ในยามดึกสงัด น้ำค้างเริ่มพร่างพรมไปทั่วทั้งปางไม้ ทำให้เจ้าของร่างสูงซึ่งก่ายกอดเรือนกายบอบบางของ วันวิสาอยู่นั้นค่อยๆ ขยับตัว เพียงสัมผัสได้ถึงความเย็นจากผิวกายของหญิงสาวก็รีบอุ้มเธอเข้าไปในบ้าน เพียงผ่อนร่างสลักเสลาลงกับที่นอนหนานุ่มได้ก็รีบคลุมผ้าห่มให้ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
ระหว่างนั้นเมธัสก็เอาแต่โทษตัวเองซ้ำๆ เขาผิดเองที่เผลอหลับไป จนปล่อยให้ร่างกายของวันวิสาถูกน้ำค้างเข้า ถ้าหากเธอไม่สบายขึ้นมา เขาคงรู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจจนนั่งไม่ติดแน่
“หนาวไหม?” เสียงทุ้มแหบห้าวครางถาม
หญิงสาวกะพริบขนตาเล็กน้อยแล้วพึมพำตอบ “ไม่หนาวค่ะ”
“ถ้ารู้สึกไม่สบาย ต้องรีบบอกฉันรู้ไหม”
“รู้ค่ะ”
“ไหนดูสิ ตัวไม่ร้อนใช่ไหม” พ่อเลี้ยงเมธยังคงยุ่มย่ามอยู่กับหน้าผากและซอกคอของวันวิสาอยู่ไม่วาง จนกระทั่งหญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นแล้วโอบกอดเอวสอบเอาไว้แนบแน่น ให้ร่างกายของเขาและเธอมีเพียงผ้าห่มผืนเดียวกั้นกลางนั
