3
1507 คำ
“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวขอบคุณก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่ม
“เดินดูขนมในร้านก่อนได้นะคะ อยากกินอะไรบอกสองให้เขาหยิบให้ เต็มที่เลยค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ” ติยากรเดินไปต้อนรับลูกค้าที่มาสั่งดอกไม้อีกด้าน
“ปิ่นจะมาอุดหนุนนะคะพี่สองไม่ได้จะมากินฟรี” เธอรีบออกตัว ไมตรีจิตที่สองพี่น้องมอบให้ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจไม่น้อย
“ถือว่าพี่เลี้ยงขอบคุณที่ปิ่นช่วยดูแลเจ้าดำนะครับ” ตฤณพาหญิงสาวเดินไปชมขนมในตู้กระจกที่วางเรียงรายกันอยู่หลายชนิด
“พี่สาวของพี่สองทำขนมพวกนี้เองเลยเหรอคะ”
“ใช่ครับ มีลูกมือช่วยกันครับ แต่พี่หนึ่งมีสูตรเฉพาะของตัวเองอยู่แล้ว”
“น่ากินทั้งนั้นเลยนะคะ ร้านจัดได้น่ารักโรแมนติกจัง ถ้ามีเทศกาลพวกวาเลนไทน์หรือวันแห่งความรักสั่งได้ทั้งขนมและดอกไม้ไปให้แฟนเลยนะคะนี่”
“ครับ” ตฤณรับคำมองหญิงสาวที่กำลังมองบราวนี่ตรงหน้าไม่วาง
“บราวนี่ของพี่หนึ่งอร่อยนะครับ ลองชิมดูสิ” ตฤณกุลีกุจอตักใส่จานมาให้หญิงสาวตรงหน้าลองชิม
“อืม... อร่อยจังเลยค่ะ” เธอได้รสเข้มข้นของช็อกโกแลตเนื้อฉ่ำหอมอร่อยจนเผลอตักรับประทานเกลี้ยงจาน
“มีคุกกี้ เค้กและขนมอีกหลายอย่างครับ น้องปิ่นชอบรับประทานขนมอะไรครับ”
“ปิ่นชอบรับประทานช็อกโกแลตค่ะ เห็นเป็นไม่ได้เลย”
“ชอบรับประทานเหมือนพี่เลยครับ” คนตอบมองสบตาหญิงสาว เธอขัดเขินเล็กน้อยเสมองไปมองขนมในตู้อีกด้านแทน ชายหนุ่มยิ้มตาม เดินตามเธอไปแนะนำเมนูขนมหลายอย่างในร้าน
“ลองชิมไอศกรีมเบอร์รีไหมครับ แคลอรี่ต่ำไม่ต้องกลัวอ้วน พี่หนึ่งคิดสูตรขึ้นมาเอง หวานอมเปรี้ยวมีผลไม้อย่างอื่นด้วยนะครับ” เขาแนะนำเมนูเด็ดอีกเมนูของร้าน ส่วนใหญ่เมนูในร้านมาจากสูตรการคิดค้นของเขากับพี่สาว ชอบรับประทานอะไรก็ทำสิ่งนั้นให้อร่อยและวางขาย
“ไอศกรีมเบอร์รีน่ะสองเขาเป็นคนคิดสูตรนะคะ พี่เป็นคนช่วยชิม”
ติยากรเดินมาสมทบหลังจากที่ลูกค้าออกไปจากร้านแล้ว
“พี่สองคิดสูตรเหรอคะ เก่งจังเลย”
“คุณพ่อกับคุณแม่ของพวกพี่ขายอาหารค่ะ ทำทั้งของคาวและ ของหวานขาย พี่สองคนเลยได้สูตรมาจากพวกท่าน แล้วนำมาดัดแปลง เปิดร้านอย่างที่เห็นตอนนี้เลย”
“เก่งจังค่ะ พวกท่านคงพักผ่อนอยู่บ้านให้พี่หนึ่งกับพี่สองดูแลกิจการต่อใช่ไหมคะ”
“พวกท่านพักผ่อนและไปสบายแล้วค่ะ”
ประโยคนั้นทำให้ปิ่นแก้วต้องเอ่ยขออภัย
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ อย่าคิดมากเลย”
“เดี๋ยวผมขอตัวไปตักไอศกรีมมาให้ปิ่นนะครับพี่หนึ่ง”
“ตามสบายจ้ะ” ในร้านมีพนักงาน แต่สองพี่น้องก็เป็นกันเอง หยิบจับ ทำอะไรเองหมดอย่างไม่เกี่ยงงอน ปิ่นแก้วมองแล้วรู้สึกอบอุ่นตามไปด้วย
“สองน่ะยังไม่มีแฟน ไม่เคยจีบใครเลยนะ เพราะเขารักสัตว์ กลัวผู้หญิงจะไม่ชอบที่เอาหมาแมวจรจัดมาเลี้ยงเป็นภาระ แล้วน้องปิ่นมีแฟนหรือยังคะ”
ติยากรเริ่มประโยคที่ทำให้ปิ่นแก้วยิ้มเขินแทบจะทันที
“ยังค่ะ”
“พี่ดูแลสองมาตั้งแต่เล็ก คุณพ่อกับคุณแม่ของพี่เสียตั้งแต่สองยังเด็ก ตอนนั้นพี่เรียนจบพอดี สองยังเรียนอยู่ เราอายุห่างกันสิบปี”
“ท่าทางพี่สองจะรักพี่หนึ่งมากเลยนะคะ”
“เรามีกันอยู่สองคนพี่น้องจ้ะ แต่ถ้าสองรักใครชอบใครพี่ก็รักด้วย อยากเห็นเขามีความสุข มีครอบครัวที่อบอุ่น”
“เอ่อ... ค่ะ” ติยากรพูดอะไรอีกหลายอย่างก่อนที่ตฤณจะเดินกลับมาพร้อมถาดที่มีถ้วยไอศกรีมสามถ้วยมาเสิร์ฟให้หญิงสาวต่างวัยทั้งสอง
“ไอศกรีมเบอร์รีราดช็อกโกแลตอร่อยจังเลยค่ะ” มีเม็ดมะม่วงหิมพานต์ ถั่วและผลไม้เชื่อมอีกหลายอย่างราดมาด้านบน รสชาติแปลกจากที่เคยรับประทานแต่อร่อยจนปิ่นแก้วต้องเอ่ยชม
ทั้งสามนั่งรับประทานไอศกรีมจนหมด ปิ่นแก้วจึงขอตัวกลับ ตฤณตามมาส่งพร้อมด้วยกล่องขนมกล่องใหญ่
“ขนมครับ เอาไปรับประทานและติชมได้นะครับ” เขายิ้มหวานให้เธอ ปิ่นแก้วรับมาอย่างเกรงใจ
“ขอบคุณค่ะ แต่รอบหน้าขอให้ปิ่นอุดหนุนบ้างนะคะ”
“ได้ครับ รอบนี้เอาไปลองชิมก่อน ถ้าชอบขนมอันไหนบอกพี่นะครับ”
“ทำไมคะ”
“พี่จะได้ทำไปส่งให้ทุกวัน”
“เอ่อ...” ได้ยินแบบนั้นปิ่นแก้วก็เขินหนักแบบไม่เคยเป็นมาก่อน
“คืนนี้พี่โทร. ไปหาได้ไหมครับ” ตฤณเอ่ยถามด้วยหัวใจเต้นแรง
“ได้ค่ะ ปิ่นเองก็อยากชิมอาหารฝีมือพี่สองเหมือนกันค่ะ” เธอบอกเขาก่อนจะรีบขึ้นรถ ตฤณยืนอึ้งอยู่พักใหญ่ก่อนจะเผยยิ้มกว้างออกมาเมื่อ หญิงสาวขับรถออกไปจากหน้าร้านเรียบร้อยแล้ว
“เขาอยากชิมฝีมือการทำอาหารของเราน่ะ” พอหมุนตัวทำท่าจะเดิน เข้าร้านก็ได้ยินพี่สาวเอ่ยแซว
“พี่หนึ่งคุยอะไรกับปิ่นครับตอนที่ผมไปตักไอศกรีม”
“ไม่บอกจ้ะ เป็นความลับ”
“อ้าว...” เขาครางทันที
“แต่พี่รู้อะไรเด็ดๆ อย่างหนึ่งก็คือน้องปิ่นยังไม่มีแฟนจ้ะ”
“จริงเหรอครับ”
“จริงสิ เขาเปิดทางให้ขนาดนี้ จะจีบก็จีบเถอะ” ติยากรพูดจบก็เดินกลับเข้าไปในร้าน ตฤณเดินตามไปด้วยรอยยิ้ม
ในช่วงค่ำหลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ตฤณก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยหัวใจเต้นแรง เขากดส่งข้อความไปหาปิ่นแก้วด้วยหัวใจลุ้นระทึก รอคอยให้เธอตอบกลับมา
-ทำอะไรอยู่ครับ”-
-เพิ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ-
-พี่กวนไหมครับ-
-ไม่กวนค่ะ-
-โทร. ไปหาได้ไหมครับ- ตฤณพิมพ์ตอบกลับไป
-ได้ค่ะ - ข้อความที่ส่งกลับมาทำให้ตฤณโทร. ไลน์ไปหาหญิงสาวในทันที
“สวัสดีครับ” ตฤณทักทายหญิงสาวปลายสาย
“สวัสดีค่ะพี่สอง ยังไม่นอนเหรอคะ”
“พี่นอนดึกครับ” ตฤณมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ เขาหาข้อมูล วันเดือนปีเกิด และส่อง IG รวมถึง facebook ของปิ่นแก้วอย่างสนใจ
“ทำอะไรอยู่คะ”
“เพิ่งอาบน้ำเสร็จเหมือนกันครับ ช่วงเย็นลูกค้าเยอะ เลยเพิ่งปิดร้านครับ”
“ขยันจังเลยค่ะ”
“รับประทานขนมของพี่หรือยังครับ” ตฤณเอ่ยถามอย่างใส่ใจ เขาพาตัวเองไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงขณะคุยโทรศัพท์ หัวใจของเขาชุ่มฉ่ำทุกครั้งที่ ได้ยินเสียงพูดคุยของเธอ
“รับประทานแล้วค่ะ อร่อยทุกอย่างเลย” คนตอบเองก็อมยิ้ม นั่งพิง หัวเตียงอย่างมีความสุขขณะที่สนทนากับชายหนุ่มแสนอ่อนโยนที่ไถ่ถามเรื่องต่างๆ ของเธอด้วยความห่วงใย
ทั้งสองคุยกันนานนับชั่วโมง คุยกันอย่างเพลิดเพลิน คุยกันจนลืมเวลา ก่อนที่ตฤณจะเหลือบมองนาฬิกาที่หัวเตียง
“ดึกแล้ว พี่ไม่กวนแล้วดีกว่าครับ ปิ่นนอนเถอะครับ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานอีก” เขาอยากคุยต่ออีกนานๆ แต่เป็นห่วงคนปลายสายมากกว่า
“งั้นฝันดีนะคะ”
“ฝันดีครับ” ตฤณวางสายแล้วยิ้มกว้าง มองโทรศัพท์นิ่งนานอย่าง มีความสุข
ปิ่นแก้วได้รับดอกกุหลาบสีขาวและเค้กช็อกโกแลตรสชาติเข้มข้นจากพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ในเวลาแปดโมงเช้าเมื่อเธอเดินเข้าไปในโรงพยาบาลสัตว์
‘ดอกไม้หอมๆ กับเค้กช็อกโกแลตอร่อยๆ ครับ ขอให้น้องปิ่นมีความสุขและสดชื่นกับการทำงานนะครับ’
พี่สอง
ปิ่นแก้วยิ้มกว้างทันทีที่อ่านโน้ตที่อยู่กับช่อดอกไม้
“สงสัยว่าน้องสาวของเราจะมีคนจับจองเสียแล้ว” เสียงพี่ชายทั้งสามที่วันนี้มาพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมายเพราะปกติจะสลับเวรกันมาทำงานเอ่ยแซว
“อะไรกันล่ะคะ”
“เจ้าของเจ้าดำที่น้องดูแลเป็นพิเศษรึเปล่านะ” เอกยิ้มอบอุ่นให้น้องสาว
“พี่เอกน่ะ อย่าแซวกันสิคะ”
“คุณตฤณที่ชอบเก็บสัตว์บาดเจ็บพามารักษารึเปล่า” โทเดินมาดักหน้าท่าทีหยอกล้อ
“ใช่เลยครับพี่โท” ตรีหยิบการ์ดจากมือน้องสาวไปอ่านให้พี่ๆ ทั้งสองฟัง
“พี่ตรีน่ะ” ปิ่นแก้วค้อนพี่ชาย
“เขามาจีบเหรอ” เอกเอ่ยถามอย่างเป็นงานเป็นการ
“เปล่าหรอกค่ะ”
“เอาจริงๆ” โทเอ่ยถามอย่างสนใจจริงๆ เพราะพวกเขาเลี้ยงปิ่นแก้วมาหลังจากที่บิดามารดาเสียชีวิต จะรักใครชอบใครก็อยากดูให้แน่ใจว่าผู้ชาย คนนั้นเป็นคนดีจริงๆ ไหม
- ผู้เขียน
