พันธนาการรักร้าย

ของเล่นชิ้นใหม่

เวลา 08:00 น.

" อื้มมม! อากาศสดชื่นจัง! " ร่างบางในชุดลำลองพอดีตัวเหยียดแขนออกจนสุดพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อรับเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด

ที่นี่มีแต่ภูเขา ใบไม้และใบหญ้าเขียวขจี

" ในที่สุดก็มาถึงสักที " รอยยิ้มสดใสที่ถูกถ่ายทอดผ่านใบหน้าของคนที่เวลานี้ต้องการกอบโกยความสุขให้มากที่สุด เธอจะได้ช่วยสังคม ช่วยคนยากไร้ด้วยสองมือเล็กๆ อย่างที่เคยตั้งใจไว้สักที

แชะ! แชะ! แชะ!

ปุ่มกดถ่ายรูปของสมาร์ทโฟนรุ่นหนึ่งทำงานอย่างต่อเนื่อง มุมตรง หันข้าง ยิ้มนิด แก้มป่อง เธอจัดไปทุกท่าที่คิดว่าเป็นมุมสวยของตัวเอง

" ส่งให้แม่ดูดีกว่า... "เด็กสาวเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าผู้เป็นแม่ก่อนจะกดส่งภาพที่คัดแล้วคัดอีกไปให้วัลภาพร้อมกับข้อความอ้อนๆแบบที่ชอบทำ

? รักแม่นะ ไว้งานอาสาเสร็จเมื่อไหร่หนูจะรีบกลับไปกินข้าวขาหมูแสนอร่อยของเจ้ภาทันทีเลย

เด็กสาวไม่ลืมที่จะกดสติ๊กเกอร์รูปพุงกางแนบไปด้วย พอตัดส่งข้อความเรียบร้อยเจ้าตัวก็ตั้งใจว่าจะถ่ายภาพวิวที่สวยๆต่ออีกสักหน่อยระหว่างที่รอเพื่อนรักอย่างไข่หวานไปห้องน้ำใกล้ๆ

" คนึงนิจได้เวลารวมแล้วนะ ทำไมยังมัวแต่ถ่ายรูปเล่น "

" ค่าา อาจารย์ " พอได้ยินน้ำเสียงเข้มของอาจารย์ที่ปรึกษาตะโกนเรียกมาแต่ไกล หญิงสาวก็รีบยัดเจ้าสมาร์ทโฟนลงไปในกระเป๋าแฟชั่นแล้วเตรียมจะเดินตามคุณครูหนุ่มไปปฏิบัติภารกิจต่อตามตารางที่วางเอาไว้แต่ทว่า...

" อื้อออ!! " จากเสียงหวานกลายเป็นเสียงอู้อี้ที่ดังออกมาจากในลำคอแทน ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างด้วยความตกใจที่เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด ร่างเล็กพยายามดิ้นจนสุดแรงเกิดเพื่อหนีจากมือหนาใหญ่ที่ช้อนร่างเธอขึ้นพาดบ่าได้อย่างว่าง่าย

ปล่อยนะ!! คุณเป็นใครมาจับหนูทำไม!!

เธอทำได้เพียงเปล่งเสียงอู้อี้ออกมาเท่านั้นเรียวแขนเล็กๆพยายามฟาดไปยังบ่าแกร่งของอีกฝ่ายแต่แล้วแรงขัดขืนทั้งหมดก็ค่อยๆอ่อนลงและหมดสติไปในที่สุดเมื่อมีผ้าผืนบางสัมผัสเข้าไปที่ปลายจมูก

" เรียบร้อยครับเสี่ย " น้ำเสียงเข้มของชายร่างสูงใหญ่ที่ชื่อ "เขื่อน" โทรรายงานผู้เป็นนายทันทีที่เป้าหมายในครั้งนี้ถูกนำตัวขึ้นรถหรูแล้วกำลังแล่นไปยังที่หมาย

ณ บ้านพักตากอากาศหลังหนึ่งในจังหวัดเชียงราย พื้นที่แถบนี้กว่าร้อยไร่เป็นพื้นที่ส่วนบุคคลของตระกูลอดิศวรวรารังสรรค์ ในห้องขนาดกว้าง ถูกตกแต่งแต่งด้วยโทนสีเทาหม่นค่อนไปทางมืดมัวจนบ่งบอกได้ถึงรสนิยมและวิสัยของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี โชคดีที่มีเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงหลายตัวมาช่วยเพิ่มสีสันไม่ให้ห้องนี้ดูอึม

ครึมเกินไป หลังจากที่เด็กสาวถูกพาตัวมาถึง "เขื่อน" ก็พาเธอเข้ามาในห้องนี้ เธอสลบไปนานกว่าหนึ่งชั่วโมง ร่างบางนอนอยู่กับพื้นพรมสีแดงสด ในขณะที่ทุกคนคิดว่าเธอยังสลบไสลแต่ที่ไหนได้

" ไม่ต้องห่วง! กุจะดูแลลูกสาวมึงเป็นอย่างดี! " บทสนทนาเมื่อสักครู่ทำให้เด็กสาวที่แกล้งไม่ได้สติต้องเงี่ยหูฟังเมื่อได้ยินประโยคที่คิดว่าอาจจะเกี่ยวกับตัวเอง หลังจากที่รามสูรคุยธุระเสร็จแล้วเขาก็จุดบุหรี่ขึ้นสูบด้วยท่าทีที่สบายใจ

" มันยอมเหรอครับเสี่ย " เธียร์เอ่ยถามในขณะที่สายตาของรามสูรจ้องมองไปยังร่างบางที่ยังนอนแน่นิ่งความจริงเขาก็นึกเห็นใจเธอที่ต้องมาตกมาเป็นแพะรับบาปในเกมส์นี้

" ไม่ยอมแล้วมันจะทำอะไรได้ในเมื่อมันไม่มีสิทธิ์จะต่อรอง "

รามสูรยกยิ้มให้กับชัยชนะก้าวแรกของตนเขาดับมวนบุหรี่ด้วยเท้าข้างหนึ่งในขณะที่กำลังคิดว่าบุหรี่มวนนั้นก็เปรียบเหมือนคนที่เขาอยากจะล้อเล่นกับชีวิต ที่ผ่านมาผู้หญิงที่ต้องตกเป็นที่ระบายอารมณ์ของรามสูรมีมากมายนับไม่ถ้วน เพียงแต่ว่ากับเด็กสาวที่นอนอยู่ตรงหน้าเขาเวลานี้มันคือของเล่นชิ้นเยี่ยมที่อาจจะทำให้เขาได้ทุกอย่างกลับคืนมา

" มึงออกไปได้แล้วกุต้องระบายน้ำสักหน่อย " รามสูรแสยะยิ้มออกมาเมื่อบุหรี่มวนสุดท้ายดับลงพร้อมกับไวน์รสชาติดีที่หมดขวดเช่นกันตอนนี้ถึงเวลาที่เขาจะต้องจัดการกับของเล่นชิ้นใหม่

" เสี่ยบอกว่าจะไม่ทำอะไรเด็กนั่นไม่ใช่เหรอครับ " เธียร์ทักท้วงขึ้นทันทีที่รู้ว่ารามสูรกำลังจะทำอะไร

รามสูรบอกกับเจนภพว่าตนเพียงแค่อยากได้เด็กสาวมาเป็นเครื่องต่อรองเรื่องมรดกที่จะถูกแบ่งสรรปันส่วนในเร็วๆนี้เท่านั้น เจนภพคือตัวแปรที่จะทำให้ทุกอย่างตกเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

"หึ! กุดูเป็นคนดีขนาดนั้นเลยเหรอวะ " พอน้ำเสียงแค่นหัวเราะเงียบลงสายตาที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์เพทุบายของผู้เป็นนายทำให้เธียร์เริ่มรู้ถึงชะตากรรมของอีกฝ่าย เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะตักเตือนหรือขัดคำสั่งได้

" มึงเตรียมน้ำไว้แล้วใช่มั้ย " รามสูรลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วแบกร่างบางของเด็กสาวพาดบ่า เท้าข้างหนึ่งถีบประตูห้องน้ำเข้าไปก่อนจะโยนเจ้าของร่างบางลงไปในอ่างกุซชี่ขนาดใหญ่

ตู้มมม!!!

โอ๊ยยยย ไอ้บ้า!!!

หญิงสาวร้องออกมาด้วยความเจ็บในตอนที่ตัวเองกระแทกกับพื้นอ่าง น้ำเย็นเฉียบไหลนองกระจัดกระจายเต็มพื้นกระเบื้อง รามสูรจ้องไปยังหญิงสาวด้วยความสะใจ

คะ...แค่กกกๆๆ หญิงสาวลืมตาโผลงขึ้นมาทันทีด้วยอาการที่สำลักน้ำ

" มึงรู้สึกตัวแต่แกล้งหลับงั้นเหรอ! นังตัวดี! " น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นพร้อมกับแสยะยิ้ม

เป็นเขาจริงๆด้วย ไอ้นักเลงหัวไม้คนนั้น

แต่ทำไมถึงจับฉันมาอีกล่ะแล้วเมื่อกี้เขาตกลงอะไรกับพ่อกันแน่นะ

เวลานี้หญิงสาวรู้สึกสับสนไปหมด พ่อของเธอมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้

" จะทะ...ทำอะไรคะ! " หญิงสาวถอยกรูเข้าชิดติดขอบอ่างอีกฝั่งเมื่อเห็นว่าเจ้าของร่างสูงที่เธอจำหน้าค่าตาได้นั้นเริ่มจะเปลื้องเสื้อผ้าออกทีละชิ้นอย่างไม่สะทกสะท้านต่อสายตาตนเอง ดวงตาเรียวรีพยายามมองหาวัตถุหรือของแข็งอะไรสักอย่างเพราะเธอต้องการจะใช้ประโยชน์จากมัน รามสูรยกยิ้มด้วยความพอใจเมื่อได้เห็นท่าทีรนรานของคนที่ไม่มีทางหนีรอด เขาชอบ...เวลาที่ผู้หญิงหวาดกลัวเช่นนี้

หลังจากโยนเสื้อผ้าออกไปไกลรามสูรก็สาวเท้าเข้าไปประชิดตัวหญิงสาวด้วยความหื่นกระหาย ร่างกายที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดีมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่ปกปิดอาวุธขนาดใหญ่ของเขา ส่งผลให้อีกฝ่ายถึงกับรีบหลับตาลงอย่างไว

"อย่าเข้ามานะไอ้โรคจิต!"

"ลองเอาโรคจิตเป็นผัวหน่อยเป็นไง!"