บทที่แปด พระเอก vs ตัวร้าย

885 คำ

เยว่เหยียนกำลังรู้สึกว่าความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก* นั้นทำให้เธอปวดหัวเป็นอย่างมาก เพราะหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จก็กะว่าจะเข้ามาในห้องเพื่อพักผ่อนแต่ภาพตรงหน้าเธอนี่คืออะไรกัน!? สองตัวกับอีกหนึ่งคนกำลังทำอะไรที่เตียงนอนของเธอกัน!! สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าทำเอาเธอลมแทบจับทันที สภาพเตียงเธอตอนนี้มันเละเทะไปหมดแล้ว!! ไหนจะเศษผ้าห่ม ผ้าม่านของมุ้งนั่นอีก! "คุณหนูท่านมาแล้ว!!" เสี่ยวจูที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้รีบวิ่งมาหาเธอ และนั่นทำให้เจ้าพวกตัววุ่นวายที่พังห้องของเธอชะงักกึกทันที ฟู่วววว~! เสี่ยวไป๋รีบเลื้อยออกจากแขนเซียวไน่ที่ตนรัดอยู่เข้ามาคลอเคลียเยว่เหยียนทันที ฟู่ววว ฟู่!!! เจ้างูน้อยชูคอขึ้นโยกไปทางเซียวไน่พลางแผ่แม่เบี้ยออกมาเหมือนจะฟ้องเยว่เหยียนว่าเซียวไน่รังแกตน "ชู่วววว เป็นเด็กดีนะเสี่ยวไป๋" เยว่เหยียนก้มลงไปอุ้มเจ้างูน้อยเข้ามากอดก่อนจะลูบหัวให้มันเย็นลง ฟู่~ งูน้อยเอาหัวคลอเคลียนิ้วมือเยว่เหยียนแบบออดอ้อนทันที ภาพตรงหน้านั่นทำเอาเซียวไน่แทบอยากจะจับเจ้างูขาวนั่นไปสับเป็นชิ้นๆแล้วโยนให้อาคงเหยี่ยวของเขากินซะให้รู้แล้วรู้รอดเสียจริง.. 'เจ้างูนั่นกล้าดียังไงมาอ้อนคนของเขากัน?!!' เซียวไน่คิดในใจพลางมองภาพตรงหน้าด้วยแววตานุ่มลึก "เหยียนเอ๋อร์เจ้ามาแล้วรึ" เซียวไน่วางความไม่พอใจไว้ในใจก่อนจะเดินเข้าไปหาน้องน้อยของตน "เจ้าค่ะ แล้วนี่เกิดอันใดขึ้นกันเจ้าคะข้านึกว่าท่านพี่กลับไปแล้วเสียอีก?" เยว่เหยียนถามอย่างสงสัย "พี่กลับมาเอาเจ้านี่ไปด้วยน่ะ" เซี่ยวไน่คว้าคอเจ้ามังกรสีนิลขึ้นมาให้เยว่เหยียนดู กี้~~~// ฟู่วววว!!!~~ เจ้าสัตว์ทั้งสองส่งเสียงร้องพร้อมกันเหมือนจะฟ้องคนตัวเล็กว่าตนนั้นถูกเซียวไน่รังแกดังขึ้น "ไหนท่านพี่อนุญาตข้าว่าจะให้ข้ารักษามันก่อนไงเจ้าคะ?" เยว่เหยียนเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ "ใช่ แต่ไม่ได้หมายความว่าพี่จะให้มันอยู่กับเจ้าเสียหน่อยเหยียนเอ๋อร์" เซียวไน่ตอบกลับด้วยรอยยิ้มเหี้ยม กี้~ กี้!!! เจ้ามังกรน้อยส่งเสียงร้องออกมาแบบไม่ยินยอมก่อนจะดิ้นหนีออกมาจากการเกาะกุมของเซียวไน่แล้วบินมาเกาะบนบ่าเยว่เหยียนพลางซบหน้าเอาหัวเข้าถูไถกับหัวคนตัวเล็กเหมือนออดอ้อนว่าจะอยู่กับนาง กรอดด! เสียงกัดฟันข่มอารมณ์ของเซียวไน่ดังขึ้นก่อนที่จะเผลอปล่อยปราณกดดันออกมาแบบห้ามไม่ได้ "อึกกกก! ทะ ท่านพี่" และเป็นเสียงคนตัวเล็กที่เรียกสติเซียวไน่ให้กลับมา "พี่ขอโทษเหยียนเอ๋อร์เป็นเช่นใดบ้าง" เซียวไน่รีบเก็บปราณของตนกลับก่อนจะเดินเข้าไปประคองคนตัวเล็กทันที "ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ" เยว่เหยียนยิ้มหวานตอบกลับแต่ภายในใจตอนนี้นั้นกำลังด่าเซียวไน่ใจแบบไฟแลบ 'เอะอะๆ ก็ปล่อยปราณออกมาอยู่นั่นแหละอิตาบ้านี่! วันนี้ทำฉันหายใจไม่ออกมาสองรอบแล้วนะ!! คอยดูเถอะหากเผลอเมื่อไหร่แม่จะเอาเชือกไปรัดคอให้นายหายใจไม่ออกบ้าง!!' แต่แล้วเยว่เหยียนก็ต้องหลุดออกภวังค์ความคิดตนเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างหล่นลงบนพื้นพร้อมกับน้ำหนักบนบ่าซ้ายที่หายไป ตุบ!!! "โอ๊ะ ขอโทษข้าไม่ได้ตั้งใจ" เซียวไน่ยิ้มเยาะให้เจ้ามังกรหน้าเหม็น เขาจงใจใช้จังหวะที่เยว่เหยียนกำลังจมอยู่กับความคิดตนเองปัดเจ้ามังกรกาฝากลงไปจากบ่าของนาง 'หึ สมน้ำหน้ายิ่งนัก!!' เซียวไน่คิดในใจแล้วยกยิ้มร้ายขึ้นแบบเยาะเย้ยให้เจ้ามังกรที่นอนแอ้งแม้งอยู่ด้านล่างพื้น กี้!!!!!!!!! เจ้ามังกรที่โดนปัดตกลงมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัวส่งเสียงร้องออกมาด้วยความโมโหและมีเสี้ยววิหนึ่งที่ส่งสายตาอาฆาตให้เซียวไน่แต่ก็ต้องกลับไปทำสายตาออดอ้อนส่งให้เยว่เหยียนแทนทันทีเมื่อนางมองมา 'ฝากไว้ก่อนเถอะ!!' หยางหรงฉินคิดในใจก่อนที่จะแสร้งตนทำเป็นมังกรน้อยที่ถูกรังแกลุกขึ้นเดินเต๊าะแต๊ะไปหาเยว่เหยียนพลางใช้หัวทุยถูเข้าที่ขาอย่างออดอ้อน 'จงอกแตกตายไปเสียเจ้ามนุษย์ขี้หวง!!' มังกรตัวร้ายกระหยิ่มยิ้มหย่องในใจ "ชิ" เซียวไน่จิ๊ปากแบบไม่ชอบใจก่อนจะใช้ขายาวเตะเจ้าก้อนสีดำให้ออกห่างจากน้องน้อยของตนจนมันกลิ้งหลุนๆห่างออกไป กี้!!!! เยว่เหยียนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย?!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more