หนูน้อยปะจระเข้
1947 คำ
และแล้วเธอก็เดินมาหยุดอยู่บ้านหลังนั้นด้านหน้ามีตัวหนังสือบอกไว้บนป้ายใหญ่โตว่า บ้านอดิศวรวรารังสรรค์
โห...นามสกุลหรือทางรถไฟเนี่ย!
เธอหยุดยืนอยู่หน้าบ้านหลังปริศนาก่อนจะถอนหายใจออกยาวๆ ลึกๆ เธอก็แอบกลัวอยู่บ้างแต่ไหนๆ ก็มาถึงขนาดนี้แล้วจะกลับไปมือเปล่าได้ยังไง
คิดได้ดังนั้นเธอก็หาทางเข้าบ้านนั้นเพื่อจะไปปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จ แต่เธอก็รอบคอบพอที่จะไม่เข้าตามตรอกออกตามประตูให้ใครมาพบเห็น เธอเลือกเดินอ้อมมาทางด้านหลังของบ้านที่ค่อนข้างจะรกร้างสักหน่อย
บ้านก็ดูใหญ่โตดีหรอกแต่ทำไมไม่มีปัญญาจ้างคนมาตัดหญ้าบ้างนะ!
เธอเดินไปบ่นไปเพราะวันนี้เธอดันใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นตามแฟชั่นของวัยรุ่นแบบเธอมาซะด้วยสิ ปลายหญ้าแหลมๆ ชี้ทิ่มแทงขาเรียวเล็กของเธอเต็มไปหมด
เมื่อเธอเดินมาถึงด้านหลังของตัวบ้านเธอก็ปีนข้ามกำแพงเข้าไป โดยใช้ต้นมะม่วงต้นหนึ่งเป็นบันได แต่โชคก็ไม่ได้เข้าข้างเธอสักเท่าไหร่เพราะมะม่วงต้นนี้ดันมีรังมดแดงขนาดใหญ่ซ่อนอยู่ ซึ่งเธอไม่ทันได้สังเกตุ ~
ตุ๊บ!!
" hee แม่!! " เธอใช้สองมือปัดป่ายมดตัวเล็กตัวน้อยออกด้วยท่าทางที่หงุดหงิด ตอนนี้มันรุมกัดเธอไปทั้งตัว
เดี๋ยววันหลังอิขนมคนนี้จะกลับมาจัดพวกแกยกลังเลยคอยดู! อิ่มทั้งบ้านแน่ๆ!
พอจัดการไล่มดเรียบร้อยเธอก็ลัดเลาะรอบบ้านไปเรื่อยๆ
อย่างกับขโมยแน่ะ เธอนึกขำตัวเอง
โหยย! ที่นี่เงียบสงบเหมาะแก่การพักผ่อนดีจัง!
ขณะที่เธอกำลังเพลิดเพลินกับแวดล้อมรอบๆ ที่ค่อนข้างจะร่มรื่นแต่ทันใดนั้น เธอก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่ไม่คาดคิด....
ละ....เลือด
หญิงสาวยกมือขึ้นป้องปากตัวเองทันทีที่เห็นชายคนหนึ่งนอนกระเสือกกระสุนอยู่ที่พื้นภายในตัวบ้านราวกับคนที่กำลังจะขาดใจตาย เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์
ขนมค่อยๆ นั่งลงตรงหน้าต่างบานนึง มือข้างนึงหยิบมือถือขึ้นมาเก็บภาพตามคำสั่งของจอมพล มืออีกด้านยังคงยกขึ้นปิดปากไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองเผลอส่งเสียงให้คนข้างในได้ยิน ภาพที่เธอเห็นมันสยดสยองจนไม่น่ามองเอาซะเลย
" เอาไงดีครับเสี่ย! ยิงมันทิ้งเลยมั้ย? ไอ้เขื่อนมันจะได้ขุดหลุมฝังเพิ่ม! "
เธียร์เอ่ยถามผู้เป็นนายเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มหายใจโรยริน... "
" ไม่!! กุอยากให้มันตายทรมานกว่านี้...! "
ชายหนุ่มนัยน์ตาแข็งกร้าว ยืนแสยะยิ้ม "
" เสี่ยสั่งมาเลย พวกเราพร้อมเสมอ! " เขาถือปืนจ่อไปที่ขมับเหมือนเตรียมจะเหนี่ยวไกลทันทีที่มีคำสั่ง
" เผามันซะ! " เขาตอบแบบไม่คิดแม้แต่น้อย ผู้ชายคนนี้มันสมควรตายแล้ว! ยิ่งรามสูรนึกถึงสิ่งที่คนตรงหน้าทำไว้ เขาก็ยิ่งแค้นเป็นเท่าทวีคูณ!
" แล้วบ้านหลังนี้ล่ะครับ เสี่ยตั้งใจซื้อให้คุณผู้หญิงไม่ใช่เหรอ? " เธียร์ถามแบบนี้ออกไปเพราะเขาทำงานให้รามสูรมานานพอที่จะรู้ว่าลึกๆ แล้วรามสูรรักผู้เป็นแม่มาก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยได้รับความรักจากหล่อนเลยก็ตาม...
" มึงจะทำตามที่กุบอก! หรือมึงจะให้กุลงมือเองแล้วเผามึงไปพร้อมกับมัน! " เขาจ้องหน้าลูกน้องคนสนิทอย่างเอาเรื่อง
" มะไม่ครับเสี่ย แต่ว่าคราวนี้คุณผู้หญิงคงจะไม่ยอมง่ายๆ แน่ "
" หึ..! เขาไม่กล้าทำอะไรกุหรอก! แต่จะให้เขารู้เรื่องไอ้เวรระยำนี่ก่อนวันเซ็นมอบมรดกไม่ได้! พวกมึงเข้าใจใช่มั้ย!? " สายตาจดจ้องไปยังคนที่นอนจมกองเลือด ตอนนี้แม้แต่เสียงที่แผ่วเบาเขาก็ไม่สามารถเค้นมันออกมาได้ เพราะลิ้นที่คอยทำหน้าที่เป็นตัวนำพาเสียงถูกมีดคมของรามสูรเฉือนออกไปเป็นที่เรียบร้อย...
" เข้าใจครับ " เธียร์ก้มหน้ารับคำสั่งทันที
แกร๊บบ!!
เสียงกิ่งไม้แห้งที่ถูกเหยียบย่ำด้วยเท้าของใครสักคน ทำให้กลุ่มคนที่กำลังสนทนากันอยู่นั้นถึงกับชะงักแล้วหันไปมอง
ตะ...ตายแล้วอิขนม! มึงทำอะไรลงไป๊!!
เธอรีบเร่งฝีเท้าชนิดสี่คูณร้อยเพื่อหนีการจับกุม
" ไปจับตัวมันมา! " รามสูรออกคำสั่งทันทีที่รู้ว่ามีคนพบเห็นเหตุการณ์
ไอ้สารเลวคนไหนมันกล้ามากระตุกหนวดรามสูรวะ!
ผ่านไปเพียงอึดใจเดียว เด็กสาวร่างเล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นก็ถูกนำตัวเข้ามายังที่เกิดเหตุ
อินังคนนี้มันเข้ามาได้ยังไงวะ!
รามสูรสบทออกมาอย่างหัวเสีย
" ใครเป็นคนส่งมึงมา! " น้ำเสียงหยาบกระด้างเอ่ยถาม ตอนนี้เธอถูกจับกดลงนั่งกับพื้น มือเท้าถูกมัดด้วยเชือกเส้นใหญ่อย่างแน่นหนา
" พูดเรื่องอะไร! คนก็แค่ผ่านมาเฉยๆ หนูไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น! " เธอยังพยายามแก้ตัวแต่น้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก ยิ่งทำให้เธอดูมีพิรุธ!
" แค่ผ่านมาเฉยๆ งั้นเหรอ? มึงคงจะผ่านต้นมะม่วงหลังบ้านกุเข้ามาด้วยสินะ! ถึงมีแต่รอยมดกัดแบบนี้! " รามสูรไม่พูดเปล่าเขาใช้ฝ่ามือแข็งแรงนั้นลูบไปตามขาเรียวเล็กอย่างจงใจ
" มึงคิดว่ากุจะเชื่อคำแก้ตัวปัญญาอ่อนของมึงเหรอ! " รามสูรจับหน้าเธอให้เงยขึ้นมองตัวเองก่อนจะเหนี่ยวไกปืนอย่างคล่องแคล่วแล้วยกขึ้นไปจ่อยังเบื้องหน้า เสี้ยววินาทีนึงเขารู้สึกคุ้นหน้าและเสียงเธอไม่น้อยเพียงแต่ตอนนี้เขายังนึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน แต่ถึงยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับเขาหรอก
" มึงอยากสั่งเสียอะไรมั้ย? " น้ำเสียงเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง แววตาไร้ความรู้สึกนี้บ่งบอกว่าการฆ่าใครสักคน มันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว
" ยะ...อย่านะ! หนะ...หนูยอมบอกแล้ว!! " เธอพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ...ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวเขาจริงๆ
ทำไมหมู่นี้กุเจอแต่ผู้ชายโหดใส่นะ!
ก็ตั้งแต่เกิดจากท้องพ่อท้องแม่อิขนมก็พึ่งเคยเห็นปืนของจริงก็วันนี้แหละ! แถมอยู่ใกล้มากด้วย จ่ออยู่ตรงสมองกุเนี่ย!
" ใครสั่งให้มึงมาสืบเรื่องของกุ! "
" สะ...เสี่ยพล! " เธอกัดฟันพูดออกไป นาทีขอรักษาชีวิตก่อนนะจ๊ะแม่จ๋าาา
รามสูรชักด้ามปืนกลับเข้าไปเหน็บไว้ที่เอวก่อนจะลุกขึ้นยืนแบบเต็มตัว
" เอาไงดีครับ! ให้ผมฆ่าทิ้งเลยดีมั้ย? ไม่แน่ว่าเธออาจจะส่งข่าวเราให้ไอ้จอมพลมันไปแล้วก็ได้! " เธียร์รีบออกความเห็น
" จริงด้วยครับเสีย! ตอนนี้มันอาจจะกำลังคิดแผนชั่วอะไรอยู่ก็ได้! " ลูกน้องอีกคนพูดเสริม
" กุจะเอาตัวมันกลับไปด้วย! " รามสูรหันไปบอกเธียร์ เธียร์พยักหน้ารับอย่างในทันที ในบรรดาลูกน้องทั้งหมดเธียร์คือคนที่รู้ใจเขาที่สุด
" มะ...ไม่ไปนะ! พวกคุณจะเอาหนูไปไหน! อย่าทำอะไรหนูเลย หนูถูกเสี่ยจอมพลบังคับมาต่างหากล่ะ ฮึก!! " เธอขอความเห็นใจจากคนตรงหน้า นาทีนี้ต้องบีบน้ำตาเข้าไว้!
" ไม่ต้องกลัว กุไม่ได้เอามึงไปฆ่าไปแกงหรอก! "สำหรับรามสูร เธอก็เหมือนปลาซิวปลาสร้อยที่หลงเข้ามาติดเบ็ดเอง เขาไม่ผิด! ถ้าเขานึกอยากเปลี่ยนมากินปลาเล็กๆ ดูบ้าง
" งะ...งั้นก็ปล่อยหนูไปสิ! " คลี่ยิ้มออกมาพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำ...
รอดแล้ว อิขนม!มึงรอดแล้ว!
" ปล่อยแน่...!แต่ขอกุเล่นสนุกกับมึงก่อนนะ! ฮ่าาาา!!” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถ่ายทอดออกมาทางสีหน้าอย่างไม่คิดจะปิดบังก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะแบบคนที่กำลังสะใจ!
" มึงมาเป็นของเล่นแก้เบื่อให้กุสักคืนนะ! " รามสูรโน้มหน้าลงไปหาเธอ เขาเพียงแต่กระซิบเบาๆ แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายอันตราย!
" มะหมายความว่าไง! พรุ่งนี้หนูยังต้องเรียนนะ! ปล่อยฉันกลับบ้านเถอะ " เธอก้มหน้าพูดกับเขา นัยส์ตาสองข้างแดงก่ำจนเกือบเหมือนคนร้องไห้ แต่ทว่าเธอยังกลั้นมันไว้ได้อยู่
" หืมม...! นี่มึงยังเรียนอยู่เหรอ " รามสูรรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่พึ่งได้ยิน
ตัวกับนมมึงนี่โตเกินวัยไปหน่อยนะ!
" ใช่ หนูพึ่งเรียนอยู่ปีหนึ่งเอง "
ไม่แน่นะไอ้โหดนี่อาจจะปล่อยเราไปก็ได้ มันอาจจะยังพอมีศีลธรรมอยู่บ้าง เธอเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง
" เธอยังเด็กอยู่เลยนะครับ " เธียร์ทักท้วงทันทีเพราะแน่นอนว่าเขาย่อมจะรู้วิสัยของรามสูรเป็นอย่างดี!
" กุไม่สน! มึงรีบจัดการให้ระยำนั่นซะ...!! " รามสูรหันไปสั่งมือขวาของเขาด้วยแววตาเยือกเย็นเหมือนเช่นทุกครั้งแต่คราวนี้แววตาของเขากลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวด
" มึงมันสมควรตายแล้ว! " รามสูรหันไปพูดกับคนที่นอนแน่นิ่ง ตอนนี้ทั้งตัวของเขามีแต่บาดแผลฉกรรจ์และเลือดสีแดงสดที่ค่อยๆ ไหลออกจนแทบจะหมดตัว
" ม่ายย!! ปล่อยหนูนะ! หนูจะกลับบ้าน! ปล่อยสิโว๊ยยย!!! "
รามสูรไม่ฟังคำค้านใดๆ จากเธอ ถึงแม้มือเล็กจะกำลังฟาดฟันลงไปที่แผ่นหลังของเขาอย่างไม่ลดละ!
คนอย่างกุ อยากได้ก็ต้องได้ อยากเอาก็ต้องได้เอา! มึงเป็นคนเดินเข้ามาหากุเองนะ!
รามสูรจับเธอแบกขึ้นบ่าก่อนจะเดินไปขึ้นรถคันหรูที่มีคนรอเปิดประตูรถให้ มือหนาซัดเข้าไปที่บริเวณท้องของเธอทันที
" ถ้าขืนมึงยังแหกปากอยู่อีก! กุจะเอามึงบนรถนี่แหละ!! " นิ้วมือหยาบกร้านค่อยๆ ไล่เกลี่ยไปตามขาเรียวเล็กด้วยสีหน้าของคนที่เริ่มจะมีอารมณ์ เธอพยายามดิ้นอย่างสุดชีวิตแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะสองมือสองเท้าของเธอถูกเชือกมัดไว้ ซ้ำร้ายรามสูรยังออกแรงบีบแขนเธอไว้จนเธอรู้สึกร้าวไปทั้งตัว
ไอ้นักเลงหัวไม้! ฉันจำแกได้แล้ว!
" ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ! " น้ำเสียงสั่นเครือบอกกับคนตรงหน้าน้ำตาที่สู้อุตส่ากลั้นเอาไว้ ค่อยๆ ไหลรื้นลงอาบสองแก้ม รามสูรมองดูหญิงสาวอย่างนึกสมเพสตอนนี้เธอนอนกุมท้องด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังทรมารแต่เขากลับไม่ได้รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อยสำหรับรามสูรแล้ว...พวกผู้หญิงจะใช้น้ำตาได้ผลแค่กับผู้ชายโง่ๆ เท่านั้นแหละ!
" น้ำตามึงไม่ช่วยอะไรหรอก! "
โอ๊ยยย!
ส่งเสียงร้องก่อนจะหมดสติไปในที่สุด
เธียร์...ยืนมองการกระทำของรามสูรแค่เพียงเงียบๆ เขาเห็นรามสูรทำร้ายร่างกายผู้หญิงจนชินชา...
" ไปบ่อนใช่มั้ยครับ " ปกติรามสูรจะพาผู้หญิงไปทำเรื่องอย่างว่าที่บ่อนของเขาทุกครั้ง ที่นั่นมีห้องส่วนตัวที่ดีพอจะให้ทำกิจกรรมเร่าร้อนบนเตียงได้อย่างเต็มที่
" กลับคอนโด " รามสูรตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เธียร์มองรามสูรผ่านกระจกส่องหลังรถอย่างแปลกใจ
- ผู้เขียน
