รถมินิจอดหน้าตึกในช่วงเกือบสามทุ่มแล้ว ข้างถนนยังมีร้านอาหาร และ รถเข็นขายของหลายร้าน ที่ยังจอดขายอยู่ นักศึกษาที่อยู่ละแวกนั้น เดินออกมาทานข้าวกันพอมีให้เห็น
“ขับรถดีดีนะคะ “ พราวรุ้งคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย เตรียมจะลงจากรถ แต่คนขับกลับดึงมือเอาไว้ แล้วเอียงแก้มตัวเองมาหาเธอ ชี้นิ้วบอกให้หอมแก้ม ก่อนจะลงจากรถ
“พอแล้วค่ะ หอมกันทั้งวันแล้ว “ เธอปฏิเสธแต่คนขับรถส่ายหน้า
“หอมแล้วก็หอมอีกได้ แก้มผมน่าหอมนะครับ “ เค้าบอกแบบไม่อวยตัวเองเลย
คนที่นั่งอยู่มองซ้ายมองขวา กลัวว่าจะมีใครเห็นทั้งที่ฟิล์มดำขนาดนั้น ขยับตัวเข้าไปแล้ว หอมแก้มเค้า ตั้งใจจะผละออก แต่คนที่ชอบแกล้ง หันหน้ามาประกบปากทันที
“คุณอิฐ “ เธอทุบอกเค้าดังบึก แล้วลงจากรถทันที ทั้งอายทั้งเขินเลย คนบ้าอยากจะหอมอะไรตลอดเวลา ตาคนนี้
ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างมีความสุขมองคนที่งอนเดินขึ้นตึกไปแล้ว โทรเข้าไปหา
“มีอะไรคะ “ พราวรุ้งถามออก
