“เมธ...” เพียงรุ้งเรียก ในน้ำเสียงนั้นมีความสำนึกผิดกับความคิดถึงปะปนกัน มือบางนุ่มเกาะแขนชายหนุ่มไว้ แต่เมื่อเขาเบี่ยงตัวหนีก็ได้แต่ปล่อยให้ร่วงผล็อยลงข้างกายอย่างไร้เรี่ยวแรง ดวงตาชื้นแฉะด้วยหยาดน้ำอุ่นร้อนมองเมธัสนิ่งนาน “เมธ...รุ้งขอโทษนะคะ รุ้งผิดไปแล้ว ต่อไปนี้รุ้งจะไม่ทิ้งเมธไปไหน จะอยู่ที่ปางไม้กับเมธตลอดไป”
เมธัสกัดปากแล้วพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมา แววตาของเขาที่มองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเพียงรุ้งในครานี้เริ่มว่างเปล่า ทว่าความรักที่เขามีให้อีกฝ่ายหลายปีก็ยังคงอยู่ในความทรงจำไม่ได้จางหายไปไหน ทำให้เขาได้แต่พยายามควบคุมร่างกายกับหัวใจตัวเองไว้ เขาจะไม่หวั่นไหวไปกับผู้หญิงคนที่ไม่เห็นค่าเขาอีกต่อไป
จึงสูดหายใจยาวๆ เล็กน้อยพลางถอยหนีไปหลายก้าว “คุณกลับมาทำไม”
“เมธ...”
“ออกไปจากปางไม้ของผมซะ...ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ”
“เมธคะ รุ้งผิดไปแล้ว ได้โปรดยกโทษให้รุ้งสักครั้งนะคะ” เธอมองเขาด้วยดวงตา
