บทที่เก้า สงครามประสาท
963 คำ
และแล้วความวุ่นวายก็ไม่มีท่าที่จะหยุดลง หนึ่งคนกับอีกสองตัวกลับมาฟาดฟันใส่กันอีกครั้งและเป็นเยว่เหยียนเองที่ทนไม่ไหวเข้าไปหยุดสงครามขนาดย่อมตรงนี้
"หยุดทะเลาะกันสักทีเถอะเจ้าค่ะ" เยว่เหยียนเข้าไปห้ามทั้งสาม
มังกรตัวร้ายนั้นรึ บินขึ้นไปรุมทึ้งผมคุณพระเอกเสียจนหลุดลุ่ย ส่วนเจ้าเสี่ยวไป๋ก็เลื้อยรัดคอเซียวไน่จนเขาหน้าแดงหน้าดำไปหมด และแล้วเหมือนคุณพระเอกเองจะหมดความอดทนลงจึงเรียกเอาเชือกสะกดพลังออกมาจัดการมัดเจ้าสัตว์สองตัวนั่นซะเสียอยู่หมัด
ถ้าหากเธอไม่เข้าไปห้ามเจ้าสองตัวนั่นอาจจะต้องโดนห้อยค้างเติ่งบนต้นไม้เหมือนที่เธอเคยโดนเป็นแน่
"ท่านพี่พอเถิดเจ้าค่ะ" เยว่เหยียนรีบไปจับมือเซียวไน่พลางส่งยิ้มหวานที่สุดไปให้เผื่อเขาจะได้ใจเย็นลง
"เจ้าสองตัวนี้มันเหิมเกริมนัก พี่ว่าพี่หาสัตว์เลี้ยงใหม่มาให้เจ้าดีหรือไม่เหยียนเอ๋อร์" เซียวไน่ตอบกลับแล้วยิ้มแบบไปไม่ถึงดวงตาส่งให้เธอ
กี้!!! / ฟู่ววว!
สัตว์ทั้งสองส่งเสียงออกมาเมื่อเซียวไน่พูดจบประโยคเหมือนจะประท้วง
'นะ นั่น มันกระบี่ไม่ใช่เรอะ!! คุณพระเอกเรียกกระบี่มาตอนไหน!? นายจะมาฆ่าสัตว์เลี้ยงของฉันไม่ได้นะ!!!' เยว่เหยียนคิดในใจ
"ท่านพี่โปรดระงับโทสะ ข้าว่าเราไปทานขนมให้ใจเย็นขึ้นกันดีหรือไม่เจ้าคะ" เมื่อเห็นว่าเซียวไน่น่าจะเอาจริง เยว่เหยียนจึงต้องรีบหาวิธีกู้สถานการณ์อันตรายตรงหน้านี้ให้ปลอดภัย!
'ไม่นะเสี่ยวไป๋น้อยของฉัน ฉันจะไม่ยอมให้เเกตายเด็ดขาด' เยว่เหยียนคิดในใจ เธอจะต้องปกป้องเจ้างูน้อยให้ได้ หากงูน้อยตายไปแล้วเธอจะไประบายความทุกข์ให้ใครฟังกัน?
"..."
เซียวไน่เงียบแบบใช้ความคิดก่อนที่จะหลุดออกจากภวังค์แล้วเปลี่ยนเป็นตื่นตกใจแทน
ฟอดดดด ~~
!!!
ฟู่วววว!! / กี้!!!!!
เมื่อเห็นว่าเซียวไน่เงียบและยังไม่เก็บกระบี่ลงเยว่เหยียนจึงตัดสินใจใช้อีกหนึ่งไม้ตายเข้าจู่โจมทันที
คนตัวเล็กเขย่งขึ้นไปหาคนตัวสูงกว่าพลางหอมแก้มนุ่มดังฟอด สร้างความตกตะลึงให้แก่ผู้ที่ถูกกระทำและสัตว์ทั้งสองนัก
"นะเจ้าคะท่านพี่~" เยว่เหยียนแตะเข้าที่หลังมือของเซียวไน่ที่ตอนนี้น่าจะสติหลุดไปแล้ว
"คิกๆ" เธอหัวเราะแบบอารมณ์ดีเมื่อเจอสีหน้าสติหลุดของเซียวไน่
"ตัวแสบ" เซียวไน่ที่หลุดออกจากการตื่นตะลึงก็ยกยิ้มขึ้นที่มุมปากแล้วเก็บกระบี่ลง
"ปล่อยเจ้าสองตัวไปเถอะนะเจ้าคะ น้าาา" เยว่เหยียนจับมือเซียวไน่แล้วเขย่าเบาๆ
ดวงตาดอกท้อกลมโตช้อนตามองคนสูงกว่าพลางกะพริบปริบๆแบบออดอ้อนจนเซียวไน่ใจอ่อนยวบแต่..
ไม่
'ครั้งนี้เขาจะไม่หลงกลนางอีกแล้ว!' เซียวไน่คิดในใจ
"หึ ก็ได้พี่ตามใจเจ้า เจ้างูนี่อยู่กับเจ้าได้ แต่ไอ้มังกรนั้นห้ามอยู่ใกล้เจ้า"
กี้ กี้ กี้!!!
มังกรน้อยส่งเสียงขึ้นมาแบบขัดใจ
'หน็อยเจ้ามนุษย์หน้าเหม็นนี่! อย่าให้ข้าหายดีแล้วแปลงร่างได้นะ ข้าจะแย่งสิ่งที่เจ้าหวงนักหวงหนามาให้ได้เลยคอยดู!!' หยางหรงฉินคิดในใจ
ตัวเขานั้นในร่างมนุษย์จัดได้ว่ารูปร่างงดงามปานเซียนเหมือนกัน..
หึ หากแม่นางน้อยเห็นจะต้องลุ่มหลงเขามากกว่าเจ้าเด็กนี่แน่!! เขาจะใช้แผนชายงามเพื่อแก้แค้นให้จงได้เลยคอยดูเถิด!!!
" ได้เจ้าค่ะเจ้ามังกรข้าจะให้พี่เสี่ยวจูดูแล ข้าสัญญาว่าจะไม่เข้าใกล้เจ้ามังกรก็ได้แต่ท่านที่ช่วยปล่อยพวกมันก่อนได้หรือไม่"
"ในเมื่อเจ้ารับปากก็ย่อมได้" เซียวไน่ทำการเรียกเชือกสะกดพลังกลับก่อนจะจูงมือน้องน้อยของตนออกห้องไปแล้วไม่วายหันมาสั่งงานให้เสี่ยวจูหาคนมาซ่อมแซมห้องที่เละเทะแล้วอยู่เฝ้าเจ้าสัตว์ทั้งสองเอาไว้
"หึ"
สายตาคมกริบสบเข้ากับมังกรสีนิลและงูขาวน้อยก่อนจะยกยิ้มแบบผู้ชนะส่งไปให้
ด้านศาลาริมสระบัวด้านนอกนั้นมีร่างเด็กหญิง เด็กชายนั่งกินขนมแลจิบชาไปด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ
พิมพ์ใจกับผีน่ะสิ!!
ตั้งแต่ที่ออกจากห้องเธอมาจนถึงศาลาแห่งนี้เซียวไน่ก็จ้องเยว่เหยียนไม่หยุดจนเธอได้แต่ส่งยิ้มแกนๆให้อีกฝ่าย
ไหนจะแววตาหวานเยิ้มนั่นอีกมันช่างทำให้เธอขนลุกซะเหลือเกิน!!
" เอ่อ มีอะไรติดหน้าข้ารึเจ้าคะท่านพี่"
"อืมมม ไม่แน่ใจพี่คงต้องดูเจ้าใกล้กว่านี้หน่อย" พอจบประโยคร่างสูงกว่าก็โน้มตัวลงมาจนจมูกทั้งสองชนกัน
"อ๊ะ" เยว่เหยียนตกใจจนถอยหนีแต่กลับขยับตัวไม่ได้เมื่อเซียวไน่จับบ่าเธอเอาไว้แน่น
ใบหน้าหล่อเคลื่อนเข้ามาหาจนเธอหลับตาปี๋ก่อนจะ..
ฟอดดดดดดด~
เซียวไน่ก้มลงหอมแก้มนุ่มของน้องน้อยตนและเอ่ยกระซิบที่ข้างหูเยว่เหยียนว่า
"แค่นี้พี่ก็ไม่เสียเปรียบที่โดนเจ้ากินเต้าหู้แล้ว"
:)
!!!
- ผู้เขียน
