๑๐.แนบใจ
เมื่อคำพูดเดียวแต่กลับสร้างปัญหาใหญ่หลวงให้กับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาจนถึงขั้นนี้ พ่อเลี้ยงเมธจึงค่อยๆ ดึงรั้งวันวิสาลงไปนั่งบนฟูกนุ่มๆ ที่ปูไว้เพื่อนอนดูดาวด้วยกัน ทั้งสองคนนั่งชันเข่า เงยหน้ามองแสงดาวบนท้องฟ้าดำทะมึนนิ่งนาน จนกระทั่งความเงียบเริ่มเข้ารายล้อมเสียจนอึดอัดหัวใจนั่นแหละ เสียงทุ้มห้าวของเมธัสถึงได้ดังขึ้น
“ฉันรักเธอ...”
“พ่อเลี้ยงพูดอะไรนะคะ” วันวิสาหันมามองเขาด้วยท่าทางแปลกใจ จู่ๆ ก็พูดคำว่ารักออกมา ทำเอาเธอตกใจไม่น้อย จึงได้แต่เบิกตากว้างๆ จ้องมองใบหน้าคมคายของคนพูดที่ขึ้นสีเข้มจัดจนเห็นได้ชัด
เมธัสลอบพรูลมหายใจยาวๆ ออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าหัวใจบางยิ่งกว่ากระดาษเอสี่เสียอีก แต่ที่มากกว่านั้นก็คือ กระดาษขาวๆ ถูกเติมแต่งด้วยสีแดงสดแล้วก็เริ่มมีไฟร้อนวูบวาบแผดเผาเข้าอย่างจังจนใบหน้าและเนื้อตัวแดงก่ำขึ้นเพราะเขินอาย
“เมื่อกี้ เธอได้ยินชัดแล้วใช่ไ
