เธอใช้เวลาอยู่ในนั้นนานเกือบสิบนาทีก่อนจะเดินกลับออกมาแล้วพบว่ามีใครบางคนยืนดักกันอยู่ ความตกใจในคราแรกถูกเปลี่ยนเป็นการเดินหนีอย่างรวดเร็ว แต่ก็ก้าวออกมาได้เพียงไม่กี่ก้าวต้นแขนกลับถูกคนที่เดินตามหลัง มากระชากมันเอาไว้อย่างรุนแรง
“คิดจะหนีไปจนตายเลยรึไง!” วัชระตวาดถามพร้อมกำต้นแขนบอบบางไว้แน่น เขารู้สึกเจ็บทุกครั้งที่เธอทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนในสายตา ตลอดสามปีที่หายตัวไปเธอไม่รู้สึกคิดถึงเขาบ้างเลยรึไง
ทั้งๆ ที่เขาคิดถึงเธอมาตลอด
อยากจะเจออีกสักครั้ง เพื่อที่เขาจะได้โอบกอดเธอเอาไว้ ไม่ปล่อยให้ได้หนีไปจากกันอีก
“ดิฉันไม่ได้หนีค่ะ แค่จะกลับเข้าไปในนั้นมันก็เท่านั้น” มธุรสตอบพร้อมพยายามดึงต้นแขนของตัวเองกลับคืนมาแต่ก็ไม่สำเร็จ เธอไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้กับเขานานไปมากกว่านี้ ไม่อยากจริงๆ
“จะกลับเข้าไปทำไม! ไอ้วินกับคุณพิมพ์มันกลับไปแล้ว ใครจะบ้านั่งรอเธอได้ทั้งวัน!” ทว่าคำตอบต่อมาข
