รักต้องห้าม

มาค้างด้วยกัน

“ ไม่มาแล้วค่ะ “ พราวรุ้งบอกกับคนที่ง่วนเก็บของอยู่ในครัว บรรยากาศมันดูหวานเกินไปมาก คล้ายกับว่า อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว

“ครับ ไม่มาก็ไม่มา คุณไม่มาหาผม ผมไปหาคุณเองก็ได้ เอามั้ยละ “ เอาที่เอาแต่ใจอยู่แล้ว บอกยิ้มๆเก็บขยะลงถัง ล้างมือ แล้วเดินวนไปวนมา อยู่ตรงหน้าทีวี ก่อนจะนั่งลงที่พื้นพรม

“อย่างที่บอกนะครับ ผมจะจบแล้ว คุณก็ระวังเนื้อระวังตัวให้ดี อย่าไปใกล้ใคร แล้วก็อย่าให้ใครมาใกล้คุณมาก ถ้าผมทนไม่ไหว จะความแตกนะครับ “ คนขี้หวงหมายถึงอาจารย์หนุ่มที่ทำงานอยู่ด้วยกัน

“หวงเหมือนกันหรอคะ “ เธอขยับตัวเข้าไปนั่งข้างเค้า คนที่นั่งอยู่รอจังหวะอยู่แล้ว ดึงเธอเข้ามา แล้วขยับร่างกายตัวเองให้นอนรายกับพื้น ก่อนจะดึงเธอมาซบอกตัวเอง

“แกล้งอีกแล้ว ปล่อยนะคะ “ คนถูกกอดบ่นแล้วดันตัวออก เค้าชอบถึงเนื้อถึงตัวตลอดเลย

”ก็อยากกอด ไม่ได้หรอครับ แค่นิดเดียวเอง คนที่เค้าชอบกัน เค้าก็ต้องสัมผัสกันเป็นธรรมดา ผมชอบคุณ ผมก็อยากสัมผัสคุณ แต่คุณคงไม่ได้ชอบผมมากขนาดนั้นใช่ไหมครับ “ เค้าปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แล้วพลิกตัวหนี

พราวรุ้งชอบเค้า แต่ก็ไม่อยากให้เค้า ถึงเนื้อถึงตัวมากมายจนเกินไป แต่เพราะใจของคนที่ไม่เคยมีความรัก ไม่รู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมของฝ่ายตรงข้าม ทำให้ต้องยอม ดึงเค้าให้หันกลับมา

“รุ้งไม่ได้บอกว่าไม่ชอบ “ คนที่หันหน้าหนีอมยิ้ม

“ไม่ได้บอกว่าไม่ชอบ แต่ก็ไม่อยากให้ผมกอด “ คนเจนจัด ยังคงพูดแบบงอนๆ

“ก็แค่คิดว่า คุณจะแกล้งมากไปไหม จะเกินเลยไปหรือเปล่า เท่านั้นเองค่ะ “

พราวรุ้งกลัวว่าเค้าจะรุกหนักจนเลยเถิดไปไกล

“กลัวผมปล้ำคุณหรอครับ “

เค้าพูดจี้ใจดำ แล้วหันไปมองคนพูด เสื้อยืดกางเกงยีนส์แบบนี้ กว่าจะปล้ำถอดได้ คงเหนื่อยแน่ จะสัมผัสผิวกายก็ยาก

“ไม่ต้องปล้ำหรอกครับ คนอย่างผม ไม่ต้องปล้ำใคร “

มือบางดึงศีรษะเค้าให้ขึ้นมานอนบนตักของเธอ ลูบใบหน้าหล่อเหลาด้วยความรู้สึกสุดพิเศษ ใครจะไปคิดว่า คนอย่างอิทธิพัทธ์สุดหล่อ จะมานอนบนตักเธอแบบนี้

“รุ้งชอบคุณนะคะ ชอบมาก แบบไม่เคยชอบใครมาก่อน คุณอย่าทำให้รุ้งผิดหวังนะคะ” พราวรุ้งบอก ก่อนจะจูบที่หน้าผากของเค้า แล้วไล่มาที่จมูกโด่ง เตรียมจะขยับออก แต่เค้ากลับรั้งคอเธอเอาไว้ แล้วบอกเสียงหวาน

“จูบปากผมหน่อยสิครับ คนดี “

ริมฝีปากบางจูบลงไปที่ปากของเค้า แผ่วเบาและนุ่มนวล จูบที่เธอเริ่มต้น โดยที่เค้าสานต่อ ปากหนารุกเร้า เข้ามา ดูดชิมความหวาน ปล่อยมือที่รั้งคอ แล้วลูบไล้ที่แผ่นหลังแทน

“จูบทำไมถึงหวานได้ขนาดนี้ “ เค้าต้องการมากขึ้น มากขึ้นไปอีก แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นรัวๆ

”จ้า แม่ “ ลูกสาวควานหาโทรศัพท์แล้วรีบรับสายทันที

“รุ้งอยู่ห้อง เพื่อน “ เธอตอบคำว่าเพื่อนในใจ แล้วทำตาดุใส่คนที่นอนอยู่ที่พื้น แต่มือกลับนวดฝ่าเท้าให้เธอ

“ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยจ้ะ แม่ละทำอะไร “ ลูกสาวย้อนถามแล้วกลืนน้ำลายลงคอ เพราะเค้าลูบที่ข้อเท้าเธอ แล้วบีบนวดสลับกันไป

“พรุ่งนี้ทำงานจ้ะแม่ แต่วันพุธเป็นวันหยุดราชการ ที่มอก็หยุดจ้ะ “ ลูกสาวบอกรายละเอียดกับสิ่งที่แม่ถาม

“เจอกันวันศุกร์นะแม่” ลูกสาวย้ำวันที่จะกลับบ้าน แล้วกดวางโทรศัพท์ ขยับเท้าหนีเค้า แต่เค้ากลับขยับตาม

”ผมนวดให้ ไม่ชอบหรอ “ มือหนานุ่มบีบฝ่าเท้าไม่แรงนัก นวดที่นิ้วทีละนิ้วช้าๆ แล้วบีบไล่ไปทั่วฝ่าเท้า มันสบายมาก แต่ก็ได้อารมณ์มากด้วยเหมือนกัน

“หิวหรือยัง ปกติทานข้าวมื้อเย็นกี่โมง “ เค้ามองนาฬิกาที่แขวนผนัง แล้วมองท้องฟ้า ที่แสงแดด หมดแล้ว พราวรุ้งมาที่นี่หลายชั่วโมงแล้ว แต่ทำไมมันเหมือนแค่ไม่นาน

“หกโมงทุ่มหนึ่งค่ะไม่เกินนี้ “ เธอบอกกับเค้า แล้วลงมานั่งข้างล่าง เพื่อให้เค้า ไม่ต้องนวดต่อ เพราะตอนนี้ เธอกำลังรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ที่วูบวาบอยู่ตรงท้องน้อยของเธอ

“เดี๋ยวไปกินข้าวกัน แล้วผมไปส่งที่หอ “ เค้าบอกแล้วผลักเธอให้นอนลงที่เดิม สบตาคมกริบ จูบที่จมูกเบาๆ

“วันอังคารมาค้างที่นี่ไหม “ คำถามของเค้า ทำเอาเธอส่ายหน้ารัว กลัวใจตัวเอง กลัวว่าจะมีอะไรเกินเลย กลัวทุกอย่างไปหมด

“มานอนเฉยๆไม่ได้จะทำอะไรทั้งนั้น “ จอมเจ้าเล่ห์บอกยิ้มๆแล้วจูบที่ริมฝีปากบาง

“มาเถอะนะ ผมอยากอยู่กับคุณตอนกลางคืนบ้าง ก็เท่านั้นเอง”

หมวกสีเข้มที่เค้าสวมให้เธอก่อนจะพาออกจากห้อง ปิดบังใบหน้าบางส่วนของเธอ มือหนาจูงมือเอาไว้ไม่ปล่อย แล้วพาเดินมาถึงที่จอดรถ ที่มีมินิของตัวเองจอดอยู่

“กินอะไรดีครับ “ คนที่ขับรถกำลังจะถอยหลัง เอามือข้างซ้ายมาวางเอาไว้บนเบาะคนนั่งข้าง แล้วเลื่อนไปลูบที่หมวกเบาๆ ทำเอาคนที่นั่งข้างๆใจเต้นแรงอีกแล้ว

“รุ้งกินง่ายค่ะ อะไรก็ได้ไม่เกี่ยง “ พราวรุ้งบอกระหว่างที่ขับรถออกมาจากคอนโด มองรถที่ติดยาวแม้จะเป็นวันอาทิตย์ช่วงหัวค่ำ

“รถติดยาวเลย กินง่ายๆละกันนะ “ เค้าเลี้ยวเข้าไปจอดในปั๊มน้ำมัน ที่มีร้านอาหารเปิดบริการหลายร้าน จอดรถ แล้วจูงมือเธอเดินเข้าไปข้างใน

“ข้าวมันเปล่า 2 ไก่สับจานใหญ่ 1 ต้มจืด1 หมูสะเต๊ะ1” เสียงคนที่พามา สั่งอาหารที่ขึ้นชื่อของร้าน แล้วยิ้มให้เธอ

ไม่รู้ว่าทำไม พราวรุ้งถึงรู้สึกว่า ตัวเองเป็นคนพิเศษมาก เพราะอิทพัทธ์สุดฮอตของใครต่อใคร กำลังสั่งอาหารมื้อเย็นให้เธอ และยังยิ้มจนเธอใจละลายอยู่ตอนนี้

“อร่อย เชื่อผม คุณกินข้าวนิดุเดียวพอมีขนมหวานด้วย “ เค้าชี้ไปที่บัวลอยเม็ดเล็กในชาม ที่เป็นขนมหวานแนะนำของทางร้าน บนแผ่นกระดาษด้านหน้า

“เอาใจเก่งแบบนี้ สงสัยพาสาวมาทานบ่อยๆ “ พราวรุ้งตั้งใจจะแซวเล่น แต่คนฟังกลับหน้าบูดอีกแล้ว

“ผมไม่ได้ทำดีกับทุกคน คุณก็น่าจะรู้ “ คนที่คิดว่าตัวเองพิเศษมาเมื่อกี้ พยักหน้าด้วยความรู้สึกผิด ทำไมปากไม่ดีอีกแล้ว

“ทำไมหรอครับ ที่พูดเพราะหึงผม กลัวผมจะพาใครมากินก่อนคุณหรอไง “ คนรู้ใจเธอจี้ใจอีกครั้ง

“ก็มันจริงไหม สั่งคล่องขนาดนี้ แถมยังมีชวนกินขนมหวานอีก” คนขี้หึงออกอาการ

“อ่านรีวิวสิครับคุณ รีวิวร้านอาหาร เข้าไปดูสิครับ คนขี้หึง” เค้าย้อนเธอแล้วบีบจมูกเบาๆ