บ้านพิศวง คนอลเวง

ลองอาหารจากทะเล

เมื่อประตูปิดลง วราก็เอาจานชามไปเก็บล้าง โดยที่เขาใช้เครื่องล้างจาน ทำให้สะดวกสบายขึ้นมาก และก็เช็ดโต๊ะ เดินมายังโต๊ะที่เด็กไร้บ้าน 3 คนนั่งกินข้าวอยู่ เพื่อหวังจะถามอะไรเสียหน่อย

กริ๊ง ๆ ๆ

" อ๊ะ สวัสดีครับ " วราเอ่ยทันทีที่ได้ยินเสียงกระดิ่งจากประตูดังขึ้น

" อะ เอ่อ สวัสดี ที่นี่คือที่ใด " ชาย หญิง 2 คนที่แต่งตัวสบาย ๆ คล้ายเศรษฐีชาวอาหรับ ผิวสีน้ำผึ้งเนียนเรียบแม้ว่าตอนนี้จะดูมอมแมมไปบ้าง ผู้ชายไม่เท่าไหร่ แต่ผู้หญิงนี่เหมือนใส่เสื้อเกาะอก และกางเกงพริ้ว ๆ บาง ๆ อวดหุ่นสวยของเธอ

" เป็นร้านอาหารครับ " วราตอบกลับ " เชิญหาที่นั่งก่อนดีไหมครับ " เขาพูดจบแล้วเดินเข้าครัวไป

ทั้ง 2 ยังดูตกใจกับสถานที่แห่งนี้ พวกเขาหลงอยู่กลางทะเลทรายมาทั้งวันแล้ว จากการปราบปรามปิศาจครั้งที่ผ่านมา กองกำลังของพวกเขาโดนโจมตีอย่างหนัก ตัวเขาที่เป็นองค์รัชทายาทและน้องสาวผู้เป็นองค์หญิงองค์โตที่เข้าร่วมการโจมตีตามกฏหมายของอาณาจักรแห่งทะเลทรายในครั้งนี้ ได้แตกพ่ายและพากันหลบหนีจนหลงทางกลางทะเลทราย เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน พวกเขาก็เดินมาตามวิธีดูทิศทางดวงดาวที่เคยได้ร่ำเรียนมา จนเริ่มเห็นอาณาจักรของพวกเขาที่ดูเป็นจุดเล็ก ๆ สุดสายตา ทั้ง 2 จึงนั่งพักเพราะว่าเบาใจลงแล้ว

แต่ในขณะที่นั่งพักอย่างอ่อนระโหยโรยแรงและกระหายนั้น ก็กลับได้กลิ่นหอมลอยมา ยิ่งทำให้ความกระหายของเขาทั้ง 2 พุ่งทะยานขึ้นจนถึงขีดสุด ท้องก็เริ่มส่งเสียงประท้วงออกมา ประกอบกับความหนาวเย็นของทะเลทรายในตอนกลางคืน พวกเขาจึงเริ่มเดินตามกลิ่นมาเรื่อย ๆ หวังว่าอาจจะเจอนักเดินทางค้างแรมแถว ๆ นี้ จะได้ขอแบ่งปันไออุ่นจากกองไฟสักนิดหน่อย พวกเขาเดินมาจนพบกับกระโจมกลางทะเลทราย ที่มีป้ายติดเอาไว้ว่า ' Warm Meal ' พวกเขาจึงตัดสินใจเข้ามาดู

ทั้ง 2 เดินมานั่งเก้าอี้ ก็อุทานพร้อมกัน " มันสบายจริง ๆ ท่านพี่ " ผู้หญิงที่มาด้วยกันพูดขึ้น

พี่ชายจึงพยักหน้าตอบกลับ " ระวังตัวด้วย เผื่อเป็นที่ของปิศาจชั้นสูง หรือ ญินก็เป็นได้ ดูท่าทีเอาไว้ก่อน "

น้องสาวจึงพยักหน้า

" นี่ครับน้ำ " วราเอาเหยือกใส่น้ำเย็นและแก้วอีก 2 ใบมาให้ลูกค้าจากตะวันออกกลาง " และจะรับเป็นผ้าเย็นหรือผ้าอุ่นดีครับ "

พวกเขาที่กำลังตกใจกับแก้วใส ๆ อยู่ก็ถามขึ้นว่าผ้าที่วราแนะนำนั้น พวกมันคืออะไร หลังจากผ่านการอธิบาย ก็สรุปได้มาเป็นผ้าร้อน พวกเขาทั้ง 2 ดูถูกใจก้นอย่างมากเมื่อใช้ผ้าเช็ดหน้าและลำคอ

" อยากรับประทานอะไรไหมครับ " วรายื่นเมนูให้ " เปิดดูได้เลยนะครับ "

พวกเขาเปิดอ่าน แม้จะอ่านได้ตามปกติ แต่พวกเขาก็ไม่ได้เข้าใจว่ามันคืออะไร

พวกเขาพลิกไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่อาหารที่มีรูปของปลาทะเล " อาหารทะเล !!! " พวกเขาตกตะลึง

อาณาจักรเขาอยู่ตั้งอยู่บนโอเอซิสขนาดใหญ่กลางทะเลทรายที่ใหญ่กว่าโอเอซิสหลาย 100 เท่า ไม่มีทางที่ชาตินี้จะได้กินอาหารทะเล

" พวกเราอยากกินอาหารทะเล " ทั้ง 2 เงยหน้าพูดขึ้นพร้อมกัน " ช่วยทำให้พวกเราได้หรือไม่ "

วราก็สอบถามตามปกติว่าพวกเขาอยากได้อะไร ปลา หมึก กุ้ง หอยหรือว่ากินรสเผ็ดได้ไหม เขาจะได้ทำให้ได้

" ครับ รอสักครู่นะครับ " ววราตอบกลับหลังจากสอบถามความต้องการของ 2 พี่น้องเสร็จ " แต่ราคาจะค่อนข้างแพงขึ้นนะครับ "

" ไม่เป็นไร พวกเรามีเหรียญทอง " ผู้ชายยิ้มตอบกลับ

วราจึงเข้าครัวทันที และเปิดตู้หาวัตถุดิบ " คนพวกนี้อะไร จะจ่ายแต่เหรียญทอง "

เขาเอาปลาจาระเม็ดขาวออกมา ผ่าท้อง ล้างทำความสะอาด บั้งปลาถี่ ๆ โรยเกลือทิ้งไว้สักครู่ แล้วไปตั้งกระทะพอน้ำมันร้อนก็ใส่ปลาลงไปทอดจนสุกดีจึงตักขึ้นพักไว้ และไปจัดการเอากระเทียมที่ปั่นไว้พร้อมเปลือก ลงไปทอดไฟอ่อนให้เหลืองกรอบ ก็ตักขึ้น

เอาปลาหมึกมาล้างแล้วบั้ง ใส่ชามแล้วนำลงหม้อนึ่ง ใส่ผักชี กระเทียม แล้วนึ่ง จากนั้นก็ซอยกระเทียมพริก ใส่น้ำอุ่น น้ำตาล มะนาว พอหมึกสุกก็เปลี่ยนหมึกและน้ำที่ออกมาในชามใบใหม่ แล้วนำน้ำราดที่ทำขึ้นเมื่อกี้ราดลงไป

ต่อไปก็นำเนื้อหอยลายสดออกมาจัดการล้าง แล้วต้มน้ำเดือดลวกเนื้อหอย เอาพริกกับกระเทียมสับใส่ลงไปผัดในกระทะให้หอม ใส่น้ำพริกเผา 2 แบบทั้งแบบปกติ และแบบเผ็ดที่ใช้ตามร้านก๋วยเตี๋ยว ลงไปผัด ใส่น้ำมันหอย น้ำตาลเล็กน้อย น้ำปลา ใส่น้ำสต็อกลงไปนิดหน่อย นำหอยที่ลวกไว้แล้วลงไปผัด สุกแล้วใส่ใบโหระพา ผัดอีกเล็กน้อย ปิดไฟ

" หอมจริง ๆ " คนผู้หญิงเอ่ยขึ้น " ถึงจะเป็นอาหารของญินข้าก็จะลอง "

พูดจบไม่เท่าไหร่ อาหารก็ถูกยกออกมา " นี่คือปลาจาระเม็ดทอดกระเทียมนะครับ ส่วนทางนี้หมึกนึ่งมะนาว ผมลดพริกลงเพื่อให้ไม่เผ็ดมาก ส่วนเมนูสุดท้ายคือหอยลายผัดพริกเผาครับ " วราแนะนำรายการอาหาร " ทานคู่กับข้าวสวยร้อน ๆ ทานให้อร่อยนะครับ ปลาระวังกางด้วยนะครับ " เมื่อพูดจบ เขาก็เดินจากไป

" ท่านพี่ อาหารหอมมากเลย " คนน้องพูดขึ้น พร้อมท้องที่ร้องโครกคราก จนเธอหน้าแดงเพราะความเขินอาย

" รอก่อน ให้ข้าชิมก่อน เผื่อเป็นอะไรไปข้ายังคงทนนิดหน่อย พอซื้อเวลาให้เจ้าหนีไปได้ " คนพี่พูดขึ้น

ซู้ดดดด !!!

แต่ไม่ทันเสียแล้ว น้องสาวของเขาซดน้ำซุปหมึกนึ่งมะนาวไปเสียแล้ว " อ้าาาา !!! " เธอร้องออกมา

" เป็นอะไรไปน้องข้า " ผู้พี่กล่าวด้วยความตกใจ คิดว่าน้องตัวเองโดนพิษหรือคำสาป จนลุกขึ้นเพื่อเดินมาหาน้องอย่างรีบร้อน

แต่ผู้น้องกับตัดปลาหมึกและยัดมันเข้าปาก " หงับ ๆ ท่านพี่ หงับ อร่อยมากเลย "

" เอ่อ . . . " ผู้พี่มองน้องของตนเองที่ไม่เหลือคราบขององค์หญิงผู้เด็ดเดี่ยวของอาณาจักรแห่งทะเลทราย

เขาจึงเดินกลับมานั่งเก้าอี้ของตน พร้อมมองดูน้องสาวเคี้ยวอาหารอย่างไม่แยแสสิ่งใด ทำให้เขาก็เริ่มทนไม่ไหวแล้ว จึงเริ่มตัดเนื้อปลาออก

กร้อบบบ !!!

ความกรอบของปลาส่งเสียงต้อนรับเขาเข้าสู่ความอร่อยที่ยากจะลืมเลือน เขาเอาเข้าปากแล้วเคี้ยว พลันตาเขาก็โตขึ้น และหลังจากนั้น ทั้ง 2 พี่น้องก็ไม่คุยอะไรกันอีกเลย จนอาหารหมดเกลี้ยงทั้ง 3 จาน

" อ้าาา !!! " ทั้งสองถอนหายใจออกมาด้วยความแน่นท้อง

" ท่านเจ้าของร้าน พวกเราขอนั่งต่อได้หรือไม่ครับ " คนพี่ถามขึ้น

" ได้เลยครับ ตามสบาย นั่งจนกว่าร้านจะปิดเลยก็ได้ครับ " วราตอบกลับ " ห้องน้ำก็อยู่ทางนั้นครับ " เขาชี้ไปห้องน้ำ " งั้นผมขอเก็บจานชามพวกนี้ก่อนนะครับ "

ทั้ง 2 พยักหน้า วราจึงเก็บจานชามบนโต๊ะทั้งหมด เหลือไว้แค่แก้วน้ำและเหยือก และเช็ดโต๊ะให้พวกเขา และเดินจากไป

" ท่านพี่ ไม่น่าใช่ปิศาจหรือญินหรอกมั้ง " คนน้องพูดขึ้น

คนพี่นั่งนิ่ง คิดถึงมื้ออาหารมื้อเมื่อครู่นี้ มันอร่อยจนอาหารในอาณาจักรของเขา ไม่มีอะไรเทียบได้เลย

" ก็หวังเช่นนั้น "