วันพุธมองประตูห้องพักฟื้น มองแล้วมองอีก และเป็นแบบนี้มาสามวันแล้วที่ต้องแอดมิทที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ เธอเฝ้ารอให้อธิปมาเยี่ยม แต่จนวันนี้ที่เธออาการดีขึ้น หมอสั่งให้กลับบ้านได้แล้ว เขาก็ยังไม่โผล่หน้ามาเยี่ยมเยียน
“ทำไมเขาไม่มาเยี่ยมหมวยเลยพี่ไดมอนด์ หรือเขาเกลียดหมวยแล้วคะพี่ไดมอนด์”
เธอถามคนสนิทตัวเองเมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จพร้อมจะกลับบ้าน
“อันนี้ก็ไม่รู้ค่ะ วันที่พี่ไปหาคุณหนู...”
“พี่ไดมอนด์ไม่น่าให้อิสระเขาเลย ทำไมไม่รอให้หมวยหายป่วยก่อน”
“พอเถอะคุณหนู เขาก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง คุณหนูจะไปกักขังหน่วงเหนี่ยวเขาไว้แบบนั้นไม่ได้ เขามีน้องสาวที่รอเขาอยู่นะคะ ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ”
“ปล่อยไปได้ยังไง เขาได้หมวยแล้วนะคะ เขาต้องรับผิดชอบ” เธอแย้ง
“แต่เขาไม่เต็มใจนะคะคุณหนู” เพชรยังคงเอ่ยตอบย้ำให้คุณหนูตัวเองไม่ลืมความจริงว่าตัวเองได้จับเขาไปข่มเหง
“ก็...” ไม่รู้จะพูดอะไรจึงเงียบไปเสียดื้อๆ แ
