ตอนที่ 5
1359 คำ
ตอนที่ 5
“หนูอยากไปภูเก็ตพี่เห็นเค้าบอกว่ามีที่สวยๆ ตั้งหลายแห่งเลยนะพี่ มีฝรั่งหล่อๆ รวยๆ และมีพวกดารากับพวกค้นหานักแสดงไปเที่ยวด้วยนะพี่ลัน เพื่อว่าหนูโชคดีได้เดินผ่านหน้ากล้องเป็นดารากับเขามั่ง ใช่ไหมแม่” ท้ายสุดขวัญชนก็หันไปถามมารดา ใบหน้าขาวสวยเงยขึ้นเล็กน้อย ทำหน้าตาเคลิ้มฝันอยากจะมีแฟนหล่อๆ รวยๆ สักคนจะได้ไม่ต้องหางานทำและแบมือขอเงินพี่สาวอยู่เหมือนทุกวันนี้
“หนูล่ะคะโซดา หนูอยากไปเที่ยวที่ไหนจ้ะ” สิมิลันหันมาถามบุตรสาวสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส มองใบหน้ายิ้มแป้นแล้อย่างมีความสุข ใบหน้าขาวดวงตากลมโตแก้มยุ้ยปากและแก้มเป็นสีชมพูระเรื่อ กลิ่นแป้งเด็กที่เธอทาให้เมื่อตอนอาบน้ำล้างหน้าด้วยกันเมื่อแรกตื่นยังมีอยู่ ทำให้อดใจไม่ได้ที่จะต้องก้มหน้าไปหาความหอมจากแก้มนุ่ม
“ว่าไงคะลูกโซดา หนูอยากไปเที่ยวที่ไหนคะคนเก่ง” หญิงสาวเอ่ยปากถามลูกสาวตัวน้อยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหวานและนุ่มนวล
“ไปเที่ยวชายทะเล” สองมืออวบตบเปาะแปะๆ อย่างดีใจ “ไปเล่นทราย ไปจับปลา” โซดาพูดอย่างจำได้เพราะสิมิลันเคยนำซีดีการ์ตูนเกี่ยวกับทะเลปูปลามาให้ดูบ่อยๆ
“จ้าคนเก่ง เราจะไปเที่ยวชายทะเลกัน หนูจะได้จับปูจับปลาเล่นทรายให้สนุกไปเลยใช่ไหมคะลูก” หญิงสาวละสายตาจากลูกสาวเงยขึ้นมองทุกคน “ถ้างั้นเราไปเกาะสิมิลันกัน พี่หาข้อมูลไว้เรียบร้อยแล้ว พอขากลับเราค่อยแวะไปเที่ยวป่าตองกัน ดีไหม?”
“เย้..ไชโย...หนูจะได้ไปภูเก็ตแล้วแม่” สิมิลันมองขวัญชนกก่อนจะดุน้องสาวที่กระโดดโลดเต้นเหมือนเด็กไม่รู้จักโต ร่างอวบขาวถลาเข้าไปหามารดา สองมือเขย่าร่างป้อม ปากร้องตะโกนเสียงดังลั่นบ้าน “ไชโยจะได้ไปเที่ยวแล้ว...พี่ลันใจดีจังเลยหนูรักพี่ลันที่สุด”
ขวัญชนกโผกอดสิมิลันและโซดา พร้อมหอมแก้มซ้ายขวาทั้งสองคนอย่างเอาใจ “หนูไปเก็บกระเป๋าก่อนนะพี่ลัน” ว่าแล้วหญิงสาวก็รีบวิ่งกลับห้องสีหน้าเบิกบานใจ จนลืมเรื่องที่ทำให้อารมณ์ไม่ดีและขุ่นข้องหมองใจไปเสียสนิท
“เดี๋ยวขวัญ”
“อะไรอีกละพี่” ขวัญชนกหันมองพี่สาวสายตาเป็นคำถาม ใบหน้าเริงรื่นหุบลงทันควน
“ไม่ต้องรีบหรอกเราไม่ได้ไปวันนี้พรุ่งนี้สักหน่อย รอพี่คอนเฟิร์มเรื่องที่พักกับเขาก่อน แล้วพี่จะให้คำตอบอีกครั้งว่าเราจะไปกันวันไหน”
ขวัญชนกทำสีหน้าผิดหวังนิดหน่อยแต่ก็พยักหน้ารับ เดินกลับห้องอย่างเหงาหงอย ก่อนจะเบิกตากว้าง เมื่อสิมิลันบอกยกเครื่องสำอางชุดใหม่ที่เพิ่งจะวางจำหน่ายในตลาดให้ ร่างอวบวิ่งกลับมาหอมแก้มซ้ายและขวาของสิมิลันและโซดาเป็นการใหญ่อีกครั้ง
“พี่ลันหน้ารักจัง น่ารักที่สู้ดดดด....”
บริเวณท่าเรือทับละมุง มีผู้โดยสารทั้งชาวไทยและชาวต่างประเทศที่บางส่วนก็นั่งรอขึ้นเรือโดยสารเพื่อเดินทางไปเกาะสิมิลันบางส่วนก็เดินไปมา
ขวัญชนกเริ่มบ่นพึมพำมาหลายครั้งจนสิมิลันต้องปรายตาห้ามปราบ และหันไปมองคุณพรทิพย์ที่นั่งดมยาดมอย่างเป็นห่วง อาการเมารถของแม่เลี้ยงหนักเอาการ ถึงแม้จะได้ทานยาแก้เมารถเมาเรือมาแล้วก็ตาม แต่ก็ยังมีอาการอาเจียนบ้างประปราย
“ไปเที่ยวชายทะเล แม่ลันไปเที่ยวกัน” โซดาร้องตะโกนเสียงใสแจ๋วดังจากปากสีชมพู ร่างอวบอ้วนอยู่ในชุดเสื้อยืดสีฟ้าและกางเกงยีนส์ขาสั้น สวมหมวกใบโต บนตัวสะพายกระติกน้ำดื่มขนาดเล็กไว้ไม่ห่างกาย ดวงตากลมโตสอดส่ายไปรอบๆ บริเวณท่าเรืออย่างตื่นเต้น สองเท้ากระโดดตามมารดาอย่างสนุกสนาน
“ป้าไม่ได้จะเรื่องมากนะหนูลัน แต่อีกนานไหมถึงจะถึงที่พัก ป้าเหนื่อย ป้าอยากนอนแล้ว” คุณพรทิพย์ถามเสียงอ่อนระโหยโรยแรง สองมือสองขาเย็นราวกับน้ำแข็งและสั่นระริก ใบหน้าซีดเซียว มือยกยาดมในมือดมตลอดเวลา นานแล้วที่ไม่ได้ไปเที่ยวแบบนี้และถึงแม้ว่าจะต้องสู้กับสุขภาพที่ไม่สมบูรณ์ในระหว่างการเดินทางก็ยินยอม เพราะอยากมาท่องเที่ยวที่สวยๆ งามๆ บ้าง
“ไม่นานแล้วจ้ะป้า เดี๋ยวเรือก็จะออกจากท่าแล้ว ป้าทนอีกนิดนะคะ ไม่เกินสองชั่วโมงเราจะได้นอนพักแล้วคะ” หญิงสาวตอบมือเรียวยกมาวางบนมือเหี่ยวบีบให้กำลังใจเบาๆ
ไม่น่าอุตริคิดมาเที่ยวไกลถึงขนาดนี้เลย ชายทะเลมีตั้งหลายแห่ง น่าจะเลือกที่ใกล้ๆ กว่านี้ แม่เลี้ยงจะได้ไม่ต้องมีสภาพแบบนี้ แต่พอได้เห็นถึงความสวยงามในภาพถ่ายและอินเตอร์เน็ตแล้วก็ต้องร้องว้าวจนรีบพยายามจับจองที่พัก เพื่อที่จะเดินทางมาชมความสวยงามของหมู่เกาะทะเลแห่งนี้จนได้
โซดายืนยิ้มแฉ่งอยู่ก็ยื่นกระติกน้ำให้คุณพรทิพย์
“อะไรคะลูก” สิมิลันถามหน้าตางงๆ
“ให้คุณยาย คุณยายไม่ซาบาย” มือเล็กป้อมเอื้อมจับใบหน้าคุณพรทิพย์ ยิ้มให้จนเห็นฟันคมๆ ในปาก
“ขอบใจย่ะ แต่ฉันไม่เป็นไรมากหรอกยายจอมซน” คุณพรทิพย์เอ่ยบอก พบ่วมองเด็กหญิงเอียงหน้าไปทางซ้ายทีขวาทีจนอาการเวียนศีรษะเริ่มอีกรอบยกยาดมขึ้นดมมือไม้สั่น “อยู่นิ่งบ้างเถอะย่ะ ฉันจะเวียนหัวตายก็เพราะแกนี่แหละยายตัวยุ่ง” คุณพรทิพย์บ่นพร้อมกับรีบปิดตาลง
“แม่ขาคุณยายเป็นอะไรคะ” มืออวบกระตุกแขนสิมิลัน
“คุณยายไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ หนูมากับแม่ดีกว่าเราไปดูเรือลำโตๆ กันตรงโน้นดีกว่ าปล่อยให้คุณยายได้พักผ่อนก่อนนะคะ” สิมิลันจูงมือโซดาที่เดินตามเธอเสียงหัวเราะกรีดร้องดังลั่น เมื่อเห็นเรือเร็วกำลังวิ่งผ่านไปมา
“กรี๊ด แม่เรือ เรือลำโตๆ ” โซดากางมือให้ดูใหญ่เท่าลำเรือที่เห็น
สิมิลันไม่ทันได้ตอบเธอรู้สึกเสียววูบขนคอลุกชัก จนต้องเบือนสายตาเหลือบมองไปรอบๆ มองหาที่มาของความรู้สึก สายตาปะทะกับชายร่างสูงใหญ่ใบหน้าเหลี่ยม ดวงตาสีเทาปนเขียวปากแดงผิวขาวหล่อเข้ม หญิงสาวสะดุดกับดวงตาคมคู่นั้นอย่างบอกไม่ถูก หัวใจสาวเริ่มสั่นไหวรุนแรงแก้มร้อนผ่าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย
“แม่จ๋า...แม่จ๋า...” เสียงโซดาร้องเรียกและกระตุกแขนเบาๆ ทำเอาสิมิลันสะดุ้ง
“จ๋า...มีอะไรค่ะคนเก่ง” สิมิลันก้มลงถาม มองใบหน้าโซดาที่เริ่มแดงระเรื่อเพราะอากาศที่เริ่มร้อนขึ้นทุกที ลมทะเลพัดพาเอาความเหนียวเหนอะมาแตะต้องร่างกาย
โซดาอ้าแขนส่งตัวให้สิมิลันอุ้มชนแก้มตัวเองกับแก้มมารดา ปากยิ้มกว้างจนน้ำลายค่อยไหลย้อยออกจากปากติดแก้มเนียนนุ่ม
“มีอะไรจะคนเก่ง สุดที่รักของแม่” สิมิลันหอมแก้มลูกสาวกลับบ้างสายตาเหลือบไปมองยังจุดเดิมยังคงเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยืนมองเธอกับโซดาตาไม่กระพริบ แถมครั้งนี้ยังมีรอยยิ้มบนปากกว้างให้เธอเห็นอย่างชัดเจน สิมิลันหน้าร้อนผ่าวรีบถลึงตาใส่แต่กลับได้รับสายตายิ้มๆ ตอบกลับมา
“พี่ลัน พี่ลัน แม่ให้มาเรียกแนะ” ขวัญชนกร้องเรียกพร้อมกับเดินตรงมาหาพี่สาว ใบหน้าแดงก่ำด้วยความร้อน “พี่ลันมองอะไรอยู่นะ หนูเรียกตั้งนานแล้วนะไม่เห็นขานรับเลย” ขวัญชนกเพ่งมองตามสายตาผู้เป็นพี่สาวแต่กลับไม่พบอะไร
- ผู้เขียน
