บ้านพิศวง คนอลเวง

ประตูบานนี้

" เบียร์ ? " นินจาสาวพูดขึ้นด้วยความสงสัย " มันคือสิ่งใดหรือเจ้าคะ "

" อธิบายยากเลย อืม ๆ เอาเป็นว่าเหมาะกับการกินไก่ทอดมาก ๆ เลยครับ " วราตอบ

" เช่นนั้น ข้าขอลองได้ไหมเจ้าคะ " นินจาสาวเอ่ยออกมา เบียร์คือสิ่งใดกันนะ เธอสงสัยจริง ๆ

" โอเค ครับ " วราเดินไปเปิดเบียร์เย็นเฉียบ แล้วเอาใส่แก้วที่แช่เอาไว้ในตู้แช่ออกมา แก้วใหญ่ ๆ ที่เรียกว่าเหยือกก็ยังได้ ตอนนี้เต็มไปด้วยเบียร์สีทองอร่าม ด้านบนมีฟองนุ่มสีขาวคอยปกป้องเบียร์เอาไว้

" นี่ครับ " วราเอาแก้วเบียร์มาวางบนโต๊ะนินจาสาว

" สวยยิ่งนักเจ้าค่ะ " เธอมองแก้วใบใหญ่ที่มีเกร็ดน้ำแข็งจับ ภายในแก้วเต็มไปด้วยน้ำสีทอง มันสวยจริง ๆ เธอค่อย ๆ จับที่หูแก้วแล้วยกขึ้นค่อย ๆ เทลงคอ

อึ้ก อึ้ก !!

" อ่าาาห์ " เธอคำรามออกมาด้วยสุข " อ๊ะ ขอประทานอภัยเจ้าค่ะ " เธอก้มหน้าด้วยความอาย

" ไม่มีปัญหาเลยครับ กินให้มีความสุขได้เลยครับ " วรายิ้มและตอบกลับ และเดินออกจากโต๊ะนั้น ปล่อยให้เธอจมอยู่ในความสุขของตนเองกับอาหารตรงหน้า

นี่มันอะไรกันแน่ อาหารเลิศรส สุราแปลก ๆ สวย ๆ ที่มีความซาบซ่าน นี่มันไม่ใช่อาหารบนพื้นโลกแน่ ๆ ทั้งสถานที่แปลก ๆ นี้ อากาศเย็นสบาย ไม่หนาว ไม่ร้อนจนเกินไป เสียงดนตรีลอยมาจากไหนก็ไม่รู้ทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครบรรเลงเครื่องดนตรีสักคน เก้าอี้ที่นิ่มและนั่งสบายเช่นนี้ ที่นี่ต้องเป็นสถานที่ของเทพแห่งการทำอาหาร ' ทาคาเบะโนะคามิ ' อย่างแน่นอน

" อร่อยยิ่งนักเจ้าค่ะท่าน " นินจาสาวกล่าวออกมา

" ขอบคุณครับ " ทำไมอยู่ ๆ ก็ใช้คำยกย่องอีกคนแล้วเนี่ย

" เช่นนั้นข้าน้อยไปก่อนนะเจ้าคะ " นินจาสาวยืนขึ้น และวางเหรียญทองบนโต๊ะ และโค้งตัวลงจนหัวแทบจะติดพื้นเลยทีเดียว

เมื่อมีแรงเหลือเฟือแล้ว การออกไปสู้รบปรบมือกับเจ้าพวกนินจาพวกนั้น คงยื้อไปได้อีกนานจนฝ่าไปถึงหมู่บ้านโคงะได้อย่างแน่นอน

กริ๊ง ๆ !! เสียงปิดประตูดังขึ้น นินจาสาวจากไปแล้ว

" เก็บร้าน กินข้าวกันดีกว่า " วราเดินไปพลิกป้ายหน้าประตูร้าน

ทั้ง 4 คนนั่งกินข้าวกัน เมื่ออิ่มหนำสำราญกันทุกคนแล้ว เด็กทั้ง 3 คนจึงขอตัวกลับ

" อ๊ะ เอาขนมนี้ไปด้วยซิ " วราวิ่งไปเอาขนมในครัวและวิ่งไปหาเด็ก ๆ ที่กำลังปิดประตู เขาจับประตูแล้วเปิดออก

" ??? "

วิวทิวทัศน์ที่คุ้นเคยของหลังบ้านของเขา กลับกลายเป็น พื้นที่มืด ๆ ที่แสงไฟจากในร้านส่องให้เห็น มันเหมือนสถานที่ที่เคยเอาไว้ใช้สักการะบูชารูปปั้นเก่า ๆ แตกหักตรงหน้า เลยจากรูปปั้นผุพังนั้น มีชุดฟูก ที่นอน ผ้าห่ม ที่คุ้น ๆ ตาอยู่ เด็ก ๆ ยืนงงอยู่หน้าประตู หันมามอองวรา

" มีอะไรหรือครับ " โรดี้ถามขึ้นอย่าง งง ๆ เมื่อจอมปราชญ์คนนี้กระชากประตูอย่างเร็ว จนมือของเขาหลุดออกจากที่จับของประตู

แต่วรายังไม่ตอบกลับ เขายังคงยืนอึ้งอยู่เช่นนั้น

" ท่านนักปราชญ์ " เด็กทั่ง 3 เรียกพร้อม ๆ กัน

" ที่นี่ที่ไหนวะเนี่ย " วราเอ่ยขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

" ที่นี่คือโบราณสถานที่เราอยู่ครับ / ค่ะ " เด็กทั้ง 3 ตอบกลับพร้อม ๆ กัน สงสัยท่านนักปราชญ์คงไม่ได้ออกมาข้างนอกนานแล้วแน่นอน จึงลืมไปว่าตัวเองติดตั้งประตูไว้สถานที่ใดบ้าง

" โบราณสถาน ? " วราทวนคำ นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย

" แต่ว่าท่านมีอะไรหรือครับ " โรดี้ถามขึ้น

" อะ เอ่อ คือ ขนม เอาไปกินด้วย " วรายืนถุงกระดาษที่มีโดนัทหลากหลายแบบอยู่ในนั้น

" ขอบคุณครับ / ค่ะ " เด็ก ๆ กล่าวขอบคุณ

" อะ อื้ม " เขาตอบกลับ ในหัวยังคงมึน ๆ

" เช่นนั้นท่านนักปราชญ์ก็ฝันดีนะครับ " โรดี้เอ่ยขึ้น พร้อมกับเอื้อมมือมาดึงที่จับแล้วปิดประตู

แกรก กริ๊ง !!

วรายังคงยืนงงอยู่อย่างนั้น " ปราชญ์ ? นี่มันเรื่องอะไรวะเนี่ยยยย ? " เขาตะโกนขึ้นอย่างเสียงดัง ในหัวตีกันยุ่งเหยิงไปหมด

" หรือว่า ทุกคนที่มาจะไม่ใช่นักแสดงหรือคอสเพลย์ "

" ไม่ใช่หรอกน่า เรื่องเหลือเชื่อขนาดนั้นมีที่ไหน "

" แต่เมื่อกี้ก็เห็นเต็ม 2 ตาเลยนี่หว่า "

หลังจากทะเลาะกับตัวเองได้สักพัก เขาจึงตัดสินใจเปิดประตูออกอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบโบราณสถานที่มีที่นอนและเด็กทั้ง 3 ในสายตาของเขาแล้ว ตอนนี้คือหลังบ้านของเขาอย่างที่เห็นในทุก ๆ วัน

ปัง !!

เขาปิดประตูอย่างรวดเร็ว " ไม่น่าเชื่อ อะไรวะเนี่ย "

เขายืนอยู่อย่างนั้นจนเช้า เขาก็เริ่มง่วงนอน จึงเข้าไปในห้องพักผ่อน แล้วหลับตาลง

เมื่อตื่นขึ้นมา เขาก็นั่งคิดนอนคิดอยู่กับตัวเองถึงเรื่องที่เขาได้ประสบพบเจอเมื่อคืน เอ้ย เมื่อเช้านี้

วันนี้เขาไม่ได้เปิดร้าน เขาต้องการเวลาเรียบเรียงความคิดในสมองก่อน

แต่เมื่อคิดถึงเหล่าลูกค้าของเขาทุกคน ไม่มีใครที่ดูน่ากลัวหรือดูคุกคามเขาสักคนเดียว และเขาก็คิดถึงเด็กทั้ง 3 คนที่คงต้องกลับไปลำบากและอด ๆ อยาก ๆ อีกครั้งถ้าเขาไม่เปิดร้าน ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้ว่า จะเปิดร้านต่อไป

" แต่กลไกการทำงานของไอ้ประตูบานนี้ มันเป็นยังไงนะ ? " ด้วยความอยากรู้ วราจึงตัดสินใจที่จะถามเด็ก ๆ ทั้ง 3 คน