รักต้องห้าม

งี่เง่าเอาแต่ใจ

ลูกสาวที่ช่วยงานพ่อแม่เช่นเคยแม้มือจะทำงานแต่ใจลอยไปไกลแสนไกล คนที่ขยันอ้อนโทรมาแทบทุกชั่วโมง ยิ้มอยู่กับโทรศัพท์มือถือ ใบหน้าหล่อเหลาผมยุ่งเหยิง สวมเสื้อยืดตัวเก่านั่งเล่นเกมส์ตลอดทั้งวัน ไม่ยอมออกไปไหน

“ทานข้าวบ้างไหมคะ เล่นแต่เกมส์ “ ทีเอสาวดุเสียงเข้ม มองคนที่นั่งเล่นเกมส์ไปด้วย คุยโทรศัพท์ไปด้วย อย่างสบายใจเกินไปแล้ว

“ไม่หิวเลย กินอะไรดี คุณช่วยคิดหน่อยสิ “ อิทธิพัทธ์พูดขึ้นมา ระหว่างที่ตามองจอทีวี และ มือกดที่จอยเกมส์ไม่ยอมห่าง

“รุ้ง รุ้ง ช่วยแม่มัดดอกกวางตุ้งหน่อยลูก “ ลูกสาวที่กำลังจ้องแต่โทรศัพท์ไม่ได้ยินเสียงแม่เรียก จึงต้องเดินมาดู ก็พบว่ามีใครบางคน เปิดกล้องอยู่ในนั้น

“พ่อ ให้ลูกกลับไปก่อนดีไหม ไปเจอกันสักครึ่งวันก็ยังดี “

ผู้เป็นแม่ปรึกษากับพ่อ อยากให้ลูกมีแฟนสักที เพราะรู้ดีว่า พราวรุ้งลูกสาวไม่ใช่คนโง่จะให้ใครมาหลอกได้ง่ายและพ่อแม่ก็ไม่ได้อยู่ค้ำฟ้า พราวรุ้งอาจจะมีความรัก อาจจะต้องอกหัก แต่นั่นก็คือ วิถีทางของคนทุกคน

“รุ้ง เสร็จตรงนั้นหรือยัง “ แม่เดินมาถึงที่ ทำให้ลูกสาวต้องปิดหน้าจอโทรศัพท์ทันที มองกองผักในมือของแม่ที่หอบมาเต็มแขน

“มัดให้แม่หน่อย แล้วก็ไปอาบน้ำเตรียมตัวกลับเถอะลูก ฝนฟ้าจะตก รถมันจะติดเอา “

แม่บอกในช่วงสายแดดเปรี้ยงไม่มีเค้าว่าฝนจะมาเลย

“ไม่ตกหรอกแม่ แดดแรงขนาดนี้ “ ลูกสาวบอกในขณะที่เตรียมมัดดอกกวางตุ้งที่ตัดมาใหม่ๆ

“ไปเถอะ จะเอาผักไปส่งด้วย ออกไปทีเดียวเลย พ่อจะได้พักช่วงบ่าย “ แม่ย้ำเหตุผลอีกครั้ง ทำให้ลูกสาวรีบลงมือทันที ตั้งใจทำงานให้พ่อแม่ได้พัก ตามที่แม่บอก

คนที่ถูกตัดสายมองโทรศัพท์ที่เงียบไป ก่อนจะเข้าใจได้ว่าพราวรุ้งคงช่วยงานพ่อแม่อยู่แน่นอน ถึงไม่ได้เปิดกล้องให้ดูหน้า ระหว่างที่เค้าเล่นเกมส์

มือบางถือกระเป๋าใบเล็กขึ้นรถทัวร์มาลงตรงจุดจอดประจำ ก่อนจะมองนาฬิกาที่หน้าจอโทรศัพท์ก็พบว่าไม่ได้คุยกับเค้ามาเกือบสามชั่วโมงแล้ว

โทรศัพท์ดังขึ้นหลายครั้ง แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้ยิน ร่างสูงใหญ่นินหลับอยู่บนโซฟา ที่นั่งเล่นเกมส์มาตั้งแต่เช้า ไม่ได้รับสายที่โทรเข้ามาหลายครั้ง

คนที่เพิ่งตื่นนอนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก็พบว่า เรนโบว์ โทรเข้ามาหลายสายแล้ว ตั้งแต่บ่ายจนตอนนี้ บ่ายสองเข้าไปแล้ว

“ว่าไงครับ คิดถึงหรอถึงได้โทรหา “ คนที่นั่งในรถแท้กซี่ชักจะโมโหขึ้นมา กลัวจะเสียเที่ยวหากว่าไปไม่เจอ

“ทำอะไรคะ โทรไปไม่รับ “ เธอย้อนถามด้วยความหงุดหงิด แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะออกมา

“คิดถึงใช่ป่าว คิดถึงก็มาหาเลย “ เค้าย้อนเธอกลับไป

พราวรุ้งจำคอนโดเค้าได้ เพราะเคยมาหาครั้งหนึ่งแล้ว แต่ไม่เคยขึ้นห้อง จึงตั้งใจจะโทรไปหาก่อน เผื่อว่าเค้าจะอยู่ที่ห้อง แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่รับสาย ทำให้เจ้าตัวอยากจะเปลี่ยนใจขึ้นมาเลย

“ไม่คิดถึงค่ะ ไม่ไปด้วย แค่นี้นะคะ “ หญิงสาวบอกเสียงเรียบตัดสายแล้วมองทางที่ใกล้จะถึงคอนโดของเค้าแล้ว อีกแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น

“เลี้ยวข้างหน้านี้เลยค่ะ “ หญิงสาวบอกกับคนขับรถแล้วส่งเงินค่ารถให้คนขับ ตั้งใจจะไปยืนรอตรงที่เคยยืนรอ แล้วโทรหาให้เค้าลงมา

ภาพที่เห็นคือ ชายหนุ่มสวมหมวกสีขาว ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้น ถือกระเป๋าสตางค์เดินลงมาพร้อมกับสาวสวยในชุดสายเดี่ยวตัวเล็ก กระโปรงสั้น ที่สวยต่างจาก เธอที่สวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดา ตั้งใจจะหลบ แต่คนที่เดินมาถึงหันมาเห็นทันที

เท้ายาวก้าวมาโดยเร็ว ทิ้งคนที่เดินมาด้วยกันมาหาเธอทันที

“คิดถึงจริงนี่ มาหาถึงที่เลย “ คนดีใจยิ้มกว้าง ถอดหมวกที่สวมเพราะผมยุ่งใส่ให้คนข้างตัว แล้วเอาตัวเองบังไม่ให้คนที่เดินมาด้วยกัน

เห็นหน้าเธอชัดๆเพราะจำได้ว่า เพื่อนร่วมตึก เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่คนละคณะ เพื่อความปลอดภัยจึงต้องเอาตัวบังเอาไว้ก่อน

“ไปก่อนนะอิฐ วันหลังเจอกัน “ สาวสวยออกไปเรียกแท้กซี่แล้ว อิทธิพัทธ์เปิดหมวดคนตรงหน้าขึ้น ก็พบใบหน้างอนเต็มที่

“เดี๋ยวเอาข้าวก่อน ลงมาเอาข้าว “ ชายหนุ่มเดินตรงไปที่คนส่งอาหารที่รออยู่ ก่อนจะรับข้าวที่สั่งออนไลน์มาไว้ทาน ดึงมือคนที่มาหา เดินเข้าตึกไปด้วยกัน

คนหลายคนยืนรอลิฟต์อยู่แล้ว ทำให้คนที่อยู่ข้างๆไม่พูดอะไร รอจนถึงชั้นของเค้า ก็ถูกจับจูงออกมา

“ไปถึงห้องก่อน “ เค้าบอกเสียงเรียบ พาเธอมาที่ห้อง เปิดประตูเข้าไป แล้ววางถุงข้าวลงพื้น ดันตัวเธอให้ชิดกับประตู เปิดหมวกออก มองหน้าที่เหมือนจะร้องไห้

“ไหน เป็นอะไร บอกมาสิค้าบบบ” เค้าถามเสียงหวาน ทำเอาคนที่กำลังน้อยใจ หลบตาทันที มองใบหน้าหล่อเหลาในระยะประชิด แล้วก้มหน้าก้มตาลง

มือขาวจัดจับปลายคางดันขึ้น มองหน้าที่กำลังจ๋อยสุดขีด

“เป็นอะไร บอกผมสิว่า คุณเป็นอะไร “

พราวรุ้งรู้สึกอ่อนแอ ไม่ชอบเลยที่เห็นเค้ายิ้มให้ใคร เธอบ้าไปแล้วใช่ไหม

“ก็คุณเดินมากับใครละคะ “ คำตอบที่บอกออกมา ทำเอาเค้ายิ้มกว้าง

“หึงหรอครับ คุณกำลังหึงผมใช่ไหม “

เค้ายิ้มยั่วแล้วใช้นิ้วไล้ที่ริมฝีปากบางเบาๆ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ เค้าหิว หิวข้าว ไม่ได้หิวอะไรเลย

ชายหนุ่มจูงมือเธอให้มานั่งบนโซฟา แล้ววางกล่องข้าวที่สั่งมาบนโต๊ะ เปิดตู้เย็นที่ไม่มีอะไรเลย นอกจากน้ำเปล่า และเบียร์

”มีแต่น้ำเปล่า “ เค้าส่งขวดน้ำให้เธอแล้วนั่งลงข้างๆ ลืมอาหารจนหมดสิ้น เพราะหิวอย่างอื่นมากกว่า

“ไหนบอกกลับเย็น ผมก็ตั้งใจจะไปหาที่หอคุณตอนเย็น “ คนใจตรงกันมองคนที่นั่งนิ่ง แล้วขยับหนี ไม่ให้ใกล้กันมากเกินไป

“ก็ตั้งใจจะมาเซอร์ไพร์สแต่เจอเซอร์ไพรส์กว่า” คนที่ยังหึงบอกเสียงเข้ม

“น่ารักนะเนี่ย หึงด้วย ขนาดเพิ่งจีบยังหึงขนาดนี้ ถ้าเป็นมากกว่านี้ จะขนาดไหน “ เค้ากวนเธอใส่

พราวรุ้งจึงบอกเสียงดุ “ก็จะงี่เง่า เอาแต่ใจ หึงหวงแบบไม่มีเหตุผลด้วยไงคะ ถ้าคุณคิดว่า มันน่ารำคาญก็บอกมาตอนนี้ได้เลยค่ะ “

คนขี้งอนบอกจากใจจริง และคิดว่าตัวเองเป็นเอามาก

“ดีแล้ว งี่เง่าเพราะชอบผมมากก็ดีแล้ว ขอแค่คุณคิดถึงแค่ผม มองแค่ผมคนเดียว อย่างอื่นผมจัดการได้ “