6
1588 คำ
หลังจากเล่นน้ำไปเกือบชั่วโมงเขาก็ขึ้นมานั่งริมขอบสระว่ายน้ำ ในขณะที่รชาเกาะขอบสระแล้วดื่มน้ำผลไม้ที่เขาส่งให้ดื่มดับกระหาย เธอหน้าแดงระเรื่อเพราะได้ออกแรงหลังจากที่วันนี้คลุกตัวอยู่ในครัวทั้งวัน ตลอดทั้งอาทิตย์ก็กิน เล่นเกม นอนและกวนประสาทเขาให้หงุดหงิดเสมอ
เด็กแสบชอบแกล้งเขาตลอดเวลา
มีอะไรน่าแกล้งนักหนา
“ไม่คิดจะเรียนต่อเหรอ?” เขาถามด้วยความอยากรู้และเป็นห่วง หากว่าเธออยากเรียนเขาก็จะส่งเรียนอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วมั่นใจว่าคนฉลาดอย่างเธอจะต้องเก่งมากแน่
“ขี้เกียจอะ! ถ้าฉันอยากเรียนคงจะอยู่ที่บ้านต่อไปแล้วแหละ ฉันคงไม่หนีออกมาแบบนี้หรอก”
“ปรกติหนีบ่อยไหม?”
“เคยลองครั้งหนึ่งเมื่อปีที่แล้ว แต่ว่าฉันถูกจับได้เลยวางแผนใหม่”
“มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“อื้ม บ้านคุณยังหาทางหนีออกง่ายกว่าเยอะเลย”
“ลูกน้องเต็มบ้านนี่นะ!”
“ถ้าไปถึงประตูก็หนีได้แล้ว แต่ที่บ้านฉันมันคือเกาะที่มีแต่ทะเลล้อมเต็มไปหมดเลย ไหนจะลูกน้องกับลูกศิษย์ของพ่อกับแม่อีก ฉันต้องวางแผนแทบตายกว่าจะหนีรอดออกมาแบบไม่ให้ใครรู้ แต่ถึงตอนนี้รู้แล้วก็ตามหาตัวไม่เจอหรอก คนเดียวที่รู้ว่าฉันอยู่แถวไหนคือพี่ชาย”
“พ่อแม่เธอทำงานอะไรกันแน่?”
“คุณวาดิมบอกว่าตัวเองใช้ชีวิตอันตรายใช่ไหมคะ?”
“อืม”
“บ้านฉันอันตรายกว่าอีก”
“เป็นนักฆ่า สายลับ องค์กร สมาคม หรืออะไรที่เกี่ยวข้องกับมาเฟียไหม?”
“เกี่ยวหมดทุกอย่างที่คุณวาดิมพูดเลย”
เขาหยิบไวน์ขึ้นมาดื่มรวดเดียวแล้วแอบมองเด็กแสบที่พูดได้เหมือนไม่จำเป็นต้องปกปิด เธอหันไปว่ายน้ำเล่นเหมือนเด็กทั่วไปต่อทันที มองเผินๆก็คล้ายว่ารชาไม่มีพิษภัยอะไรเลย เธอทำตัวไร้เดียงสา ตากลมแป๋วนั่นก็ดูเหมือนเด็กคนหนึ่ง แต่เธอไม่กลัวอะไรเลยสักอย่างที่บ้านเขาเต็มไปด้วยบอดี้การ์ด อาวุธและหลายอย่างที่ไม่เหมาะสำหรับเด็กอย่างเธอมาพักอาศัยอยู่ด้วยซ้ำ
แม่นกน้อยในกรงทองคงจะร้ายกว่าที่คิด
แต่ก็ไม่คิดจะปล่อยไปหรอก
หลังจากอาหารค่ำรชาก็ขึ้นไปบนห้องนอนด้วยความสบายใจมาก เธอคุยกับพี่ชายที่จะแวะมาหาเพราะว่าเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยและมีของฝากมาให้ด้วย ส่วนคนของแม่ถูกล่อออกไปอีกประเทศคงอีกสักอาทิตย์กว่าจะรู้ว่าถูกหลอกแล้วล่ะ เธอไม่ได้โง่ขนาดยอมให้ใครมาจับได้ง่ายๆสักหน่อย แล้วการออกมาอยู่ข้างนอกก็ตรงตามกติกาที่พ่อแม่วางเอาไว้ทุกอย่างเลย ครั้งนี้เธอไม่ผิดและไม่มีทางผิดด้วย
เธอแช่ตัวในอ่างน้ำที่เต็มไปด้วยฟองสีขาวส่งกลิ่นหอมฟุ้งเชียว ผ่านไปไม่นานก็ลุกขึ้นไปล้างตัวแล้วใส่ชุดนอนน่ารักสีชมพูอ่อนเนื้อพริ้วไหวเข้ากับสรีระทุกอย่าง เธอชอบผ้านุ่มๆลื่นๆแบบนี้มากเพราะว่าสบายตัวเวลาใส่นอน พอเดินออกมาก็เจอเ*******ูนั่งดื่มไวน์รออยู่บนเตียง อีกแก้วที่วางไว้ก็คงจะเป็นของเธอที่เทเอาไว้รอสินะ เธอไม่ได้สนใจแววตาลุกวาวของเขาหรอกเพราะทุกวันนี้คุณวาดิมก็แทบจะสิงร่างได้อยู่แล้วเวลาที่เขาว่างอยู่บ้านด้วยกัน เขาทำตัวรุ่มร่ามใส่ตลอดจนชินไปแล้วล่ะ
“ตัวหอมเชียว”
“มีอะไรรึเปล่า?”
“มีของเธอเธออยากได้ไง ฉันไปหามาให้ได้แล้ว”
“สร้อยไข่มุก!”
“ใช่ ลองใส่ไหม?”
“อื้ม ว่าแต่คุณวาดิมไปซื้อต่อมาเท่าไรเหรอคะ ฉันจำได้ว่ามันถูกประมูลไปประมาณหกล้านเลยนี่”
“แปดล้านนิดๆ ฉันใส่ให้นะ ฉันว่ามันน่าจะสวยมากเวลาอยู่บนตัวเธอ” เขาหยิบกล่องกำมะหยี่สีดำสนิทขึ้นมาแล้วเปิดออกให้เด็กแสบได้เห็นของข้างใน สร้อยไข่มุกที่ประดับไปด้วยมรกตวาววับเล่นแสงดีเหลือเกิน เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วค่อยๆใส่ให้กับรชาอย่างเบามือ จากนั้นก็ช่วยจัดให้สร้อยที่ร้อยเรียงได้อย่างสวยงาม เพิ่มความอลังการด้วยดีเทลระย้าที่ลาดไหล่เนียนไปจนถึงต้นแขนเล็กยาวไปเกือบถึงข้อศอกเห็นจะได้
เด็กแสบยิ้มกว้างด้วยความชอบใจมากและหันไปส่องกระจกทันที เธอหยิบยางขึ้นมามัดผมยาวแบบลวกๆเพื่อจะได้เห็นทุกอย่างชัดเจนขึ้น
“สวยมากเลย”
“ใช่…สวยมากจริงๆ”
“ขอบคุณนะคะคุณวาดิม”
“ลองหันมาหาฉันหน่อยสิรชา ฉันอยากมองชัดๆ”
“เป็นยังไงคะ?”
“สวยจริงๆ เธอสวยมาก ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดีเหมือนกัน” เขายิ้มกว้างแล้วยกมือขึ้นกำลังจะจับต้นแขนเล็กแต่กลับชะงัก เขารู้สึกว่าเธอเลอค่าเกินกว่ามือสกปรกคู่นี้จะแตะต้องได้ แม่นกน้อยของเขาสวยยิ่งกว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ สวยเหมือนเทพบนสวรรค์ชั้นฟ้าช่วยกันปั่นแต่งขึ้นมา แววตาใสแป๋วเป็นประกายระยิบระยับเหมือนรวมดวงดาวทั้งจักรวาลเอาไว้ กลิ่นกายหอมฟุ้งกำลังมอมให้มัวเมาอยู่ในวังวนที่ลุ่มหลงอย่างโงหัวไม่ขึ้น แล้วรอยยิ้มแสนหวานนี้ก็มีผลต่ออันตรายการเต้นของหัวใจเหลือเกิน สร้อยไข่มุกเส้นนี้ไม่ได้ทำให้เธอสวยขึ้นเลย แต่เธอต่างหากที่ทำให้สร้อยนั้นสวยขึ้น
ทำไมถึงเห็นภาพเธอใส่ชุดเจ้าสาวซ้อนทับขึ้นมา
ใจเย็นๆ เธอพึ่งสิบแปดเอง
“งั้นฉันฝากคุณไว้ก่อน เดี๋ยวมาเอาคืน”
“จะทิ้งฉันไปไหน!?”
“เผื่อฉันไปเที่ยวไงล่ะคะ”
“จะทิ้งฉันเหรอ!?”
“บอกว่าจะไปเที่ยว!”
“นั่นแหละที่แปลว่าจะทิ้งฉัน!”
“นี่ลุงวาดิมเป็นอะไรไปเนี่ย! บอกว่าจะไปเที่ยวน่ะรู้จักไหมคะ หรือลุงทำงานจนสมองเบลอไปหมดแล้ว!”
“โอเค! ไปเที่ยวก็ไปเที่ยว แต่ฉันจะไปด้วย”
“จะตามเป็นเจ้ากรรมนายเวรรึไง!?”
“ตามไปเป็นเนื้อคู่”
“ไม่อินกับเนื้อคู่อะ! เอาเนื้อย่างแทนได้ปะ?”
“หิวเหรอ?”
“อื้ม ทำอะไรให้กินหน่อยสิ”
“ทำให้ได้ แต่คืนนี้ฉันมานอนด้วย ตกลงไหม?”
“ถ้าอร่อยนะ”
“ลืมรสมือฉันไปแล้วเหรอ?”
“มันตั้งสามปีแล้วไหมล่ะลุง!”
เขาล่ะอยากจะเอาอะไรมาปิดปากเธอไว้จริงๆเลย เด็กบ้าอะไรปากดีขนาดนี้ห่ะ รชาดูเหมือนจะชอบด้วยซ้ำที่ทำให้เขาหงุดหงิดได้ เมื่อสามปีก่อนตอนที่เราอยู่ด้วยกันเธอก็แกล้งเขาบ่อยมาก เธอน่าจะมีเขาเป็นเพื่อนเล่นคนเดียวด้วยซ้ำมั้งถึงว่างมาหาทุกวันนับตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล ครอบครัวเธอลึกลับขนาดที่ไม่มีเพื่อนบ้านคนไหนรู้จักก็เลยไม่แปลกใจเท่าไร เนื้อที่บ้านก็ค่อนข้างเยอะถึงขนาดสร้างบ้านต้นไม้เอาไว้ได้แบบไม่คิดมากและแทบไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำว่าจะมีใครอยู่อาศัยรึเปล่า
เราอยู่ด้วยกันประมาณสองเดือนกว่าแต่รู้สึกผูกพันเหมือนรู้จักกันมานานนับปี ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ก่อนเขาคงจะหาทางเอาตัวเธอกลับมาอยู่ด้วยกันให้ได้แน่นอน
ผ่านมาสามปีแล้วที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน
เธอกับเขายังเหมือนเดิม
ในห้องครัวมีของให้เลือกค่อนข้างเยอะมาก แต่ว่าเขาอยากจะทำเมนูง่ายๆให้เธอกินแทนดีกว่า เริ่มจากเอาเนื้อหมูสไลด์ลงไปเซียร์ในกระทะที่ร้อนพอประมาณพร้อมกับใส่เนยเค็มเล็กน้อยพอหอม จากนั้นก็หยิบเห็ดนางรมหลวงที่หั่นเป็นแผ่นยาวลงไปเซียร์ตามเพียงไม่กี่นาทีก็เสร็จแล้ว เขาเทน้ำจิ้มสุกี้ง่ายๆรสชาติไม่เผ็ดให้เธอกินตัดเลี่ยนเพราะจำได้ว่ารชาเคยชอบกินแบบนี้มาก่อน เรามีอาวุธเป็นตะเกียบคนละคู่แล้วกินด้วยกัน
“ลุงยังทำอะไรเหมือนเดิมเลย”
“อย่าเรียกลุงสิ!”
“ทำไมทำดูง่ายจังเลยล่ะ?”
“ก็มันไม่ได้ยากขนาดนั้นสักหน่อย ต่อไปถ้าหิวดึกๆก็ไปเรียกฉันมาก็ได้นะ พวกเมนูง่ายๆแบบนี้ฉันทำให้กินได้ตลอดเวลา ฉันทำให้เธอกินคนเดียวเลยนะรู้ไหม?”
“จริงเหรอ?”
“จริงสิ ฉันจะโกหกเธอทำไมเล่า”
“ไว้วันหลังเดี๋ยวลองทำให้กินบ้าง อืม…ทำซุปดีไหม ฉันจะลองทำซุปเห็ดให้คุณวาดิมกิน แล้วก็เพิ่มสปาเก็ตตี้ด้วย ส่วนของหวานตบท้ายเอาเป็นพุดดิ้งคาราเมลดีไหม?”
“อบคุกกี้ยังไหม้อยู่เลยนะรชา”
“คุกกี้ก็ส่วนของคุกกี้สิ บางทีฉันอาจจะทำเมนูอื่นอร่อยก็ได้นะ เดี๋ยวจะลองทำให้กินจริงๆ”
“อย่าเลย ฉันกลัวไฟไหม้บ้าน”
“คุณวาดิมพูดเล่นไปได้”
“ฉันพูดจริงๆครั้งนี้ไม่เล่นนะ!”
- ผู้เขียน
