พันธนาการรักร้าย

ดั่งหนูเดินไปติดกับดัก2

"ไปต่อกับกุมั้ย กุจะทำให้มึงมีความสุขเอง" เขาก้มลงกระซิบที่ใบหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่า สายตากวาดมองเรือนร่างตรงหน้าอย่างไม่วางตา เขายอมรับว่าเขาเองพอใจในตัวเธอไม่น้อย

เมื่อเธอได้ยินคำพูดฉาบฉวย เธอก็เริ่มจะไม่มีสติขึ้นมาบ้างแต่คงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ไม่คุ้นเคยมันเลยทำให้เรี่ยวแรงลดน้อยถอยลงอย่างเห็นได้ชัด มือเล็กปัดป่ายร่างใหญ่เพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว

จอมพลยิ้มออกมาอย่างพอใจ

ด้วยหน้าตาและฐานะอย่างเขา หากเอ่ยปากกับผู้หญิงคนไหน ไม่เคยโดนปฏิเสธแม้แต่สักครั้งเดียว

แต่ไม่ทันที่เสืออย่างเขาจะได้จัดการกับกวางน้อย สูทราคาแพงที่สวมทับเสื้อเชิ้ตแบรน์ดังก็เปรอะเปื้อนไปด้วยเหล้ารสหรูที่คุ้นเคยแถมมาพร้อมกับไส้กรอก เฟรนฟรายด์และไก่ทอดในสภาพที่ผ่านการกลืนกินมาแล้ว

" โธ่เว้ย! " จอมพลผลักหญิงสาวออกอย่างหมดอารมณ์ ก่อนนะเดินจากไปในทันที

เช้าวันต่อมา...

ขนมตื่นมาเพราะเสียงรบกวนจากมือถือ เบอร์ที่โชว์ตรงหน้าจอสร้างความแปลกใจให้เจ้าของเครื่องไม่น้อย

" ค่าาา " เธอกรอกเสียงลงไปอย่างไม่สบอารมณ์ที่ปลายสายโทรมาแต่เช้าตรู่แบบนี้

" มึงรีบตื่นแล้วมารับผิดชอบเรื่องเมื่อคืนเดี๋ยวนี้! " น้ำเสียงที่ไม่คุ้นเคยนี้ทำเอาเธอเริ่มจะหงุดหงิด

โรคจิตที่ไหนนะโทรมากวนแต่เช้าเลย

" เป็นใครถึงมาสั่ง! " เธอตอบออกไปแบบคนที่โมโห

" กุ...จอมพล! " เจ้าของชื่อนี้ทำให้เธอต้องลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความแปลกใจอีกครั้ง

" คะ?...คุณเองเหรอ! "

ใช่...เมื่อคืนนี้เหมือนเธอจะจำอะไรลางๆได้บ้างแล้ว

" กุให้เวลามึงครึ่งชั่วโมงแล้วกุจะส่งคนไปรับ! อย่าปล่อยให้กุรอนานล่ะ! " จอมพลกดวางสายโดยไม่รอฟังคำตอบ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

จอมพลส่งคนไปรับเธอจากบ้านของไข่หวานมายังร้านอาหารร้านหนึ่ง

" นั่งสิ! " เสียงใหญ่เอ่ยขึ้นทันที่ที่เห็นว่าอีกคนยังยืนอยู่

ปกติหากเธอเรีนกผู้หญิงให้ออกมา จะต้องรีบปรี้เขามาหาเขาสิ ไม่ใช่มายืนเก้ๆกังๆอยู่แบบนี้

" หนูขอโทษเสี่ยด้วยนะคะที่เมื่อคืนทำเรื่องน่าเกลียดแบบนั้น " เธอนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขา เธอนั่งก้มหน้าอย่างคนสำนึกผิดที่กล้าอ้วกใส่คนอย่างจอมพล เธอได้ยินมาว่าเขาเป็นคนที่มีอิทธิพลคนนึงและที่เธอมาวันนี้ก็เพื่อจะมาขอโทษ เสร็จแล้วก็จะรีบกลับ

" กุไม่ได้เรียกมึงมาด้วยเรื่องนั้น! " น้ำเสียงราบเรียบที่พูดออกมาโดยที่สายตายังคงจดจ้องอยู่กับสิ่งของในมือ

" ถ้าเป็นเรื่องข้อเสนอนั้น! หนูขอปฏิเสธค่ะ! " เธอลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเตรียมจะเดินออกไป

ไอ้เสี่ยนี่ท่าจะบ้าจริงๆ! ไม่มีที่ให้ลงแล้วรึไงนะ!

" แล้วถ้าเป็นเรื่องของพ่อมึงล่ะ! " เขาวางรูปในมือลงที่โต๊ะ เธอมองดูมันแบบอึ้งๆ

มันเป็นรูปของชายหญิงคู่นึงที่ดูเหมือนจะสนิทสนมกันไม่น้อยและผู้ชายในรูปไม่ใช่ใครอื่นใดแต่เป็นพ่อของเธอเองส่วนอีกคนก็คือคนที่อยู่กับพ่อเธอวันนั้น ในสมองเธอเต็มไปด้วยคำถามมากมายสองมือเรียวเล็กกุมเข้าหากันด้วยอาการสั่นอย่างเห็นได้ชัด

" กุรู้เรื่องของพ่อมึงทุกอย่าง! "เมื่อจอมพลเห็นว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดไว้ เขาก็เริ่มจุดไฟ

“พ่อมึงกับผู้หญิงคนนี้เป็นชู้กันมาเป็นปีแล้ว! แต่แอบๆคบ! กุสามารถทำให้พ่อมึงออกมาจากชีวิตผู้หญิงที่มีครอบครัวคนนั้นได้นะ!” จอมพลเจ้าเล่ห์อ่านทางเด็กสาวออกทุกอย่าง เพราะทีแรกเขานึกสนในตัวเธอจึงให้คนไปสืบประวัติเธอมาจนได้รู้ว่าเธอเป็นลูกเต้าเหล่าใคร เขาจึงคิดแผนการร้ายนี้ขึ้นมาเพราะเขารู้จักผู้หญิงในรูปที่กล่าวอ้างเป็นอย่างดี ~

" อะไรนะ! ผู้หญิงคนนั้นมีครอบครัวเหรอคะ " เธอไม่อยากเชื่อว่าพ่อที่เธอเคารพรักและดูรักลูกและภรรยาจะเข้าไปทำลายครอบครัวของคนอื่น

" ไม่จริงพ่อหนูไม่ใช่คนแบบนั้น " เธอเม้มปากพูดด้วยความรู้สึกเจ็บปวดแม้ภาพที่เห็นมันจะฟ้องว่าเป็นเรื่องจริงไปเกือบครึ่ง แต่ลึกๆเธอก็ยังอยากเชื่อในตัวเจนภพอยู่

" กุจะโกหกทำไมโกหกมึงไปแล้วกุจะได้อะไร " เธอเริ่มคิดตามที่จอมพลพูด

นั่นสินะ ไอ้เสี่ยนี่จะกุเรื่องมาโกหกเราทำไม แต่จู่ๆทำไมถึงเข้ามายุ่งเรื่องภายในครอบครัวฉันล่ะ ทั้งที่พึ่งรู้จักและคุยกันแค่ไม่กี่คำเอง

" แล้วเสี่ยต้องการอะไรคะ! " เธออยากให้จอมพลรีบเข้าประเด็นมากกว่าเพราะคนอย่างเขาไม่มีทางช่วยใครโดยไม่หวังอะไรแลกเปลี่ยนแน่นอน

" กุสามารถทำให้พ่อมึงเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ได้! ขอแค่มึงยอมทำเรื่องนึงให้กุ! " มันเป็นอย่างที่เธอคิดไว้จริงๆ เสี่ยเจ้าเล่ห์นี่คงไม่ได้จะให้ฉันไปค้าปเวณีหรอกนะ

" เสี่ยจะให้หนูไปทำอะไรคะ " เธอพยายามใจดีสู้เสือ

" ไม่ยากหรอก! แค่มึงไปสถานที่นึงแล้วถ่ายรูปคนในนั้นมาให้กุก็พอ! " เสี่ยจอมพลยื่นข้อเสนอนี้ด้วยท่าทีสบายๆราวกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายๆ ถึงแม้ในใจเธอคิดระแวงเขาแต่เธอก็อยากจะลองเสี่ยงดูสักครั้ง ถ้ามันจะทำให้พ่อเธอเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นได้จริงๆ

หนูจะไม่ยอมให้พ่อทำเรื่องที่ผิดกับแม่และครอบครัวนั้นเด็ดขาด!

" ตกลงค่ะ! ที่ไหน เมื่อไหร่ เสี่ยบอกหนูมาได้เลย " เธอจ้องหน้าเสี่ยอย่างเอาจริงเอาจัง จอมพลยิ้มออกมาอย่างพอใจ

" แล้วกุจะโทรไปบอกอีกที! "

หลังจากวันนั้นผ่านไปสองวัน จอมพลก็ติดต่อกลับมาหาเธอตามที่บอก เขาสั่งให้คนไปรับเธอที่ห้างแห่งนึงแล้วคนของจอมพลก็ขับรถพาเธอมาทิ้งไว้ที่ซอยๆหนึ่ง ก่อนจะปล่อยให้เธอลงแล้วบอกแค่เพียงว่าภาพของคนที่เธอต้องไปถ่ายมาอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง หลังสุดท้าย ท้ายซอย

ระวังตัวด้วยล่ะ!

นี่คือประโยคสนทนาสุดท้ายของชายชุดดำที่มาส่งเธอ

ระวังตัวทำไมอ่ะ อย่าบอกว่าบ้านหลังนั้นมีหมาบ้าอยู่นะเฟ้ย! หึ...! อิขนมไม่กลัวหมาหรอกย่ะ ดุกว่าหมาก็เจอมาแล้ว