เป็นเวลาเกือบสองเดือนแล้วมธุรสต้องทนอยู่กับคนใจร้ายที่ไม่ว่าเธอจะขอร้องอ้อนวอนสักแค่ไหน เขาก็ยืนกรานคำเดิมอยู่ดีว่าจะไม่ยอมปล่อยเธอไป หลายครั้งที่เธอเคยคิดจะหนี แต่ก็เป็นเขาอีกที่ทำให้รู้ ว่าสุดท้ายแล้วมันจะเป็นเพียงแค่ความพยายามที่สูญเปล่า
“แกจะหนีไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอกนะอ้าย” เดือดร้อนไปถึงมยุรีที่ต้องเอ่ยห้าม เมื่อนั่งฟังเพื่อนรักระบายถึงสิ่งที่มันอัดอั้นอยู่ในใจ
“แต่ฉันไม่อยากอยู่แบบนี้ ถ้าคุณมิ้มเธอรู้…”
“รู้แล้วยังไง! แกอย่าลืมสิว่าแกไม่ได้เป็นคนอยากมาอยู่ที่นี่ แต่เป็นพี่หนึ่งของแกต่างหาก เขาเป็นคนผูกก็ต้องเป็นคนแก้สิจะถึง” เพื่อนรักของเธอไม่ได้ทำผิดอะไรเลย หากจะพูดกันตามตรงแล้วล่ะก็ผู้หญิงคนนั้นนอกจากจะไม่มีสิทธิ์มาโกรธเพื่อนของเธอแล้วยังต้องมาขอบคุณที่อีกฝ่ายอุตส่าห์เสียสละ ยอมที่จะเป็นคนเจ็บเพื่อทำให้ใครต่อใครสมหวัง คงมีแต่เธอเท่านั้นที่รู้ว่าตลอดสามปีที่ผ่านมามธุรสต้องทนอย
