ย้อนเวลามาเลี้ยงเจ้าก้อนซาลาเปาแฝด

จางเฟยฉี มีคนรักที่คบหาดูใจกันอยู่แล้ว เธอชื่อ กุ้ยซูเจียว นานวันเข้าซูเจียวก็เริ่มเปลี่ยนไป ด้วยนิสัยทะเยอทะยานอยากสบายและหลุดพ้นจากความลำบากที่พบเจออยู่โดยไม่สนใจวิธีการ เธอได้หอบผ้าหนีตามพ่อค้าที่มาติดพันเธออยู่ โดยไม่บอกลาเฟยฉีซักคำ ชาวบ้านต่างนินทา จนสนุกปากสุดท้ายเรื่องก็มาถึงหูเฟยฉี ทันทีที่ได้ยินเฟยฉีถึงกับหมดเรี่ยวแรงทำอะไรไม่ถูก วันแล้ววันเล่าเฟยฉีก็ได้แต่วิ่งตามหาคนรักตามที่ต่างๆที่เคยไปด้วยกันจนไม่เป็นอันทำงาน ในที่สุดพ่อแม่ก็ทนไม่ไหว ไม่อยากเห็นลูกชายเป็นแบบนี้อีกต่อไป จึงส่งแม่สื่อไปทาบทาม ลูกสาวบ้านโจว หรือโจวลี่หลิน ลี่หลินแอบรักเฟยฉีมานาน แต่อีกฝ่ายมีคนรักอยู่แล้วเธอจึง ทำได้เพียงอยู่ในที่ของเธอ แต่พอมีแม่สื่อมาทาบทามเธอจึงคิดว่าเฟยฉีคงทำใจได้แล้ว เธอจึงได้ตอบตกลง เธอรู้อยู่เต็มอกว่าเฟยฉีไม่ได้รักเธอ เธอได้แต่หวังว่าซักวันหากมีโอกาส ได้ดูแลใกล้ชิดคงมีซักวันที่เค้าจะหันมารักเธอ แต่อนิจจาโอ้หนอความรัก คนจะรักเลวแค่ไหนเค้าก็รัก คนไม่รักทำดีให้ตายก็เป็นได้แค่เศษฝุ่น พอถึงวันแต่งงานรอยยิ้มมีให้เห็นเพียงบนใบหน้าของเจ้าสาวส่วนเจ้าบ่าวนั้นมีเพียง ใบหน้าที่อมทุกข์และเย็นชา สุดท้ายคืนนั้นเฟยฉีถูกพ่อแม่และเพื่อนๆมอมเหล้าก่อนเข้าหอ ความเมาทำให้สายตาพร่ามัวมองภรรยาหมาดๆของตัวเองเป็นคนรักเก่า เฟยฉีไม่รอช้า รีบปลดเปลื้องเสื้อผ้าเผด็จศึกลี่หลินทันที ปากก็พร่ำเรียกแต่ซูเจียว เจียวเอ๋อร์ เจียวเจียว น้องอย่าทิ้งพี่ไหนอีกนะ ทุกคำพูดของเฟยฉีเสมือนคมมีดที่กรีดแทงลงกลางใจของลี่หลิน น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลออกมาเป็นสายแต่ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น ค่ำคืนว่าเจ็บปวดแต่ตื่นเช้ามาจะเรียก ว่าฟ้าผ่าลงกลางหัวเธอก็ว่าได้ เฟยฉีพอรู้สึกตัวก็มองหาซูเจียวอดีตคนรักของตัวเองพอหาไม่เจอ ก็เอาความโกรธทั้งหมดมาลงที่ลี่หลิน ด่าเธอสาดเสียเทเสีย "เธอเอาเจียวเจียวไปไว้ที่ไหน อยากได้ฉันเป็นผัวมากรึไงถึงทำแบบนี้..ออกไป..ออกไปให้พ้น" พลั่ก เสียงเฟยฉีผลักลี่หลินจนล้ม และรีบอาบน้ำแต่งตัวเข้าตัวอำเภอเพื่อไปสมัครเป็นทหาร ตั้งแต่วันนั้นเค้าก็ไม่กลับบ้านอีกเลย จนเวลาผ่านไปสองเดือนลี่หลินก็ตั้งท้อง เธอยังพักอาศัยอยู่ที่บ้านจาง ทุกคนดีกับเธอมาก จะมีก็เพียงสะใภ้ใหญ่ที่คอยกระแนะกระแหนเย้ยหยันให้เธอเจ็บปวดอยู่เรื่อย วันเวลาล่วงเลยจนเธอคลอดลูกแฝดชายหญิง จนตอนนี้เด็กๆายุ 1 ปี 8เดือน ตลอดเวลา2ปีกว่า เฟยฉีไม่เคยกลับบ้านเลย ลูกๆก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อ มีเพียงส่งเงินมาให้ทุกเดือน เดือนละ20หยวน ซึ่งถือว่าเป็นจำนวนเงินที่มากในสมัยนั้น 10 หยวนให้เข้ากองกลางบ้านใหญ่อีก 10 หยวนให้ลูกๆ พ่อจางกับแม่จางเห็นว่ามีหลานหลายคนแล้วบ้านเริ่มแออัด จึงได้ทำทารแยกบ้านให้เฟยฉี โดยแบ่งพื้นที่ติดกันและกั้นรั้วรอบขอบชิด ช่วยกันสร้างบ้านให้สะใภ้รองและหลานแฝด แต่ไม่มีใครรู้ว่าหน้าหนาวปีนั้นลี่หลินตรอมใจจนล้มป่วยสุดท้ายเธอจึงจากไปแบบไม่ได้ร่ำลา "เฮือกก!!...ทำไมฝันเหมือนเดิมอีกแล้วเนี่ย..จะเป็นเดือนแล้วนะ..แล้วผู้หญิงในฝันก็หน้าเหมือน เราอย่างกับคนเดียวกัน..เฮ้อออ..ทำไมน่าสงสารแบบนี้นะแล้วเด็กๆอยู่กันยังไง" หลินหลิน ดีไซเนอร์สาวผู้มากความสามรถได้แต่นั่งบนพึมพำกับเหตุการณ์ที่ตนฝันถึง "นังหนู..เอ็งได้ยินที่ข้าเรียกไหม?" "เสียงใครอ่ะ..อุ้ยย..ตาเป็นใคร..ขะ..เข้ามาในห้องหนูได้ยังไง..แล้วเมื่อกี้ตาหายตัวมาหรอ" หลินหลินหันซ้ายหันขวาหาเข้าของเสียง ก่อนจะมีตาแก่ๆใส่ชุดขาวปรากฎตัวตรงหน้าเธอ "ถามเยอะจริงๆ..เอาละข้าจะตอบทีละอย่าง..ข้าเป็นเทพ..ข้าหายตัวไปได้ทุกที่นั่นแหละ" "แล้วคุณตามาหาหนูทำไมคะ" "เค้าคงรู้จักโจวลี่หลินแล้วใช่ไหม..เจ้าคือนาง..นางคือเจ้า" "หมายความว่ายังไงหรอคะคุณตา..นั่นคืออดีตของหนูหรอคะ..แล้วเด็กๆเป็นยังไงต่อคะ"