ย้อนเวลามาเลี้ยงเจ้าก้อนซาลาเปาแฝด

บ้านโจว

หลี่หลินพาเด็กๆเดินกลับมาที่บ้านของตนเอง จากนั้นเธอก็เอารถเข็นคันเล็กออกมาจากในมิติ

เธอเอาข้าวขาวใส่ตะกร้าประมาณ 6 ชั่ง หมูฝอย หมูแผ่น หมูแดดเดียวอีก 4 ห่อใหญ่

นมผง 2 กระป๋อง ใบชา 1 ห่อ เทใส่กระปุกที่มีฝาปิดเป็นอย่างดี กาแฟสำเร็จรูปและโอวัลตินสำเร็จรูปเธอเทใส่กระปุกไปอย่างละ 1 กระปุกใหญ่เพื่อไม่ให้เห็นฉลาก ของโลกอนาคต ลี่หลินเอาตะกร้าวางบนรถเข็นและใส่อาหารทั้งหมดเข้าไปในตะกร้าจากนั้นก็เอาผ้ามัดปิดทับไว้เพื่อไม่ให้ใครมองเห็นอาหารเหล่านั้น จากนั้นเธอก็อุ้มเด็กๆขึ้นไปนั่งบนรถเข็นและเอาร่มให้ลูกกาง กันไม่ให้หิมะโดนตัวเด็กๆ เธอปิดล็อคบ้านเช็คความเรียบร้อยก่อนจะพาเด็กๆเข็นรถไปที่ท้ายหมู่บ้านเพื่อกลับบ้านโจวบ้านเดิมของเธอ

"นั่งดีๆนะลูก..พร้อมกันรึยังเด็กๆ"

"พร้อมแย้วค้าา//พร้อมแล้วครับ"

"งั้นไปกันเลย" พูดจบเธอก็พาลูกๆเดินไปเรื่อยๆ ตามถนนสายรองริมหมู่บ้านจึงทำให้มองเห็นภูเขาที่มีหิมะปกคลุมซับซ้อนกันหลายลูกถือเป็นภาพที่งดงามไม่น้อย

"ว้าววว..จ๋วยจัง..เกอเก้อว่ามะ?"เหยาเหยาน้อยอดใจไม่ไหวหันไปถามพี่ชาย

"อืมม..จ๋วย..เหยาเอ๋อร์ชอบหย๋อ"

"ช่ายค่า..หยาวหยาวชอบ..โตมาเกอเก้อต้องพาหยาวหยาวเที่ยวนะ"

"ได้เลย..เกอเก้อสังญาจะพาน้อนเที่ยว"

"หยาวหยาวรักเกอเก้อที่สุด"

"เด็กดี" เฟยหลิงเอามือน้อยๆลูบหัวน้องสาวที่อายุห่างกันเพียงไม่กี่นาที

ลี่หลินเข็นรถไปฟังที่ลูกของเธอคุยกันไปพลางๆเธอรู้สึกภูมิใจไม่น้อยที่พี่น้องรักกันขนาดนี้ไม่นานรถเข็นก็มาจอดที่หน้าบ้านโจว

"พ่อ แม่ พี่ใหญ่ พี่รอง..มีใครอยู่ไหมจ๊ะ..เปิดประตูให้หน่อยจ้า"ลี่หลินตะโกนเรียกคนในบ้าน

"ยุงใหญ่..ยุงยอง..หยาวหยาวมาแย้วจ้าาา" เพียงแค่สิ้นเสียงเหยาๆลี่หยางกับลี่หมิงก็รีบวิ่งออกมาเปิดประตูทันที

"มาแล้ว..มาแล้วเสียงเด็กที่ไหนมาเรียกหาลุงใหญ่กับลุงรอง" เสียงลุงใหญ่รีบเย้าแหย่หลาน

"ลี่หลินน้องพาเด็กๆฝ่าหิมะมาทำไม..เข้ามาในบ้านก่อนข้างนอกมันหนาว"ลุงรองของเด็กๆรีบมาช่วยน้องสาวเข็นรถทันที

"ไปน้องเล็กเข้าบ้านเด็กๆด้วย..เอาอะไรมาเยอะแยะมาตัวเปล่าก็ได้ไม่เห็นต้องสิ้นเปลืองเลย"

"ไม่มีอะไรสิ้นเปลืองหรอกพี่เสื้อพวกนี้ฉันถักขึ้นเองไม่ได้ไปซื้อมาใหม่" ลี่หลินรีบตอบพี่ชายกล้วพี่ชายจะบ่นยาว

"ไหนๆเด็กๆ..โอ้ได้เสื้อใหม่มาให้ตากอดหน่อยซิ..หนาวหรือเปล่ากว่าจะมาถึงบ้านตา" พ่อโจวรีบเดินมาอุ้มหลานทันที

"หนาวมากเยยจ้ะตาต๋า..แต่หยาวอยากมาหยาวคิดตึ๋งตาต๋ากับยายต๋านะจ๊ะ" เหยาน้อยรีบออดอ้อนเอาใจตาจ๋า

" เกอก็คิดตึ๋งตาต๋ากับยายต๋าเหมืองกังค้าบ แต่บ้างเยาอยู่ไกลต้องยอแม่ต๋าพามา"

"งั้นเอาไว้ตากับยายจะไปหาหลานๆบ่อยๆดีไหมดีไหมจ๊ะ" แม่โจวรีบเอ่ยถามเด็กๆด้วยความเอ็นดู

"ดีค้าบ//ดีค้าา"

" มีอะไรหรือเปล่าลูกทำไมถึงได้ผ่าหิมะมาแบบนี้..เดือดร้อนอะไรหรือเปล่า"แม่โจ้เลยถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วง ส่วนเด็กๆพ่อโจวอุ้มไปเล่นบนเตียงเตาเพราะกลัวหลานๆไม่สบาย

"นั่นสิ..น้องเป็นอะไรบอกพี่กับพี่ใหญ่ได้นะ" พี่ชายคนรองรีบเลยถามน้องสาวด้วยความเป็นห่วง "

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่..พอดีฉันถักเสื้อผ้าให้ทุกคนก็เลยเอามาให้..แล้วก็แบ่งของกินมาให้นิดหน่อย"

"พี่รองไปต้มน้ำให้หน่อยฉันจะสอนวิธีกินโอวัลตินกับกาแฟ.." จากนั้นไม่นานพี่รองก็ยกหม้อน้ำร้อนเข้ามา ลี่หลินจึงเดินไปหยิบแก้วน้ำและช้อนมาชงให้ทุกคนดู

"มันเป็นแบบสำเร็จรูปแต่เราต้องต้มน้ำให้ร้อนและตักใส่แก้วประมาณนี้นะคะ..ถ้าน้ำน้อยจะหวานไป..น้ำมากเกินก็ไม่อร่อย..จากนั้นเติมผงโอวันตินหรือกาแฟประมาณ 2 ช้อน..เสร็จแล้วคนให้ละลายแล้วก็ดื่มได้เลยค่ะ"

"อ้อ..ฉันลืมของไว้ที่รถเข็นเดี๋ยวมานะคะ" เธอทำเหมือนออกมาเอาของข้างนอกอีกรอบนึงแต่จริงๆแล้วเธอหยิบซาลาเปาเนื้อร้อนๆออกมาจากในมิติ เพื่อมาให้ทุกคนที่บ้านได้กินของอร่อยๆ

"นี่ซาลาเปาพ่อกับแม่มากินก่อนฉันเพิ่งทำมาร้อนๆอร่อยนะจ๊ะ" เด็กน้อย 2 คนได้แต่มองหน้ากันไม่พูดอะไร เพียงแค่คิดในใจว่าแม่ของเขาคงแสดงมายากลเอาซาลาเปาออกมาอีกแล้ว

"โอ้โหของกินเยอะแยะไปหมดไม่สิ้นเปลืองหรอลูกใช้เงินประหยัดประหยัดหน่อยหลานแม่กำลังจะโตเก็บเงินไว้ให้หลานเถอะพวกแม่กินอะไรก็ได้ "

"อะไรก็ได้ไม่ได้นะแม่..แม่ต้องกินดีอยู่ดี..ต่อไปนี้ฉันจะดูแลแม่ให้มากกว่านี้..แม่จะได้อยู่กับหลานๆไปนานๆ"

"ได้ๆ..เเม่เชื่อลูก..แล้วเรื่องเฟยฉีจะเอายังไง..ลูกจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปหรอ..ถ้ามันลำบากก็กลับมาอยู่บ้านเรานะลูก..ทำอะไรอย่าลืมว่าลูกยังมีครอบครัวเราอยู่..ลูกไม่ได้โดดเดี่ยวหรือตัวคนเดียวนะ"

แม่โจวเดิมทีไม่เคยเอ่ยถามเรื่องนี้กับลูกสาวเพราะรู้ว่าลูกรักเฟยฉีมาก แต่การกลับมาครั้งนี้มีบางอย่างที่แตกต่างออกไป แววตาของลี่หลินดูเปลี่ยนไปมากดูเด็ดเดี่ยวและไม่กลัวใครแม่โจวจึงลองเอ่ยปากหยั่งเชิงดู

"อยู่กันครบก็ดีแล้วค่ะฉันมีเรื่องอยากปรึกษา..พี่ใหญ่พี่รองฉันมีสหายทางใต้คนนึงที่สามารถหาของทุกอย่างมาขายได้โดยที่เราไม่ต้องลงทุน..เราแค่เอาของกับเค้ามาขายต้นทุนคืนให้เค้า..กำไรส่วนต่างเท่าไหร่เป็นของเราทั้งหมด..พี่พอจะมีแหล่งปล่อยของพวกนี้ไหมจ๊ะ" ลี่หยางกับลี่หมิงตกใจไม่น้อยแต่ก็ไม่ปฎิเสธน้องสาว

"ก็พอจะมีอยู่แต่มันอันตรายนะ..น้องจะทำได้หรอ.." ลี่หยางเอ่ยถามน้องสาวด้วยความเป็นห่วง

"ต้องได้สิพี่..ฉันอยากเป็นหลักที่มั่นคงให้ลูกๆของฉัน..อย่างที่รู้พี่เฟยฉีเค้าไม่เคยติดต่อฉันมาเลยฉันไม่อยากหวังลมๆแล้งๆ..ฉันอยากปูทางสร้างรากฐานให้กับลูกทั้งสอง..เผื่อวันไหนฉันต้องหย่ากับเค้าเราสามแม่ลูกจะได้ไม่ลำบาก"

เมื่อทุกคนได้ยินลี่หลินพูดแบบนั้นต่างก็ดีใจไม่น้อยที่ลี่หลินทำใจได้เเละเข้มแข็งขึ้นแล้ว

"ดี..ดีมาก..จากนี้ถ้าน้องจะทำอะไรพี่ใหญ่จะช่วยทุกอย่าง..ว่าแต่สหายของน้องเค้ามีสินค้าอะไรบ้างแล้วเค้าส่งให้เราราคาเท่าไหร่" พี่ใหญ่ลี่หยางรีบถามถึงสินค้าทันที

"มีทุกอย่างจ้ะ เนื้อวัว เนื้อหมู ไก่ ปลา กุ้ง อาหารทะเล หม้อ กระทะ เครื่องนุ่งห่ม ที่นอน หมอน มุ้ง เค้าจะมาวันเสาร์-อาทิตย์ เดือนนึงมา 4 ครั้งจ้ะ"

"แต่ช่วงนี้หนาวเกินไปกว่าหิมะจะหมดก็เดือนกว่า..รอช่วงนั้นเราค่อยไปนะน้องเล็ก"

"ได้จ้ะ..ถ้าเค้ามารอบหน้าฉันจะขอใบรายการเค้าไว้ว่าราคาส่งมีอะไรเท่าไหร่บ้าง..เราจะได้รู้ว่าต้องขายเท่าไหร่..พี่ๆพอจะจำได้ไหมจะว่าพวกเนื้อหมูเค้าขายกันชั่งละเท่าไหร่"

"จำได้ๆ..เดี๋ยวพี่หากระดาษกับปากกามาจดให้นะ" จากนั้นลี่หยางกับลี่หมิงก็จดราคาของต่างๆที่ตัวเองจำได้ให้หน้องสาว

"งั้นวันนี้ฉันกับเด็กๆกลับกันก่อนนะจ๊ะ..เดี๋ยวจะมืดค่ำซะก่อน"

"ตาต๋า..ยายต๋า..ยุงใหญ่..ยุงยอง..หนูกลับก่องนะซาหวัดดีค่าค้า//ซาหวัดดีค้าบ"

"จ้าๆ..แล้วมาหาตากับยายอีกนะเด็กๆ..เดินระวังด้วยนะลูกหิมะมันเยอะ

"จ้ะแม่"