บ้านพิศวง คนอลเวง

ลูกจ้าง

วราเดินตรงมายังโต๊ะของ 3 พี่น้องที่นั่งรอเขาอยู่

" อาศัยอยู่แถวไหนกันล่ะ " เขาเอ่ยปากถาม

" เอ่อ พวกเราไม่มีบ้านครับ เราอาศัยใกล้ ๆ สถานที่นี้แหละครับ " เขาเลือกจะปิดบังเอาไว้ เขากลัวท่านนักปราชญ์ผู้นี้จะโกรธที่พวกเขามาอาศัยโบราณสถานร้างที่อาจจะเป็นที่กบดานของเขาของท่านปราชญ์ผู้นี้ ส่วนประตูนั่นก็คงเป็นประตูเวทยมนตร์มิติที่ติดตั้งไว้หลายสถานที่ ไม่เช่นนั้นชาวอาณาจักรทะเลทรายคงไม่สามารถมาอยู่ที่เดียวกับพวกเขาเช่นนี้ได้หรอก

ตอนเด็ก ๆ พ่อของเขาชอบเล่าเรื่องบรรดานักปราชญ์ที่ชอบอาศัยในสถานที่โดดเดี่ยวหรือเงียบสงบ เพื่อใช้เวลาในการศึกษาค้นคว้าในสิ่งที่พวกเขาสนใจ

" แล้วครอบครัวล่ะ " วราถามขึ้นอีกครั้ง

" เอ่อ พ่อแม่พวกเราเสียไปหมดแล้วครับ " ผู้พี่ตอบกลับ

วรามองเด็กทั้ง 3 ที่เนื้อตัวมอมแมม เสื้อผ้าก็เหมือนเอากระสอบเก่ามาตัดใส่อย่างไงอย่างงั้น

" แล้วกินอยู่กันยังไง " เขาถามต่อ

" เอ่อ ก็เข้าเมืองไปหางานครับ ถ้าไม่ได้ก็หาผักหาหญ้าในป่ากินเอาครับ " ผู้พี่ก้มหน้าตอบ

" แล้วที่อยู่ทุกวันนี้ กันลมกันฝนได้ไหมนั่น " วราถาม เขาล่ะอยากไปดูที่ ๆ เด็กพวกนี้พักจริง ๆ

" กันได้ครับ ไม่ต้องห่วง จะเป็นไฟ หรือ พายุ ก็กันได้ แต่ก็กลางคืนจะหนาว ๆ นิดหน่อยครับ " ผู้พี่ตอบ

" มีแสงไฟใช้ไหม " อยู่กันยังไงเนี่ย

" เอ่อ ไม่มีหรอกครับ กลางคืนพวกเรานอน ไม่ค่อยมีปัญหาหรอกครับ " ผู้พี่ตอบ

" นั่งรอนี่แป๊ปนึงนะ " วราพูดจบก็ลุกแล้วขึ้นบ้านไป ไม่นานก็ลงมากับผ้าเช็ดตัวและผ้านวมผืนใหญ่อันเก่าของเขา และมีเทียนไขที่เขาซื้อมาไหว้พระและไม้ขีดติดลงมาด้วย เขาไม่มีเสื้อผ้าเด็กแต่พี่คนโตของพวกเขาน่าจะใส่ของเขาได้แต่ก็ตัดสินใจไม่เอามา วันนี้ให้พวกเขาอาบน้ำให้หอมก่อน

จริง ๆ ในใจของเขาอยากจะจ้างเด็ก 3 คนนี้ไว้ทำงานและให้อยู่ในห้องที่ใช้พักผ่อนของเขานั่นแหละ แต่เขาก็กลัวเป็นเช่นกัน ยังไม่รู้จักนิสัยใจคอ ก็อย่าเพิ่งเลยดีกว่า

เมื่อวราเดินมาก็ให้พวกเด็กทั้ง 3 คนเดินตามมาที่ห้องน้ำ " เข้าไปอาบน้ำกันก่อน แต่ทนใส่เสื้อเก่าไปก่อนนะ "

เด็ก ๆ ไม่ชอบอาบน้ำตอนกลางคืน เพราะน้ำในแม่น้ำนั้นเย็นและอันตราย จึงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ วราจึงทำหน้าสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้พี่เมื่อเห็นดังนั้นจึงบอกวรา " พวกน้อง ๆ ไม่ชอบอาบน้ำกลางคืนครับ เพราะมันหนาวเกินไป กลัวพวกเขาไม่สบายด้วยครับ "

เมื่อได้ยินดังนั้นวราก็ร้องอ้อขึ้นทันที พร้อมกับเดินเข้าไปเปิดน้ำอุ่นให้พวกเขา " อ่ะ อุ่นประมาณนี้พอไหม "

ทั้ง 3 คนเห็นน้ำไหลเป็นฝอย ๆ ออกจากอุปกรณ์อะไรสักอย่างดูแล้วคงเป็นอุปกรณ์เวทย์ที่นักปราชญ์คนนี้สร้างไว้ พี่ชายคนโตเดินมาตามคำที่วราเรียก เขาเอามือไปรองน้ำนั้น

" อุ่นจัง !!! " เขาตะโกนอย่างตกใจ ทำให้น้อง ๆ ของเขาสนใจและเดินมาแตะน้ำที่ออกมาจากฝักบัว " ใช่จริง ๆ ด้วย อุ่น ๆ "

วราจึงสอนปิดเปิดฝักบัวให้ 3 คนนั้นหลังจากเห็นปฏิกิริยาของทั้ง 3 เขาคิดได้ทันทีว่าพวกเขาไม่น่าจะเคยใช้

" และนี่ สบู่ " วรายื่นสบู่ก้อนให้พวกเขา " อาบเสร็จค่อยออกมานะ อาบให้หอม ๆ ล่ะ " พูดจบเขาก็ปิดประตู

" สบู่อะไรนี่ หอมเหลือเกิน " เด็ก ๆ ตื่นเต้นกับทุกสิ่งทุกอย่างในห้องน้ำนี้

วราเดินออกมา พี่น้องชาวอาหรับก็เรียกเขา เขาจึงเดินไป

" ท่านเจ้าของร้าน พวกเราตัดสินใจว่าอีกสักพักจะกลับแล้วครับ " ผู้พี่เอ่ยขึ้น และยื่นเหรียญทองให้ 2 เหรียญ " ไม่ทราบพอไหมครับ "

" เอ่อ มามุกนี้กันอีกแล้ว " วราคิดในใจ " ถ้าเป็นของจริง คงเกินค่าอาหารไปเยอะเลย " เขาเอ่ยบอกชาวอาหรับทั้งสอง

" เหรียญจริงแน่นอน ข้าไม่กล้าโป้ปดท่านหรอกครับ " เขาไม่กล้าโป้ปดผู้ปกป้องนักเดินทางแห่งทะเลทรายตามตำนานได้หรอก

ในตอนแรกเขาไม่คิดว่าที่นี่จะเป็นที่อยู่ของผู้ปกป้องนักเดินทางแห่งทะเลทราย พวกเขาคิดว่าเจ้าของร้านนี้ต้องเป็นปิศาจหรือญินอย่างแน่นอน แต่เมื่อพวกเขาได้เห็นความจริงใจที่เจ้าของคนนี้แสดงต่อพี่น้อง 3 คนนั้น เขาจึงเข้าใจได้ทันทีว่าสถานที่ดั่งสรวงสวรรค์นี้ คือสถานที่ในเรื่องเล่าตามตำนานที่พวกขาเคยฟังอย่างแน่นอน

" แต่พวกข้าขอพักอีกสักหน่อยนะครับ " ผู้พี่เอ่ยขึ้น

" ได้เลยครับ ตามสบายได้เลย " วราพูดจบ 3 พี่น้องก็ออกมาจากห้องน้ำแล้ว เขาจึงเรียกให้ไปนั่งที่โต๊ะเดิม

" ต่อไปนี้ เวลาร้านเปิด ก็ให้เข้ามาทำงานที่นี่นะ แต่ค่าแรงคืออาหารเต็มอิ่ม 3 มื้อนะ " วรายื่นข้อเสนอให้ " ร้านเปิดเวลาเดิมนะ อยากจะมาทำไหม "

ทั้ง 3 ยิ้มและหันมองหน้ากันไปมา " ทำครับ "

วรายิ้มขึ้นและหยิบผ้านวมและเทียนส่งให้คนพี่ " ต่อไปนี้ก็มาอาบน้ำที่นี่ เดี๋วจะเตรียมแปรงสีฟัน ยาสีฟันและเสื้อผ้ารองเท้าเอาไว้ให้ ส่วนผ้าพวกนี้เอาไว้ห่มตอนนอนนะ ผ้าเช็ดตัวก็เอาไปตากด้วยล่ะ แล้วอย่าลืมเอามาด้วย อ๊ะ " เหมือนเขานึกอะไรได้ จึงเดินเข้าครัวไปต้มไข่ ตักข้าวและน้ำซุปใส่ปิ่นโตสแตนเลสเพื่อให้เด็กทั้ง 3 " เอาไว้กินตอนเช้า และอย่าลืมเอากลับมาด้วย "

เด็กน้อยสองคนรีบยื่นมือมาช่วยพี่ชายที่มือไม่ว่าง และรับปิ่นโตไปถือ

ในขณะเดียวกันชาวอาหรับ 2 คนลุกขึ้นและเรียกวรา " พวกข้าไปแล้วนะครับ " พวกเขาก้มหัวให้วรา และจากไปพร้อมรอยยิ้ม ส่วนคนน้องที่เป็นสาวสวยหน้าคมก็กันมายิ้มให้เขา " ใจดีอย่างที่เคยได้ยินมาจริง ๆ ด้วยนะคะ " แล้วเดินออกประตูไป

วรายืนเกาหัว " ได้ยินอะไรวะ ? "

" พวกเราก็กลับไปได้แล้วล่ะ " เขาหันมาบอก 3 พี่น้อง " พักผ่อนให้เยอะ ๆ "

แล้วเหมือนเขาจะนึกอะไรขึ้นได้ เขายื่นเหรียญทอง 1 เหรียญให้คนพี่ " ใกล้ ๆ นี้มีร้านทองอยู่ เจ้าเอาไปให้เขาดูนะว่าจริงไหม ถ้าจริงก็แลกแล้วเอาไปซื้อเสือผ้าใส่นะ ถ้าร้านทองมีปัญหา ให้น้อง ๆ มาเรียกพี่ก็ได้ " เขาจะใช้ให้เด็กพวกนี้ไปตรวจสอบเหรียญดู เขาได้มา 4 เหรียญแล้วไอเหรียญทองแปลก ๆ พวกนี้

ในความคิดของเขา เหรียญพวกนี้เต็มที่ก็อาจจะเป็นทองผสม คงขายได้เล็กน้อย

คนพี่มองหน้าวราเหมือนจะร้องไห้แล้วพยักหน้า แม้เขาจะสงสัยว่าทำไมต้องเอาไปตรวจหรือแลก นี่มันเป็นเหรียญทองของแท้แน่นอน น้อง ๆ ของเขาจะได้ใส่ชุดดี ๆ กันเสียที

" ครับ " เขาตอบรับ " ข้าจะทำงานอย่างเต็มที่เพื่อท่านครับ " เขาพูดพร้อมก้มตัวลง น้อง ๆ เขาก็ทำตาม และพาน้อง ๆ รีบออกไปทันที

" อะไรวะ ? " วราสงสัย " มีแต่เรื่องแปลก ๆ ปิดร้านแล้วออกไปซื้อของตลาดเช้าดีกว่า " เขาพูดพร้อมมองไปที่นาฬิกาสไตล์วินเทจที่แขวนไว้ บอกว่าเวลานี้เป็นเวลาตี 4 แล้ว

" ต้องซื้อชุดของเด็กเสิร์ฟทั้ง 3 อีก "