินจะถูกผลักลงไปที่พื้นข้างกองฟืนอย่างรวดเร็ว “แด๊ด!” เกวลินร้องลั่น มองดูเมสันซึ่งกำลังยุ่งกับการปกป้องเด็กฝึกที่เหลืออยู่ เธอเห็นเขายิงศัตรูตายไปหลายคนแล้ว แต่ฝั่งนั้นก็ยังมีคนเหลืออยู่อีกจำนวนมาก การโจมตีครั้งนี้พวกมันเตรียมพร้อมมาอย่างดี ทว่าพ่อของเธอไม่ทันได้ระวังตัว ขนาดบอดีการ์ดคนอื่น ๆ ยังถูกสังหารในที่โล่งอย่างไม่น่าเชื่อ “ซ่อนตัวอยู่ที่นี่ อย่าออกมานะลูก” เมสันสั่งลูกสาวเสียงสั่น เกวลินไม่เคยเห็นพ่อสิ้นหวังขนาดนี้มาก่อนแม้จะเคยเผชิญเรื่องที่ยากลำบากขนาดไหนมาก็ตาม ที่ผ่านมาเขาเป็นโล่กำบังให้เธอ และแสดงความแข็งแกร่งให้เธอเห็นเสมอ ทว่าตอนนี้ความโศกเศร้ากลับสะท้อนอยู่ในดวงตาเขา “เกวสัญญากับแด๊ดนะลูก หนูจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ดีนะ” “แด๊ดหมายความว่ายังไงคะ เราต้องรอดไปด้วยกันสิ หนูอยู่คนเดียวไม่ได้หรอกนะ” เกวลินพูดอย่างหวาดกลัว ใจคอชักไม่ดีเมื่อรู้สึกราวกับบิดากำลังบอกลาเธออย่างไรอย่างนั้น เขาส่งยิ้มเศร้ามาให้ “สัญญากับแด๊ดสิ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหนูต้องรอด แด๊ดเชื่อว่าหนูทำได้” “แด๊ด!” “สัญญากับแด๊ดนะลูก” เมสันย้ำอีกครั้ง คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวนึกกลัวขึ้นมา เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และยอมพยักหน้า “หนูสัญญาค่ะแด๊ด หนูจะรอดไปให้ได้” “ดี ซ่อนตัวให้ดีเกว” เมสันสั่งก่อนจะมองไปอีกทาง จากนั้นตะโกนขึ้นแล้วดึงเด็กฝึกคนอื่นไว้ พลางพุ่งออกไปจากที่ซ่อน “วิ่งหนีไปลูก!” เกวลินขยับตัวตามสัญชาตญาณทันที เธอรีบวิ่งสวนไปยังทิศทางตรงข้ามกับที่พ่อวิ่งไป แต่แล้วก็เกิดระเบิดขึ้นเสียงดังทางฝั่งของเขา หญิงสาวล้มลงบนพื้นขณะที่เสียงปืนยังคงดังรัว ตอนนี้เธอใกล้จะถึงบ้านแล้ว เมสันได้ทำห้องหลบภัยไว้ให้ที่ชั้นใต้ดิน และเธอก็ตั้งใจว่าจะไปซ่อนตัวที่นั่น… เกวลินคลานไปตามทาง ก่อนมองย้อนกลับไปเห็นพ่ออยู่ในที่โล่งตรงไปยังแนวของศัตรู พลันเนื้อตัวของเธอแข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้างขึ้น เมื่อพบว่าพ่อโดนกระสุนเจาะเข้าหลายนัด ด้วยเอาตัวเองเป็นเกราะกำบังให้เด็ก ๆ คนอื่น “แด๊ด!” เกวลินกรีดร้อง รีบคลานไปยังจุดที่พ่ออยู่ท่ามกลางเสียงปืน เธอช็อกสุดขีดเมื่อเห็นร่างของพ่ออาบไปด้วยเลือด พลันน้ำตารินไหลด้วยความเสียใจ “แด๊ด!” “เกว...” เสียงแผ่วเบาดังขึ้น เมสันกลืนน้ำลายก่อนจะพยายามหันไปพูดกับชายหนุ่มอีกคนซึ่งวิ่งมาสมทบอยู่ข้างกัน “นายท่านพยัคฆ์…” “เมสัน… ทำไมคุณถึงทำแบบนั้น” พยัคฆ์เอ่ยพร้อมน้ำตาคลอ เมสันเป็นหัวหน้าบอดีการ์ดและเป็นครูฝึกของเขามาหลายปีแล้ว ความสนิทและความผูกพันคงไม่ต้องพูดถึง “ผมต้อง... ปกป้องคุณ… นายท่าน” “เมสัน!” พยัคฆ์เอ่ยด้วยเสียงสิ้นหวัง เขามาถึงช้าไป และมัวแต่มุ่งความสนใจไปที่การฆ่าศัตรูมากเกินไป ไม่ทันได้หันกลับมาช่วยเมสันไว้… ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนเขาไม่มีเวลาเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยซ้ำ “นายท่าน… ได้โปรดปกป้อง... ลูกสาวของผม เธอ... ไม่มีใคร... นอกจากผมแล้ว...” หัวหน้าบอดีการ์ดวัยกลางคนพูดทั้งที่เลือดกบปาก พยัคฆ์พยายามกลั้นหายใจ น้ำตาไหลออกมายามที่เอ่ยคำสัญญาต่อเมสัน “ผมจะดูแลลูกสาวของคุณให้ดีที่สุดครับเมสัน ทั้งศศิวัตรเกียรติกุลและลาเทสต้าจะปกป้องเธอเอง ผมเป็นหนี้ชีวิตคุณ ผมสาบานว่าจะแก้แค้นให้กับการตายของคุณและสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่” “คุณไม่ได้เป็นหนี้บุญคุณอะไรผมเลย... อย่าแก้แค้น... ให้กับการตายของผมเลย แค่ลูกสาวผมได้รับการปกป้อง... ก็พอ... ส่วนผม... ผมจะไป...อย่างสงบ” เมสันฝืนพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น “แด๊ด!” เกวลินร้องไห้คร่ำครวญ โผเข้ากอดบิดาแน่น “ลูกจะ... ปลอดภัย... ไปอยู่กับนายท่านนะเกว ให้เกียรติท่านที่ปกป้องลูก” เมสันกล่าว มอบรอยยิ้มให้ลูกสาวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เปลือกตาทั้งสองข้างจะค่อย ๆ ปิดลง “แด๊ด!” พยัคฆ์เงียบฟังเสียงร้องไห้บาดลึกของหญิงสาวเข้าไปในหัวใจ เขาไม่เคยคิดว่าจะเสียเมสันไปเร็วขนาดนี้ มันเร็วเกินไปจนเขาสับสน แต่แล้วไม่นานเสียงปืนโดยรอบก็เงียบลง ชายหนุ่มมองเห็นบอดีการ์ดอยู่รอบ ๆ จึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ เตรียมพร้อมอีกครั้ง คราวนี้เขาจะปกป้องลูกสาวของเมสันให้ปลอดภัยเอง “เราต้องออกไปจากที่นี่แล้ว” เขาว่า “แล้วแด๊ดล่ะ…” เกวลินส่ายหัว ไม่ยอมผละออกจากร่างไร้วิญญาณของพ่อ “ศัตรูกำลังเข้าใกล้เข้ามาแล้ว เราต้องเคลื่อนไหว ไม่อย่างนั้นเราจะพบกับชะตากรรมแบบเดียวกับเมสัน… ฉันสัญญากับเขาแล้วว่าจะปกป้องเธอให้ปลอดภัย เพราะงั้นฉันจะพาเธอออกไปจากที่นี่เอง” เขาออกคำสั่งอย่างจริงจังพลางจับมือเธอไว้ สักพักก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นอีกนัดหนึ่ง พยัคฆ์ถอนหายใจพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ร่างที่ไร้ชีวิตของหัวหน้าบอดีการ์ดของตัวเอง ก่อนจะได้ยินสัญญาณอะไรบางอย่างที่บ่งบอกว่าพวกลาเทสต้ามาถึงแล้ว นัยน์ตาคู่คมสบกับดวงตาพร่ามัวไปด้วยน้ำตาของเกวลินทันที “เราปลอดภัยแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะ”