ตอนที่ 9

1159 คำ

“คุณอัน ตื่นมากินข้าวก่อนค่ะจะได้กินยา” หล่อนงัวเงียเมื่อถูกปลุกแต่ก็ยอมลุกขึ้นมาทางข้าวต้มเองจนหมด ก็ไม่เห็นจะกินยากเหมือนที่ป้าบอกหนิ นิลลดาคิดแต่ “เห้ยคุณ กินยาด้วย” เพียงแค่ยกชามข้าวต้มไปวางตรงอื่นหล่อนก็ล้มตัวลงนอนอย่างเดิมเอามือปิดหูเหมือนกับรำคาญคนที่รุกล้ำเข้าห้องหล่อนเต็มทน แต่มีหรือว่านิลลดาจะยอมพยายามดึงคนป่วยให้ลุกขึ้นนั่ง “เดี๋ยวกินเอาไว้นั่นแหละ” หล่อนงอแงไม่อยากกิน “ไม่ได้ ต้องกินเลยค่ะคุณจะได้นอนพักยาวๆ” “ฉันโตแล้วนะไม่ใช่เด็ก” หล่อนหันมาแว้ดใส่ “ที่คุณทำเนี่ยโคตรเด็กเลย จะยอมกินดีๆ หรือจะให้ป้อน” หล่อนไม่ตอบเอาแต่มองค้อนและทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้ คนอย่างอันชิตาไม่ชอบให้คนอื่นมาสั่งและเมื่อหล่อนจะไม่ทำเสียอย่างใครก็บังคับไม่ได้ ยกเว้นแม่ “คงอยากให้ป้อนสินะ” มือยาวดึงไหล่คนที่หันหลังให้หันมาเผชิญหน้าอย่างไร้ความนุ่มนวลพร้อมกับขึ้นคร่อมอย่างถือวิสาสะ “จะทำอะไรขอ..อื้ออ” พูดยังไม่ทันจบประโยคก็ถูกประกบปากอย่างรวดเร็ว ด้วยไม่ทันตั้งตัวมือบางปัดป่ายดันไหล่คนตัวสูงด้วยแรงอันน้อยนิดจนเด็กสาวต้องยึดข้อมือทั้งสองข้างของหล่อนไว้ข้างหมอนด้วยความรำคาญ เมื่อเม็ดยาถูกส่งเข้าปากของอันชิตาแล้วนิลลดาก็ใช้มือปิดปากหล่อนทันทีแม้จะไม่เต็มใจที่จะกินยาในทีแรกก็ต้องรีบกลืนลงคอไปทันทีเพราะความขม เมื่อเห็นว่าอันชิตาหยุดดิ้นและพยายามยันตัวเองขึ้นเด็กสาวก็ผละออกจากตัวหล่อนมานั่งข้างๆ แทนพร้อมกับส่งน้ำให้ “ก็แค่เนี้ยทำตัวยากไปได้” นิลลดาพูดอย่างเป็นต่อแต่กลับถูกสาดด้วยน้ำจากในแก้วที่เพิ่งส่งให้ “คุณเนี่ยมันฤทธิ์มากจัง” นอกจากจะถูกสาดด้วยน้ำแล้วหล่อนยังง้างมือหวังจะตบหน้าเธอแต่ด้วยความไวนิลลดาคว้าแขนหล่อนเอาไว้ได้แต่ก็ไวไม่เท่ามืออีกข้างของหล่อน ขนาดป่วยยังแรงดีได้ขนาดนี้นิลลดาหันกลับมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่ได้ดูเล่นๆ อย่างกับทุกครั้งจนอันชิตาเริ่มกลัว “ว้าย” หล่อนถูกกดลงเตียงอีกรอบด้วยท่าทีดุดัน “เมื่อกี้ฉันแค่ป้อนยาแต่ถ้าคุณยังไม่หยุดพยศฉันจะจูบคุณแบบจริงจัง” หล่อนไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะทำอย่างที่พูดหรือไม่ กำลังจะอ้าปากด่า “และฉันทำจริง” นิลลดาเลื่อนหน้าเข้าหาจนหล่อนต้องหันหนีด้วยแววตาแข็งกร้าวเพราะโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้ จากเป้าหมายในทีแรกคือริมฝีปากเล็กๆ ของหล่อนที่เคยสัมผัสมาก่อนหน้านี้หลายครั้งปลี่ยนมาเป็นแก้มเนียนนุ่มนั้นแทนแบบไม่ได้ตั้งใจ “รอให้คุณหายแล้วอยากจะตบหรือจะด่าได้ตามสบายเลยแต่ตอนนี้คุณนอนพักก่อนเดี๋ยวไข้จะกลับ” นิลลดาพูดอยู่ข้างแก้มหล่อนด้วยน้ำเสียงห่วงใยเมื่อเห็นว่าหล่อนไม่ได้ตอบโต้อะไรก็ยอมปล่อยมือที่พันธนาการหล่อนไว้ให้เป็นอิสระและเดินออกไปพร้อมถาดอาหารแต่ไม่ลืมเทน้ำใส่แก้วและวางไว้ให้ที่โต๊ะหัวเตียงเผื่อหล่อนอยากจะดื่มน้ำ เมื่อใกล้เวลาอาหารเย็นนิลลดาก็ขึ้นมาอีกรอบพร้อมถาดอาหารแต่ แกร๊กๆ หล่อนล็อคประตู แสบนักนะขนาดป่วยยังมีแรงมาล็อคประตู ดีที่คนรอบคอบอย่างป้ามณีทิ้งกุญแจไว้ให้เธอ นิลลดาวางถาดอาหารไว้แล้วเดินไปสัมผัสที่หน้าผากหล่อนเมื่ออุณหภูมิปกติเธอก็โล่งใจ “คุณอัน ทานข้าวค่ะ” อันชิตาตื่นตั้งแต่ได้ยินเสียงไขประตูห้องแล้วแต่แค่แกล้งหลับต่อเพราะไม่อยากจะมองหน้าหรือพูดคุยกับเธอแต่ไม่มีทางจะรอดพ้นการสังเกตจากนิลลดาได้เพราะหล่อนออกจะพิรุธเยอะขนาดนั้น เพียงแค่เธอสัมผัสที่หน้าผากหล่อนคิ้วที่เคยตรงสวยก็ขมวดทันที “สงสัยต้องจูบจะได้ตื่น” ได้ยินแค่นั้นหล่อนก็เด้งตัวขึ้นมาเห็นนิลลดายิ้มแฉ่งปากแทบจะฉีกถึงหู “แกล้งฉันเหรอ” หล่อนหัวเสียทันที “เห้อ เราสงบศึกกับสักพักเถอะค่ะ” นิลลดาลากเก้าอี้มานั่งข้างหล่อนส่งชามข้าวต้มให้ และหล่อนก็เริ่มอ่อนลงเมื่อเห็นว่านิลลดาพูดอย่างจริงจัง “ทำไมเธอถึงมาดูแลฉันแม่ฉันล่ะ” อยู่ๆ หล่อนก็พูดขึ้นมาขณะกำลังจัดการกับชามข้าวต้มตรงหน้า “คือแม่คุณ” “ถ้าเธอรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ต้องห่วงนะฉันไม่โกรธ” แม้แต่เด็กอนุบาลคงไม่เชื่อกับสิ่งที่หล่อนพูดหรอกนิลลดาคิด “แค่ อย่ามายุ่งกับฉันก็พอ” “ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้รู้สึกผิด ฉันแค่เป็นห่วงคุณ” แม้จะถูกป้ามณีขอร้องมาแต่ใจนึงเธอก็ห่วงหล่อนจริงอย่างที่พูด “ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะตายหรอกฉันโกงความตายมาหลายครั้งแล้ว” หล่อนพูดอย่างไม่ถือสาและดูเหมือนจะไม่สนใจที่นิลลดาพูด “พูดซะขนลุกเลย” นิลลดาแอบบ่น “ฉันได้ยินนะ” “ทานยาด้วยค่ะ” เพียงแค่พูดถึงเรื่องยาใบหน้าของอันชิตาก็เห่อร้อนจนแดงอย่างเห็นได้ชัดภาพที่คนตรงหน้าป้อนยาก็วนกลับเข้ามา รีบยื่นมือรับยาและกินอย่างไม่อิดออด “คุณอาบน้ำเองไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวฉันจะเช็ดตัวให้” “ไหว! ” หล่อนตอบเสียงห้วน “ไม่ต้องเป็นไรหรอกฉันไม่ถือเมื่อเที่ยงฉันก็เป็นคนเช็ดตัวให้คุณเองแหละ” นิลลดาพูดด้วยความภูมิใจแต่อันชิตากลับตาโต “อย่าบอกนะว่าเธอเป็นคนเปลี่ยนชุดให้ฉันด้วย” “ใช่สิ แต่ แต่ฉันไม่เห็นอะไรเลยนะ” เธอปดคำโต “ฉันใช้ผ้าห่มคลุมไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ” ซึ่งหล่อนก็ไม่อยากจะถือสาหรือเอาเรื่องเอาราวอะไรอย่างน้อยก็ผู้หญิงด้วยกัน และหน้าที่พยาบาลจำเป็นของนิลลดาก็สิ้นสุดลงเมื่อป้ามณีกลับมาพร้อมกับขนมมากมายและรับช่วงต่อจากเธอโดยไม่รู้ว่าสรุปแล้วหล่อนจะอาบน้ำหรือเช็ดตัว ___________________________________________________ คราวนี้ไอ้แสบได้กำไรทั้งขึ้นทั้งร่อง ____________________ ยังไงก็ขอให้คนอ่านไม่ผิดหวังนะคะ NC+ มีอยู่ในหัวตลอดค่ะ ไอ้แสบพร้อมแล้วแต่รอให้คุณอันตั้งตัวหน่อยนะคะ รักคนอ่านนะคะ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more