รมิตายืนรอหมออยู่หน้าห้อง จนกระทั่งถูกเรียกเข้าพบเพื่อปรึกษา สีหน้าของหมอทำให้เธอรู้ว่าอีกฝ่ายตอบมาเช่นไร มือบางจับกันแน่นสีหน้ากังวล เธอไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ชีวิตน้องชายทั้งชีวิต ต่อให้ต้องเสียอะไรก็จะยอมแลกมัน
“ทางนั้นปฏิเสธน่ะครับ”
สีหน้าคนเป็นแม่ซีดเผือดลง แววตาหม่นน้ำตาเอ่อ
“เราไม่มีทางอื่นแล้วเหรอคะ!” รมิตาย้อนถามเสียงเครียด
“หมอคุยแล้วครับ แต่เขาบอกว่าไม่ว่าง”
เธอรู้ว่าควรทำเช่นไร แต่ไม่อยากทำเท่านั้นเอง ถ้ายอมเดินไปขอร้อง ก็เท่ากับเอาตัวเองไปให้เขาเหยียดหยาม
“ไม่เป็นไรค่ะคุณหมอ ขอบคุณมากที่เป็นธุระจัดการให้ ฉันขอเบอร์ติดต่อได้ไหมคะ ที่เหลือฉันจัดการเองค่ะ!” หญิงสาวตัดบทแล้วลุกยืน ก้าวออกมานอกห้อง
เรื่องนี้จะบอกให้แม่รู้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้นแม่อาจล้มป่วยอีกคน เพราะเขาคือความหวังของเธอและแม่ ที่จะช่วยให้น้องชายหายดี
รมิตามองเบอร์โทรศัพท์ กดหมายเลขรอไว้ หลับตาลงเพื่อให
