ย้อนเวลามาเลี้ยงเจ้าก้อนซาลาเปาแฝด

เงินขวัญถุงให้พนักงาน

พอคุณตาหายตัวไปกลายเป็นว่าฉันข่มตานอนต่อไม่หลับ เลยมานั่งค้นหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ต

เท่าที่หาได้และสั่งปริ้นออกมา ถ้าจะหาซื้อหนังสือเรื่องราวต่างๆในยุคนั้นคงจะไม่ทันเวลา

ฉันหาข้อมูลทุกอย่าง ชีวิตการเป็นอยู่ อาชีพ การค้าขาย การปลูกผักขั้นตอนต่างๆ

และที่พลาดไม่ได้คือแฟชั่นการแต่งตัว เรื่องเสื้อผ้าหน้าผม ล้วนแล้วแต่เป็นช่องทางทำเงินทั้งนั้น

ฉันเตรียมแบบเสื้อผ้ามากมายหลายสไตล์ที่ฉันเป็นคนออกแบบ ส่วนอุปกรณ์แค่เดินลงไปชั้นล่าง

ก็มีครบทุกอย่าง ที่นี่เป็นตึก 3 ชั้น ฉันสร้างด้วยน้ำพักน้ำแรงของฉันเอง ชั้นหนึ่งเอาไว้รับแขก

และโชว์เสื้อผ้า ชั้นสองเป็นโซนตัดเย็บและสต็อกผ้า ชั้นสามชั้นทำเป็นที่พักส่วนตัวถ้าถามถึง

ครอบครัวพวกท่านเสียหมดแล้วฉันจึงไม่มีอะไรต้องห่วง

"คุณตาบอกว่าในมิติมีทุกอย่างให้เหมือนโลกใบนี้มี..งั้นเราคงไม่ต้องซื้ออะไรเพิ่มแล้วมั้ง........

แล้วเงินที่มีอยู่จะทำยังไงละ..เอ๋..แจกให้เป็นขวัญถุงกับน้องๆที่ร้านดีกว่า"

หลินหลินนั่งทบทวนทุกอย่าง หลังจากแจกเงินให้ลูกน้องเสร็จเธอกะว่าจะออกไปทำบุญซักหน่อย

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดด

"ฮัลโหลเอ้..พี่หลินเองนะ" หลินหลินต่อสายหาผู้ช่วยมือทองของเธอทันที เธอนั่งเตรียมเอกสาร

ทุกอย่างกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ 7 โมงเช้าแล้ว

"ฮัลโหลค่ะพี่หลิน..มีงานอะไรจะสั่งรึป่าวคะ"

"เช้านี้ช่วยรียกประชุมพนักงานให้พี่หน่อยนะจ๊ะ..ทุกคนนะ"

"ได้ค่ะเดี๋ยวเอ้จัดการให้ค่ะ 8:30 ครบทุกคนแน่นอนค่ะ"

"ขอบใจมากจ้ะ" "สวัสดดีค่า" ติ๊ด

หลังจากวางสายเธอก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมลงไปออฟฟิตชั้นสอง

พอพนักงานมาครบผู้ช่วยของเธอก็เดินเข้ามาแจ้งในห้อง ตอนนี้เธอกำลังเข้าระบบแบงค์กิ้ง

เตรียมให้เงินขวัญถุงก้อนใหญ่สำหรับทุกคน ถึงแม้วันข้างหน้าจะไม่มีใครจำเธอได้ก็ตาม

ก๊อก ก๊อก "น้องๆมากันครบแล้วค่ะพี่หลิน"

"ดีจ้ะ..เรียกพี่ๆ รปภ..แม่บ้าน..และคนขับรถด้วยนะ"

"ได้ค่ะ..เดี๋ยวเอ้จัดการให้ค่ะ" ถึงผู้ช่วยสาวจะสงสัยว่าเหตุใดเจ้านายถึงได้เรียกประชุมครบทุกคน

แบบนี้เพราะวันนี้เป็นวันหยุดแต่เธอก็ได้แต่เก็บความสงสัยนั้นไว้และรีบทำตามคำสั่งทันที

"มากันครบแล้วนะ..วันนี้พี่อยากจะขอบคุณทุกคนที่ทนลำบากสร้างที่นี่จนแข็งแกร่ง

ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันหลายปี..พี่อยากจะขอมอบเงินขวัญถุงให้ทุกคน

ขอให้ทุกคนมีความสุขและใช้ชีวิตให้ดี..ทำตามความฝันของตัวเองให้สำเร็จนะจ้ะ"

ติ๊ด เพียงแค่หลินหลินกดอนุมัตการโอนเงินที่ตั้งไว้ในระบบ เสียงแจ้งเตือนเงินเข้า

ก็ดังสนั่นถ้วนทั่วกันทุกคน

เอ้ : เลขบัญชี xxxxxxxxxxเงินเข้า 1,000,000 บาท

พนักงานคนอื่นๆ: เลขบัญชี xxxxxxxxxxx เงินเข้า 500,000 บาท

พนักงานทุกคนโห่ร้องดีใจจนน้ำตาไหล ป้าแม่บ้านเดินเข้าไปกอดหลินหลินทั้งน้ำตา

"ขอบคุณค่ะคุณหลิน..ที่ช่วยเหลือพวกเรา.ฮื้อออ..ฮ้อออ..ป้ามีเงินจ่ายค่าเทอมลูกแล้ว"

"ไม่เป็นไรค่ะป้า..ไม่เอาไม่ร้องแล้ว.."

"วันนี้พี่หมดธุระแล้วทุกคนกลับไปพักผ่อนกันเถอะ..ใช้ชีวิตให้ดี..มีความสุขตลอดไปนะทุกคน"

'ขอบคุณค่ะพี่หลิน'

'ขอบคุณครับคุณหลิน'

'ขอบคุณมากนะหนูหลิน..ลุงกลับก่อนนะ'

หลินหลินยืนส่งพนักงานทุกคนเป็นครั้งสุดท้าย พอทุกคนกลับไปหมดแล้วเธอก็ออกไปทำบุญ

ไหว้พระ ปล่อยนก ปล่อยปลา ไถ่ชีวิตโคกระบือ กว่าจะกลับมาถึงร้านของเธอก็เกือบค่ำ

หลินหลินนั่งทบทวนทุกอย่างในชาติภพนี้เธอไม่มีอะไรต้องห่วงอีกแล้ว เธอจึงตัดสินใจ

ไปก่อนกำหนดเพราะๆเป็นห่วงเด็กๆทั้งสองคน คิดได้แบบนั้นเธอก็ออกปากเรียกหาคุณตาทันที

"คุณตาคะ..คุณตาอยู่ไหมคะ?"

"ว่ายังไงนังหนู..เอ็งพร้อมแล้วรึ" คุณตาชุดขาวปรากฎตัวขึ้นทันทีที่หลินหลินเรียกหา

"หนูพร้อมแล้วค่ะ..แต่หนูขอถามนิดนึงนะคะ..ตึกนี้หนูสามารถเอาไปด้วยได้ไหมคะเพราะสิ่งของ

ทั้งหมดของหนูอยู่ในตึกนี้..หนูอยากเอาไปด้วยคิดว่าคงมีประโยชน์กับการสร้างอาชีพค่ะ"

"ได้..ตึกนี้จะอยู่ในมิติของเจ้า..สิ่งของในมิติหยิบใช้ได้ตลอดไม่มีวันหมด..หากมีโอกาสสร้างกุศล

ช่วยชีวิตคนก็อย่าได้รอช้า..แต่ต้องระแวดระวังเรื่องความปลอดภัยด้วย..เข้าใจไหม?"

"ค่ะคุณตา"

"งั้นไปกันเถอะ..เจ้าเด็กแฝดรอเจ้านานแล้ว"

ทันใดนั้นสติของหลินหลินก็ค่อยเลือนหายไป เธอรู้สึกเหมือนตัวเองล่องลอยไปตามกระแสลม