ย้อนเวลามาเลี้ยงเจ้าก้อนซาลาเปาแฝด

แม่ต๋าฟื้งแย้ว

บนเตียงเตามีร่างบางนอนหมดสติอยู่ ข้างกายของนางมีเด็กหญิงตัวเล็กวันขวบครึ่งนั่งร่ำไห้อยู่

เพราะความกลัวและความหิว ส่วนเด็กชายที่รูปร่างผอมบางไม่ต่างกันกำลังวิ่งออกไปเอาผ้าชุบน้ำ

มาเช็ดตัวให้มารดาเหมือนที่มารดาเคยทำให้ตนเวลาไม่สบาย

" ฮื้อออ..ฮื้อออ..แม่ต๋าาา..ตื่งเถอะ...ฮื้ออออ..ฮื้อออ..หยาวหยาวกลัว" จางลี่เหยาแฝดหญิงผู้น้อง

ร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความหวาดกลัว เพราะวันนี้มารดาไม่ตื่นมาคุยกับเธอและพี่ชาย

"เหยาเอ๋อร์อย่าย้อง..เดี๋ยวแม่ต๋าก็ฟื้ง..น้อนอย่ากลัว..เกอเก้ออยู่นี่..โอ๋ๆนะ" จางเฟยหลิงแฝดชาย

ผู้เป็นพี่ที่เกิดก่อนเพียงไม่กี่นาที พยายามกอดปลอบใจน้องสาวแม้ตนเองจะกลัวเหมือนกัน

"เกอเก้อ..หยาวกลัว..ฮึก..ฮึก." " ม่ายกลัวนะเหยาเอ๋อร์..เกอเก้อจะดูแลน้อนเอง"

แม้จะเป็นเพียงเด็กน้อยแต่ผู้เป็นปู่พร่ำสอนอยู่เสมอเกิดเป็นชายต้องเข้มเเข็งดูแลคนในครอบครัว

แค่ก แค่ก"อื้ออ..ปวดหัว" หลินหลินพอได้สติก็รู้สึกปวดหัวและคอแห้งคงเป็นอาการของลี่หลินสินะ

เธอลืมตาพยายามตั้งสติเพราะมีภาพความจำมากมายของลี่หลินหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอ

"แม่ต๋า..ฮื้อออ..แม่ต๋าฟื้งแล้ว..หยาวหยาวกับเกอเก้อกลัวมาก..ฮื้อออ.."เด็กน้อยทั้งสองกอดมารดาร้องไห้อย่างหนัก

"โอ๋ๆ..ไม่ร้องนะ..แม่จ๋าฟื้นแล้ว" (จากนี้จะเรียกหลินหลินว่าลี่หลินนะคะ)ลี่หลินกอดปลอบลูกๆทั้งสองอยู่นานกว่าจะหยุดร้อง

"แม่ต๋า..ม่ายเป็งแบบนี้แย้วนะ..เหยาเอ๋อร์ย้องไห้หนักมาก..เกอม่ายยู้จะปลอบน้อนยังงาย"แฝดพี่รีบบอกมารดาเค้าไม่ชอบเลยที่มารดาไม่สบาย

"ได้ๆ..ไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว..แม่จ๋าสัญญา" ลี่หลินกอดหอมลูกๆจนพอใจก่อนที่จะเอ่ยถามต่อ

"หลิงเอ๋อร์..เหยาเอ๋อร์..ลูกกินอะไรรึยัง..แม่หมดสติไปนานเท่าไหร่"

"แม่ต๋านองตั้งแต่มะวางพึ่งตื่ง..เกอกับน้อนหิวแย้วค้าบบ" พอได้ฟังดังนั้นลี่หลินก็คิดหาวิธีเอาของกินออกมาบำรุงลูกๆของเธอ

"หลิงเอ๋อร์..เหยาเอ๋อร์..ลูกอยากดูมายากลไหมจ๊ะ.."พูดจบเธอก็มองเด็กน้อยสองคนที่ทำหน้างงๆ

"มายากง..คืออาไยหย๋อแม่ต๋า" เหยาเหยาถามมารดาด้วยความสงสัยพี่ชายของเธอก็ไม่ต่างกัน

"มายากล..คือแบบนี้ไงลูก" พรึบ พรึบ เพียงเธอนึกภาพว่าอยากได้โจ๊กกับซาลาเปาและนมกล่องทุกอย่างก็มาปรากฎอยู่ตรงหน้าเธอและลูกๆ

แปะ แปะ แปะ "ว้าวว..แม่ต๋าเก่งที่สุด..ห๋อมมม..น่ากิงจุง" เหยาเหยาน้อยตื่นเต้นดีใจตบมือเสียงดัง

"สัญญากับแม่จ๋าก่อน..ว่าลูกทั้งสองจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร..ทำได้ไหมจ๊ะ" ลี่หลินจำเป็นต้องกำชับเรื่องนี้กับลูกๆของเธอให้ดี ถ้ามีคนรู้คงเป็นภัยอันตรายต่อเธอและเด็กๆเป็นแน่

"ทามมายหย๋อแม่ต๋า..เยามีอาหางเยอะ ๆ แบ่งห้ายคงอื่งกิงม่ายด้ายหย๋อ"เฟยหลิงถามมารดาด้วยความสงสัย เพราะเวลาบ้านใหญ่มีอาหารย่าก็มักจะแบ่งมาให้ที่บ้านรองของเค้าเหมือนกัน

"แบ่งได้ครับลูก..แต่ลูกต้องดูด้วยว่าคนๆนั้นเป็นคนดีหรือไม่..ถ้าหากลูกเจอคนไม่ดีแล้วเค้ารู้ว่าแม่เล่นมายากลเอาอาหารออกมาได้..เค้าอาจจะมาจับแม่ไปขัง..เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกก็เป็นได้..ลูกๆจะเอาแบบนั้นหรอจ๊ะ"

"ม่ายเอา..หยาวหยาวม่ายพู๊ดดดด..สังญาาา"

"เกอก็ม่ายพูด..สังญาค้าบแม่ต๋า"

"ดีมากกก..กินข้าวให้อิ่มนะลูก..เดี๋ยวแม่จะไปต้มน้ำให้เช็ดตัว"

"ค้าบ ///ค๊าาา" จากนั้นเธอก็เดินออกไปต้มน้ำ และหยิบยาลดไข้ในมิติออกมากิน

ลี่หลินมีเวลานิดหน่อยเลยเดินสำรวจบ้าน พบว่าบ้านหลังนี้มี 2 ห้องนอน ทั้งสองห้องมีเตียงเตาขนาดใหญ่ นอนได้ 3-4 คน ตัวบ้านสะอาดสะอ้านได้รับการดูแล้วเป็นอย่างดี แม้เสื้อผ้าจะมีรอยปะชุนและถูกซักจนสีซีดแต่กลับดูสะอาดอยู่ไม่น้อย เครื่องครัวมีอยู่ไม่มาเธอจึงนำของในมิติออกมาเติมเอาไว้

"แม่ค้าบ..เกอกับน้อนอิ่มแย้วค้าบบ" เฟยหลิงเมื่อกินข้าวจนอิ่มก็เอาถ้วยออกมาเก็บ

"งั้นมาเช็ดตัวเลยลูกแม่ผสมน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว..เสร็จแล้วแม่จะพาลูกๆตัดเย็บชุดใหม่ไว้ใส่" เนื่องจากตอนนี้เป็นหน้าหนาวและหิมะตกจึงไม่มีใครออกจากบ้านถ้าไม่จำเป็นจริงๆ สำหรับชาวบ้านนี่ถือเป็นช่วงเวลาที่ได้พักผ่อนเพราะทุกบ้านจะใช้เวลาอยู่บนเตียงเตาอุ่นไม่ออกไปไหน แต่ก็มีบางครอบครัวที่มีอาหารไม่เพียงพอจนต้องอดอยากจนเจ็บป่วยล้มตาม

"เย้..เย้..เจื้อใหม่..เจื้อใหม่..แม่ต๋าดีที่ฉุด" เหยาเหยาน้อยผู้ตื่นเต้นกับทุกอย่างที่แม่ทำให้ส่งเสียงเจื้อยเเจ้วอยู่ตลอดเวลา